Tajemnicza krypta

Idalia

Jako że słuch Idalii był wyostrzony ze względu na jej problemy ze zmysłem wzroku oraz ćwiczeniami związanymi z profesją, dosłyszała dziwaczny dźwięk. Był on jednak na tyle odległy, że nie potrafiła określić, co to mógł być za odgłos. Jej czujność od razu się zwiększyła. Idalia poczęła nasłuchiwać.

Selena

-Proponowała bym zejść z widoku.-Powiedziała Selena wstała i końcówką ogona dała znak swojej rozmówczyń aby ta poszła za nią. Po chwili Selena zniknęła w całkowitym mroku. Stanęła w głębokim cieniu i zaczęła nasłuchiwać. Szelesty wyraźnie zaczęły się przybliżać.

Idalia

Cóż, Idalia nie miała innego wyjścia. Wstała i ruszyła za Seleną do zaciemnionej części krypty. Nie lubiła obdarzać zaufaniem osób, które poznała dopiero przed chwilą, lecz tym razem musiała to zrobić.

Selena

Po kilku podświadomość Seleny kazała iść sprawdzić co to jest.
-Poczekaj tu chwilę.-Powiedziała do wilczycy.
Wychyliła się zza rogu. Zastrzygła uszami i poszła plątaniną korytarzy w stronę narastającego hałasu. Wróciła dość szybko. W jej oczach było przerażenie.
Selena wcisnęła się w najdalszy i najbardziej zaciemniony fragment korytarza w którym się znajdowała ona i Idalia.

Idalia

Idalia chciała pójść za Seleną, nie mogła przecież pozwolić jej pójść tam samej... ale oczywiście w tej ciemności szybko straciła ją z oczu i zrezygnowała, została na swoim miejscu. Jednak cały czas uważnie nasłuchiwała, by w razie czego ruszyć tam, gdzie wybyła wilczyca. Jednakże okazało się to niepotrzebne, bo Selena wróciła szybko. Ida nie widziała zbyt dobrze wyrazu jej pyska, lecz nie trzeba było dobrze widzieć, by wyczuć lęk, który wręcz unosił się w powietrzu.

Selena

Selena próbowała zapanować nad lenkiem który zawładną jej sercem.
-Trzeba...-Powiedziała jak najciszej.-Się stąd wydostać.-Dokończyła prawie niesłyszalnie. Wzięła kilka głębokich wdechów i wstała.
-Trzymaj się blisko mnie.-Rzekła do wilczycy.
Selena wyszła z zakrętu gdzie chowała się z Idalią. Przeszła kawałek dalej i przyległa do ściany. Zamarła w bezruchu ponieważ w bladym paśmie światła gdzie niedawno siedziała zobaczyła zjawę. Ale nie dobrego duszka tylko prawdziwą i śmiertelnie groźną strzygę.

Idalia

- Chwilkę... możesz mi powiedzieć, co tam... - zaczęła, ale zanim skończyła pytanie, Selena już wstała i ruszyła w poszukiwaniu wyjścia. Ida także wstała i kierując się węchem, poszła za Seleną. Na wzrok nie zwracała już uwagi, nie mogła na nim polegać, nie w takim świetle. Udało jej się dotrzeć do wilczycy. Stała tuż obok niej i w miarę dokładnie widziała, przerażenie wymalowane na jej pysku. Nie zamierzała jednak spojrzeć tam, gdzie patrzyła Selena. Lepiej, by nie widziała tego, co tak ją przeraziło.

Selena

Selena zauważyła jak druga wilczyca się porusza w tym nikłym świetle i w plątaninie korytarzy. Szynko się opanowała i zastanowiła się co może zrobić.
-Posłuchaj mnie jak zniknę za zakrętem a zjawa poleci za mną biegnij jak najszybciej prosto tym korytarzem. Potem skręcisz dwa razy w prawo i raz w lewo. Powinnaś dotrzeć na zewnątrz krypty. Zaczekaj tam na mnie.-Powiedział. Miała nadzieję że wilczyca z Watahy Nocy ją posłucha.
Wadera miała wielka nadzieje że Ida ja posłucha. Wyszła z mroku i stanęła jakiś metr od zjawy.
-Ej ty!-Warknęła w jej stronę.
Gdy zjawa spojrzała na nią Selene przeszły ciarki. Zjeżyła futro na karku. Strzyga zaczęła się zbliżać to też wilczyca aby odciągnąć ją od Idy puściła sie pędem przez labirynt korytarzy.

Idalia

Pokręciła łbem z niedowierzaniem. Ten pomysł był wybitnie niebezpieczny i ani trochę się Idalii nie podobał. Przypomniała sobie jednak, jak Selena pewnie czułą się wcześniej w krypcie - być może znała to miejsce i wiedziała, jak postępować z tutejszymi zjawami? Wreszcie wilczyca przystała na ten szaleńczy plan i kiedy Selena pognała korytarzem, Idalia pobiegła w stronę, którą wskazała jej wilczyca. Prosto, potem w prawa, znowu w prawo i w lewo... Biegła ile sił w łapach, aż wreszcie udało jej się dostrzec w oddali światło dzienne. I nareszcie wybiegła z krypty! Stanęła tuż przy wejściu, a wzrok wbiła w mroki panujące wewnątrz. Czekała na Selenę.
~ "Jeżeli zaraz się tu nie pojawi, wrócę" ~ pomyślała.

Selena

Po 10 minutach Selena wyszła z krypty. Kulała na jedną łapę na na pysku miała trochę krwi. Spojrzała na Idę i można powiedzieć że odetchnęła z ulgą gdy zobaczyła że wilczycy udało się wyjść z tego mrocznego labiryntu. Selena opadła na trawę i leżała przez chwilę bez ruchu z zamkniętymi ślepiami.

Idalia

Gdy tylko Selena wyłoniła się z krypty bez słowa, Idalia od razu do niej doskoczyła, chcąc sprawdzić, czy wszystko z nią w porządku. Miała uszkodzoną łapę, a na jej pysku malowało się kilka kropli posoki. Wilczyca przyjrzała jej się z uwagą, ale nie zauważyła niczego innego, co mogło wzbudzić niepokój. Gdy Selena się położyła, Idalia przysiadła tuż obok niej, pochylając nad nią głowę. Chciała coś powiedzieć, lecz nie wiedziała, czy nie przeszkodzi tym wilczycy.

Selena

Selena uniosła pysk do góry.
-Zrób coś dla mnie.-Powiedziała.-Nie chodź tam sama.-Powiedziała.
Teraz dopiero się zorientowała że jest o wiele młodsza od Idy. Selena była dopiero dojrzewającym wilkiem a druga wilczyca doświadczonym łowcą. Selena sobie usiadła i łapą starła krew z pyska aby nie skrzepła.

Idalia

- Dlaczego to zrobiłaś? - zapytała, patrząc na Selenę z uwaga. - Dlaczego mi pomogłaś, skoro wiedziałaś, gdzie jest wyjście? Mogłaś uciec i zostawić mnie tam samą, przecież nie musiałaś ryzykować.
Idalia odczuwała ogromną ulgę po wyjściu Seleny z krypty. Ona po doświadczeniach z magią z dzieciństwa, starała się omijać szerokim łukiem wszystko, co było z nadprzyrodzonością związane, lecz nie zawsze to było możliwe. A w obliczu sił magicznych stawała się zupełnie bezbronna, wspomnienia wręcz ją paraliżowały.

Selena

Selena przemówiła spokojnym i głębokim głosem.
-Owszem wiedziałam gdzie jest wyjście. I tak mogła cie tam zostawić. Jednak nie zrobiłam tego ponieważ widziałam że nie umiesz sobie radzić w ciemnościach a świadomość że twoim wrogiem będzie istota nad przyrodzona sprawia że się boisz zginęła byś szybko. A nikt nie zasługuje na taką śmierć. Ja byłam uczona walczyć z takimi istotami i dałam sobie radę a moim obowiązkiem było ci pomóc. A po za tym to były tylko cztery strzygi. Jakoś się rade dało.-Kiedy skończyła swoją długą przemowę spojrzała na Idę. Była ciekaw co ona na to.

Idalia

- Dziękuję ci więc - odpowiedziała i uśmiechnęła się szerzej niż dotychczas. - Niewiele osób by tak postąpiło. A już w szczególności Ogień w sytuacji z wilkiem Nocy.
Selena miała rację co do wszystkiego, o czym Idalii o niej powiedziała. Ida czuła się zupełnie zagubiona w egipskich ciemnościach. Wszystko to miało podłoże w przeszłości, od której przecież tak bardzo chciała się oderwać i nie potrafiła.

Selena

-To prawda że nie przepadam za członami Twojej watahy. Jednakże czy to ma znaczyć że muszę przekreślać każdego z jej członków.-Powiedziała uśmiechaj się lekko.-Po za tym nie różnimy się od siebie aż tak bardzo.-Dodała.

Idalia

Zaśmiała się krótko, ale życzliwie.
- Dlaczego tak uważasz? - spytała i znów, tym razem na spokojnie przyjrzała się dzisiejszej towarzyszce. Dopiero w dobrym dziennym świetle mogła zobaczyć ją naprawdę dokładnie.

Selena

-Miałam starcie z jednym z łowców.-Powiedziała.-A konkretnie z Brendom.-Dodała.
Przeciągnęła się .Łapa przestała już bolec i Selena mogła się swobodnie poruszać.
Była prawie pewna że wilczyca zada jej jeszcze kilka pytań. Selenie nie przeszkadzało by to. Przynajmniej miała z kim pogadać.

Idalia

Westchnęła. No tak... Brenda Bubbling-Hate - wielki demon, któremu wydawało się, że wszyscy są o klasę niżsi od niej, bo w przeciwieństwie do niej chodzą na czterech łapach, cóż...
- Brenda nie należy już do Nocy. I całe szczęście - powiedziała po chwili milczenia.

Selena

-Wiem o tym. Śledziłam ją jakiś czas i mogę stwierdzić że wyszło jej to na zdrowie. Ponieważ nawet zaczęła spokojnie rozmawiać.-Powiedziała prychając.-Jednakże dalej twierdzę że jest zimna i pusta w środku.-Dodała.