Tajemnicza krypta

Flower Sky

Krypta jest stara.Wokoło można zobaczyć nietypowe widoki:demony,impy,tygrysy.panuje tu zawsze mrok który potrafi zabić...Wejście dla odważnych.

Frigg

Kiedy gryfica stanęła przed kryptą nie zastanawiała się nawet przez chwile. Odważnym krokiem ruszyła przed siebie. Miała świetny wzrok, więc nie sprawiały jej kłopotu ciemności. Nie bała się też demonów, ani innych zjawisk nadprzyrodzonych. Można nawet powiedzieć, że żyła z nimi w pewnym rodzaju pakcie. Nie musiała zbliżać się do miejsc nawiedzonych, ponieważ zawsze wyczuwała ich obecność. Zawsze jednak chciała z którymś z nich porozmawiać, a te jak uparte nie chciały. Dlatego przyszła tutaj. Może pozna kogoś, kto pomoże jej skontaktować się z duchem, lub demonem. Weszła więc śmiało do środka mając nadzieję sprowokowania jakiejś z wyżej wymienionych istot. Usiadła na środku krypty i złożyła skrzydła. Zamknęła oczy i wydała z siebie gardłowy dźwięk dając wszystkiemu znać o sobie.

Idalia

Idalia już od wielu dni nie wracała na tereny swojej Watahy, ciągle tylko się włóczyła po okolicy i rozmyślała. Jak zawsze, kiedy nadchodziła jesień i cała roślinność zamierała, wilczyca czuła się nieco przybita, zwykły entuzjazm i chęć do życia znikały. Tropicielka nawet nie zauważyła, kiedy wkroczyła do krypty, w której panował niemalże całkowity mrok, rozświetlany jedynie mdłym blaskiem kilku świec. Idalia miała słaby wzrok - nigdy nie odzyskała go do końca - więc trudno jej było cokolwiek dostrzec wewnątrz tajemniczego budynku - również wyjścia. Poczuła, jak po jej grzbiecie przebiega zimny dreszcz.

Selena

Selena już od dłuższego czasu przychodziła do tej krypty. Lubiła przebywać w tej mrocznej i magicznej atmosferze. Nagle wyczuła czyjś zapach i dość mocną woń watahy Nocy. Zaczęła się oglądać i zauważyła wilczycę.
-Co tu robisz?-Zapytała się lodowato.

Idalia

Kiedy do jej uszu dobiegł nieznany głos, a do nozdrzy zapach pomieszany częściową z wonią Watahy Ognia, serce wręcz podskoczyło jej do gardła i zaczęło bezlitośnie obijać się o żebra. Nie miała najlepszych wspomnień związanych z tą właśnie Watahą. Poruszyła uszami i od razu udało jej się określić położenie właścicielki głosu, który tak ją zaskoczył. Odwróciła w jej kierunku głowę i zmrużyła fiołkowe oczy, starając się dostrzec nieznajomą waderę. W takich ciemnościach udało jej się dojrzeć tylko niewyraźną, ciemną postać.
- Zabłądziłam - odpowiedziała krótko.

Selena

-Wiesz że mało się tu wilków zapuszcza a jeszcze więcej nie powraca stąd. -Powiedziała do niej nie zmieniając tonu i barwy głosu.
Uważnie jej się przyjrzała owej nieznajomej. Nie wiedziała czy jest kim ważnym w watasze Nocy.

Idalia

Na jej smukłym pysku zagościł uśmiech. Był on słabiutki, ale jednak się pojawił. Nie był to uśmiech szyderczy ni złośliwy - ot, po prostu słowa Seleny przypomniały jej pewne zdarzenie z życia Idalii.
- Teraz już wiem - odpowiedziała głosem cichym, lecz naznaczonym spokojem. Nawet jeśli wciąż odczuwała obawę, nie dawała tego po sobie poznać. Zawsze jej wpajano, że okazywanie emocji to oznaka słabości.

Selena

Selena wyszła z mroku i usiadła na posadzce w niewielkiej plamie światła. Pokazała się i teraz uważnie przyjrzała się wilczycy. Była już dorosła a Selena była dopiero dojrzewającym wilkiem smukłym i zwinnym. Zmierzyła ją bardzo uważnie. Przyjrzała jej się i oceniła zagrożenie. Stwierdziła że wilczyce jest tropicielem i może być groźnym przeciwnikiem.

Idalia

Gdy Selena przeszła do bardziej oświetlonego miejsce, Idalia wreszcie mogła jej się przyjrzeć dokładniej. Mimo że miejsce, w którym znajdowała się wilczyca było oświetlone chyba najmocniej, ale i tak tropicielka musiała się skupić, by przyjrzeć jej się dokładnie. Wzrok nie chciał w pełni współgrać z waderą, lecz do tego już się przyzwyczaiła.

Selena

-Jak cię zwą?-Zapytała się Selena.
Przyjrzała się jej uważnie po czym opuściła pysk trochę niżej. Pozwalając grzywce całkowicie przysłonić jej czarne jak noc ślepia. Cały czas nasłuchiwała czy wilczyca się nie zbliża.

Idalia

- Idalia. Lecz wielu tutejszych zna mnie z imienia Hekate - odpowiedziała, ściszając nieco głos podczas informowania Seleny o swoim drugim imieniu. Pragnęła zapomnieć zarówno o nim, jak i o tych wszystkich ciężkich chwilach je życia, z którymi musiała zmierzyć się pod tym pechowym imieniem. Przysiadła na lodowatej posadzce.

Selena

-A więc Iliado kim jesteś?-Zapytała się podnosząc głowę.
Wilczyca ja zainteresowała.
-Czyżbyś miała na pieniku z jakimś członkiem z watahy ognia?-Zadała kolejne pytanie.
Kiedy zauważył jej nerwowe zachowanie i przyciszony głos to pytanie samo się nasunęło.

Idalia

Uśmiechnęła się lekko pod nosem, kiedy wilczyca przekręciła jej imię. Cóż, zdarzyło się to nie po raz pierwszy, lecz Idalii to nie przeszkadzało, przyzwyczaiła się.
- Na pieńku to za wiele powiedziane - odpowiedziała, a ton jej głosu wciąż był spokojny, cichy. Kojący. - Życie w tej krainie nauczyło mnie, że nie wszyscy z Ognia są pokojowo do Nocy nastawienie.

Selena

-O ciekawe.-Powiedziała tajemniczo.
-Dokładnie to samo mogę powiedzieć o was z Nocy.-Powiedziała dość nie miło.
Nie miała zamieru jej obrazić jednak poznani przez Selena członkowie watahy Nocy byli wrogo nastawień do jej watahy.

Idalia

- Nie każdy taki jest. Myślę, iż powinnaś spróbować się o tym przekonać - odpowiedziała i uśmiechnęła się lekko, znowu lustrując waderę uważnym spojrzeniem. Jej słowa nie miały złośliwej wymowy, po prostu stwierdzały... fakt? Tak się Idalii wydawało - ton głosu Seleny był nieprzyjemny, chłodny. Sposób, w jaki się odzywała również.

Selena

-A więc się przekonam.-Powiedziała zmieniając diametralnie ton i barwę swojego melodyjnego głosu.
-Skąd pochodzisz?-Zapytała się można nawet powiedzieć "Przyjaźnie".
Jeśli chodzi o władzę nad swoim głosem Selena była w tym na prawde dobra.

Idalia

Miłe dla niej było, że wreszcie spotkała kogoś z Ognia, kto w ogóle wykazywał chęć rozmowy.
- Z daleka, bardzo daleka. Z krainy, gdzie zima nigdy się nie kończy, gdzie wiecznie oko cieszy nieskazitelna biel śnieżnych zasp i pokrytych lodem wód - odrzekła, a uśmiech na jej pysku nieco się poszerzył. Nie wiązała z rodzinną krainą zbyt miłych wspomnień, jednak pozostał jej sentyment do śnieżnych miejsc. Dodała. - Miło by było poznać twe imię.

Selena

-Wiem o czym mówisz.-Powiedziała wilczyca ona również pamiętała swe rodzinne strony. W krainie wiecznej zimy można było wieść wspaniałe życie. Jeśli się umiało tam żyć.- Jestem Selena albo Onessa-Dodała.

Idalia

- Miło mi więc cię poznać, Seleno - odrzekła i kiwnęła lekko głową, jakby chcąc podkreślić swe słowa. Popatrzyła na wilczycę z uwagą, o ile można tak powiedzieć - w tym świetle Idalia niewiele widziała. Selena posiadała umaszczenie biało czarne, a więc typowe dla wilków pochodzących z zimnych krajów. - Również pochodzisz z chłodnych terenów?

Selena

-Tak a konkretnie z Alaski.-Potwierdziła.
Nagle do uszu wilczycy doszedł jakiś dziwny dźwięk . Był dość daleko i wilczyca nie sądziła że Idalia go usłysz. Zaczęła węszyć a końcówka ogona zaczęła robić dość nerwowe ruch.