Stara, opuszczona chatka rybacka.

Hakann

Chatka mieści się obok rzeki Liam. Jest stara, drewniana i opuszczona. Legendy mówią ,że nadal mieszka tam duch starego rybaka. Ludzie przechodzący tamtejsze tereny słyszeli dziwne odgłosy wychodzące z chatki. W nocy nie którzy nawet widzieli stary statek rybaka jak pływa po rzece. Nieraz przychodzą tam ludzie aby sprawdzić chatkę. Kto tam wejdzie już nigdy nie wyjdzie. Wokół domu są różne ,sprytne i ukryte pułapki. Zamieszczone są takie jak rowy, tunele podziemne, miny i inne różne utrudnienia. W nocy mogą pojawiać się paranormalne zjawiska. :roll:

Dasim

Dasim powoli ze spuszczonym łbem przyszedł do tego miejsca. Jutro urodziny i będzie już dorosły. Ale z kim świetować taki dzień? Z... Z nikim w sumie. Dasim przyszedł i rozglądnał się po chatce. Nikogo tu niebyło. Wskoczył na starą kanapę i rozłożył się na niej wygodnie. W sumie mógłby tu zamieszkać jest nawet całkiem dobrze.

KokuRai

Po chwili Koku przybiegła tu jak strzała, a następnie rozbiła się w środku o ścianę chatki. Leżała teraz do góry nogami. - Cześć - powiedziała i wstała, a po chwili podeszła do stołu. Wskoczyła do niego i wzięła z niego starą rybę. Ugryzła kawałek. - Fuj. To jest ohydne! - krzyknęła i zaczęła wycierać łapami język tam żeby ten smak zniknął.

Dasim

Dasim cicho się zaśmiał i powiedział:
-Serdecznie witam Madame w tej skromnej rybackiej chatce. Nie radzę jeść tych ryb. Nie są za świeże Madame. Jestem Monsieur Dasim.-powiedział i spojrzał na waderę wycierającą język po kęsie starej ryby. Raczej taka ryba zasmaczna nie jest...

KokuRai

Koku zaczęła się wesoło śmiać. - Ja jestem KokuRai - przedstawiła się wesoło i podeszła do samca, a następnie wskoczyła na kanapę i się położyła. Zamachała ogonem. - Jestem z Nocy, a ty? - zapytała wesoło.

Dasim

Samiec odgarnął grzywkę z oczu i powoli, lekko zmęczony odrzekł:
-Ach czy to aż tak ważne? Także jestem z Nocy i jestem z tego dumny. Właśnie jutro stanę się Dorosły, według naszej rodzinnej tradycji.-powiedział spoglądając na podłogę w chacie.

KokuRai

Koku uśmiechnęła się wesoło. - To wszystkiego najlepszego - powiedziała i zaczęła energicznie machać ogonem. Lubiła urodziny, a najbardziej robić imprezy i piec tort. - Nie bój się. Dostaniesz jutro coś ode mnie - rzekła uśmiechając się.

Dasim

Dasim uśmiechnął się nieśmiało. Nie mógł wytrzymać. Na te słowa, poczuł motyle w brzuchu. Dostanie coś?! Pierwszy raz od tak dawna. Wilk nie mógł się poprostu powstrzymać i przytulił wilczycę uśmiechając się. Zapomniał o całym świecie. Teraz liczyła się tylko ona i ona!

KokuRai

- Nie ma za co - powiedziała śmiejąc się wesoło gdy on ja przytulił. - Wkraczają Teletubisie - oznajmiła wesoło się uśmiechając. Zamachała wesoło ogonem śmiejąc się wciąż pod nosem. Jej ogon poruszał się delikatnie na kanapie.

Dasim

Dasim nagle jak poparzony oderwał się od Kokurai. Zrozumiał co przed chwilą zrobił. Ale odkąd tu weszła... Już czuł motyle w żołądku. Jest taka wyjątkowa.
-Jesteś taka piękna, o takiej partnerce można tylko pomarzyć-powiedział przez przypadek na głos.

KokuRai

Koku zaśmiała się cichutko. - Dziękuje - powiedziała, a następnie wpadła na wspaniały pomysł. Przybliżyła się do niego tak że prawie stykali się nosami. Zataczała ogonem kółka. Patrzyła mu w oczy uśmiechając się wesoło.

Dasim

Dasim spojrzał lekko niepewnie na KokuRai. Czy ona tego chce? Bał się, że jak to zrobi ona go zostawi. Co wtedy będzie? Smutek, żal i rozpacz? Ale jeśli nie zaryzykuje. Dasim powoli zbliżył pyszczek do pyszczka KokuRai i... Pocałował ją.

KokuRai

Koku odepchnęła go. - Przepraszam, ale jeszcze nikt mnie nie całował - powiedziała uśmiechając się. Po chwili podeszła do niego i pocałowała go. - Powiedz mi coś o sobie - rzekła przerywając i patrząc mu w oczy.

Dasim

-Wybacz, ale na początek chciałbym powiedzieć, że trochę mi dziwnie, bo sądziłem, że spotkam anioła takiego jak ty w niebie, a nie w starej chacie rybackiej.-powiedział i usmiechnął się do wadery.
-Jestem tu od półtora miesiąca, moja rodzina gdzieś zagineła, wychował mnie zaprzyjaźniony z nią mag. Zanim odeszłem powiedział mi, że rodzice kazali mi wymazać całe dzieciństwo z pamięci, bo ponoć widziałem co się z nimi stało. Przyjaciół nie mam. O miłości tylko marzyłem a tu nagle Madame, prawdziwy cud. Anioł o imieniu KokuRai postanowił zejść na ziemię i mnie spotkać-powiedział patrząc w te piękne oczy.

KokuRai

Koku zarumieniła się. - Jesteś boski - powiedziała i przybliżyła się do niego. Wadera uśmiechnęła się, e jej serce zaczęło mocniej bić. Pocałowała go namiętnie tak żeby tego pocałunki nigdy nie zapomniał. Jej ogon poruszał się powoli, a jej oczy był zamknięty.

Dasim

Dasi był taki szczęśliwy! Nigdy nie zaznał takiego uczucia jak teraz. Nie chciał, by ta piękna chwila miała koniec. Również zamknął oczy i przytulił Koku tak by nie przestała. Nie chciał, by to się skończyło. Nie.

KokuRai

Koku całowała go dalej, lecz po chwili przestała. - Masz partnerkę? - zapytała wesoło patrząc mu w oczy. Byli bardzo blisko siebie, a nawet tak że stykali się dosłownie noskami. Jej ogon poruszał się powoli na sofie.

Dasim

Dasim zastanowił się chwilkę i odpowiedział:
-KokuRai muszę iść, spotkajmy się nad Bursztynowym Wodospadem. Ja będe tam trochę później idę coś załatwić.
Zeszedł z kanapy i wyszedł.

zt.

KokuRai

Koku uśmiechnęła się i wstała. Jej wzrok poobserwował chwilę, to miejsce, lecz i tak wadera wybiegła szybko. Nie chciało jej się tu samej siedzieć. Zamachała ogonem i zniknął na drzwiami.

zt.

Sachiko · Wysłany: Czw 20:51, 24 Mar 2011 Temat postu:

Przyszłam, a raczej przybiegłam. Miałam nadzieję, że tu najdę chociaż chwilę spokoju. Tereny ludzkie oddalone były wystarczająco od krwawego jeziora, o którym nie mogłam przestać myśleć. Na szyi miałam przewiązaną jedwabną chustę, dla niepoznaki oczywiście. Miałam wielką ochotę chociaż na chwilę o tym wszystkim zapomnieć. Musiałam podjąć ważną decyzję. Dwa wilki wyznały mi swoje uczucia, a ja nie byłam chyba jeszcze gotowa na miłość. Każdy czegoś ode mnie wymagał. Każdy oczekiwał mojej pomocy, a to wszytko po prostu zaczęło mnie przerastać. Chciałam po prostu... porozmawiać?
Ostrożnie weszłam do rybackiej chaty. W sumie, to byłam rozczarowana, że nie ma tu ludzi, o których tak wiele słyszałam.