Opuszczony magazyn.

Ikiru

Na twarz maluch wstąpił pewny siebie uśmieszek. Szkoda, że jego marzenie nigdy się raczej nie spełni, będzie kiedyś zawiedziony. No, na razie jeszcze nic nie wie, więc niech pozostanie w swojej bajce.
- Na pewno! - ozwał się, unosząc dumnie głowę.
- I do tego zostanę magiczką, jak moja mama! - tak, po tym jak Kaji nie zwróciła mu uwagi na to, że jest żeński odpowiednik profesji maga myśli, że właśnie tak się ów zawód nazywa.

Wichura

Wichura zachichotał, słysząc żeński odpowiednik profesji maga, jednak nie poprawił młodego. A, niechaj jeszcze pochodzi sobie po świecie w błogiej nieświadomości, w końcu to tylko dziecko...
- No, to nikt nie będzie się już musiał niczego bać, mając takiego obrońcę - powiedział z zadowoleniem.

Ikiru

Wilczek zastanowił się nad jakimś tematem do rozmowy, gdyż uznał, że tamten można by już zakończyć.
- Do jakiej watahy należysz? - może to i banalne pytanie, ale w końcu jest jeszcze szczeniakiem, one słyną miedzy innymi właśnie z tego! Para dużych, okrągłych, fioletowych oczek z uwagą obserwowała Wichurę i jego poczynania.

Wichura

Wichura zaś odpowiedział gładko i bez zbędnego namysłu:
- Do watahy Wody - bo w sumie nie było się nad czym zastanawiać. Dołączył do niej i jak na razie było mu tam dobrze, bowiem nie było tam żadnego tłoku, który by tylko zawadzał. Tak było dobrze.

Ikiru

- Ja należę do watahy Ognia. - powiedział to w sposób, jakby się tym chwalił. Tak. On zawsze znajdzie coś, co uzna za zajefajne i inni powinni żałować, że tego nie mają.
Cóż temat z watahą dość szybko się wykończył, tak więc Ikiru pomyślał nad nowym tematem, nie lubił ciszy.
- Długo tu jesteś? - przekrzywił głowę w zabawny sposób, wesoło spoglądając na rozmówcę.

Wichura

- Nie, nie długo - odpowiedział Wichura, podobnie przekrzywiając łeb. - A ty? Jak sądzę, urodziłeś się tutaj? - zapytał z uśmiechem, przywracając głowie normalną pozycję. Machnął leniwie ogonem, jednak był to odruch bezwarunkowy, jego umysł nawet go nie zarejestrował.

Ikiru

- Tak, dokładnie! - uśmiechnął się szeroko, ukazując dwa rzędy małych, choć już całkiem ostrych kłów. Jego ogon falował spokojnie, choć basior najpewniej tego nie zauważył. Tym razem to on czekał na jakiś temat do rozmowy zaproponowany przez Wichurę, bo mu się chwilowo skończyły. Ciekawie rozmawiało mu się z kimś kilka razy od niego starszym.

Wichura

- Hm, a udało ci się znaleźć już jakichś kolegów w tej krainie? - spytał Wichura, chcąc istotnie podtrzymać nieco konwersację, żeby za wcześnie nie musiał opuszczać tego miejsca, albowiem było mu tu całkiem wygodnie. - Młody bohater powinien mieć dobrych kolegów, bez nich ani rusz - dodał z uśmiechem.

Ikiru

Wilczek zastanowił się. Na dobrą sprawę to było trzecie miejsce, które odwiedził całkowicie samodzielnie. Poprzednim było urwisko, gdzie poznał swoją jedyną przyjaciółkę - Rosemarie.
- Tak, tak. Mam mnóstwo przyjaciół. Aż ich zliczyć nie mogę. - w trakcie mówienia jego uśmiech zbladł znacznie i zamienił się coś na kształt 'bad pokerface'. Nie wiem jak to opisać. No, może i często naginał prawdę, ale taki już jest i raczej nic go nie zmieni.

Wichura

Wichura dostrzegł nieznaczną zmianę w mimice szczeniaka, jednak nie odezwał się słowem, a jedynie delikatnie uśmiechnął. On raczej nie miał w jego wieku wielu przyjaciół, był zwykle samotnikiem. Druga zaś sprawa, że opiekun wolał, by jego wychowanek uczył się wiedzy na temat amuletów, niźli bawił z rówieśnikami.
- A jak tam dziewczyny? - zapytał, nie wiedząc, czy Ikiru jest na etapie "omójboże, dziewczyny to zło!", czy też "achtakoczywiście, każda się za mną ogląda".

Ikiru

Na samo słowo 'dziewczyny' maluch skrzywił się obrzydzeniem. Nigdy nie rozumiał tych dziwnych, gadatliwych istot. Denerwowały go tylko tą paplaniną i rozwagę - choć jedną udało mu się polubić. Nie chce się jednak do tego zbytnio przyznawać, gdyż uważa, że to wcale nie powód do dumy, a tym bardziej coś do chwalenia. Jeszcze nie wie, że w przyszłości będzie się uganiał za każda napotkaną. No, chyba, że postanowię zmienić jego charakter. Małe szanse.
- Bleh, dziewczyny są jakieś dziwne. I inne. - odparł.

Wichura

Wichura poszerzył swój lekki uśmiech, ukazując białe zęby.
- No tak, może i racja. Większość rzeczywiście jest dość trudno zrozumieć - powiedział spokojnie, przenosząc wzrok na jedyną rzecz, która mogła teraz w jakikolwiek sposób przykuć jego uwagę, czyli stosy kartonowych pudeł stojących w różnych miejscach magazynu.

Ikiru

- Większość? - spytał, spoglądając na Wichurę. Nie zgadzał się z tą opinią w zupełności.
- Wszystkie! One nie lubią wspinać się po skałach, ani robić innych, fajnych rzeczy! No i dbają o swój wygląd, są takie delikatne... Nie wiem, po co one. - rzekł, mimowolnie machając lekko ogonem. Już nie długo jego zdanie ulegnie zmianie, ale dokładny termin nie jest ustalony.

Wichura

Wichura wolał nie wtajemniczać Ikiru w kwestię "po co są dziewczyny", wiedział bowiem, że lepiej o ptaszkach i pszczółkach opowiedzą mu właśni rodzice.
- A ile dziewczyn udało ci się poznać, że stawiasz tak poważne argumenty? - zapytał Wietrzasty z uśmiechem, spoglądając pogodnie na szczeniaka.

Ikiru

Jedyną dziewczynę, którą może traktować z należytym szacunkiem to jego matka - Kaji. Chociaż na dobrą sprawę wcale nie uważa jej za samicę, a jedynie jako 'mamę'. To zupełnie inny gatunek.
- Dużo, bardzo dużo... wręcz zliczyć nie mogę! - pierwszym odruchem na jego miejscu było kłamanie.
- ... jedną. - dodał smętnie,po tym jak zdał sobie sprawę, że obcowanie z dziewczynami według jego rankingu 'superfajności' wcale nie jest uważane za 'fajne'.

Wichura

Wichura poszerzył swój uroczy uśmieszek, spoglądając na Ikiru pogodnie.
- No, to faktycznie cała masa - powiedział równie sympatycznym tonem, zamiatając ogonem podłoże. - No, ale młody jeszcze jesteś, więc rozumiem, że nie masz zamiaru za nikim się uganiać - dodał. - W każdym razie - rzekł, wstając powoli. - Na mnie już pora. Miło cię było poznać, Ikiru, superbohaterze - powiedział na koniec, po czym oddalił się z magazynu i już.

zt.

Ikiru

Na jego ostatnie słowa maluch uśmiechnął się pewny siebie, acz trochę zasmuciło go, że Wichura odchodzi. Naprawdę polubił tego wilka. A z resztą, większość osobników, które pozna zyskują u niego pozytywną opinie.
Tylko - co teraz będzie robić? Iść za bardzo nie mógł, gdyż nie do końca wie, jak trafić do domu, a na noc nie chce się szlajać po krainie. Bał by się.
Przycupnął sobie w miejscu i począł obserwować otoczenie.

Wichura

Wtem na horyzoncie dało się spostrzec wyjątkowo szybko przemieszczającą się plamę czystej zieleni. Był to Wichura, który pędził przed siebie, nie umiejąc opanować nowego "ja", zaplątany był całkowicie w długie łodygi bluszczu, które z niewiadomych mu przyczyn przyczepiły się do niego w trakcie drogi. Nie chciał ich skrzywdzić, jednak strasznie mu przeszkadzały. Zamyśliwszy się, Wichura przebiegł przez próg magazynu, a zatrzymały go dopiero kartonowe pudła, w których wylądował z hukiem.

Ikiru

Wilczek przestraszył się na nagły hałas i z piskiem podskoczył do góry. A jak to jakiś z duchów, o którym opowiadał mu Wichura?
Wilczek powoli zaczął się zbliżać do miejsca wypadku, od razu zauważając, że postać jest cała zielona.
- Halo? Kim jesteś? - nie poznawał w nim dawnego Wichury. Po za tym - jak miałby to zrobić? Wilk zmienił się całkowicie.

Wichura

Wilk wykopał się z kartonowych pudeł i usiadł na ziemi, wpierw postanawiając odplątać się z bluszczu, zanadto go nie raniąc, dopiero potem mógł odpowiedzieć Ikiru, na którego nie spojrzał wcześniej, więc na razie nie widział kim też jest.
- Wichura - mruknął, zwijając roślinę w lasso i z czułością odkładając na bok.