Ulica koło lasu

Lea

Lea ostrożnie stanęła koło Waspa i rozejrzała się. Nie, chyba ona nigdy tu nie była. Jakoś zazwyczaj omijała miejsca, gdzie można natknąć się na ludzi. Nie, że coś do nich miała, ot rasa jak rasa, ale wolała uniknąć potencjalnych problemów. Widząc, że wilk się czymś zdenerwował, spytała:
- Coś się stało?

Wasp

- Nie, wszystko w porządku - odpowiedział, obrzucając te znajome okolice badawczym spojrzeniem. Nic się tu nie zmieniło. - Z tym miejscem wiąże się kilka moich wspomnień, z perspektywy czasu mógłbym je nawet nazwać całkiem dobrymi wspomnieniami.
No, tak. Wspomnienia rzeczywiście były dobre - to tutaj Wasp po raz pierwszy w życiu przejrzał na oczy. Szkoda tylko, że potem to wszystko zniweczył i pozwolił na zmarnowanie sobie jeszcze kilku miesięcy życia.

Lea

- Hmm... - Lea wolała nie wnikać w sprawy Waspa. - To co robimy? - spytała z niepokojem spoglądając na drogę przechodzącą przez las. Oczywiście, że chciała zrobić coś innego niż zwykle, ale trochę się bała. Jak zwykle, ot taki niegroźny lęk przed czymś całkiem nowym.

Wasp

- Możemy tu grzecznie poczekać na Szinę, o ile zdecyduje się przyjść. Ewentualnie możemy wybrać się na spacer wzdłuż drogi. Idąc w tamtym kierunku... - powiedział, wskazując łbem kierunek na lewo od nich. - ...dojdziemy do niedużej wioski. Nie kręci się tam zbyt wielu ludzi i łatwo można coś podwędzić z jakiegoś domu.

Lea

- No dobra... To chodźmy. - powiedziała spokojnie Lea, robiąc dzielną minę. Czuła się już pewniej niż przed chwilą, zaczęła nawet podejrzewać, że będzie fajnie. Zerknęła na drogę i uśmiechnęła się, nie wiadomo jednak do kogo, ani z jakiej to przyczyny. - Szina pewnie zaraz dojdzie, albo i nie... - rzekła bardzo sensownie.

Wasp

Wasp ruszył więc leniwie brzegiem, tuż obok krańca asfaltowej jezdni, lecz zachowując od niej na tyle odstępu, by ustrzec się przed bliższym spotkaniem z samochodami. Choć na razie żaden jeszcze tędy nie przejeżdżał.
- Miło by było, gdyby do nas dołączyła - odpowiedział, nie zważając na to, że słowa Lei rzeczywiście większego sensu nie miały. - W większej grupie zawsze jest raźniej.

Lea

Lea powoli ruszyła koło Waspa.
- Tak... Kiedyś mieliśmy bardzo sympatyczną paczkę. Zawsze się trzymaliśmy razem... No, ale wszyscy dorośli, pozajmowali ważne stanowiska albo po prostu zniknęli i paczka się rozpadła. - westchnęła. Szczenięce lata wspominała najlepiej.

Wasp

- Trzymaj się w bezpiecznej odległości od ulicy. Zderzenie z samochodem może skończyć się bardzo źle - ostrzegł, zanim odpowiedział na ostatnie słowa Lei. - I teraz bez nich pewnie czujesz się bardzo samotna, hm? Doskonale cię rozumiem. Ja co prawda nie miałem paczki przyjaciół jako szczeniak. Ale wszyscy moi bliscy gdzieś ostatnio odeszli. Siostra, przyjaciele, dzieci... uczucie osamotnienia jest okropne.

Lea

Lea skinęła głową i oddaliła się nieco od drogi.
- Na szczęście mam kilku nowych przyjaciół... Nawet jeżeli mają niewiele czasu, to można się spotkać parę razy w miesiącu czy w tygodniu, pogadać... I tak jest miło. - powiedziała i uśmiechnęła. - Nawet mam ucznia. - dodała zaraz z dumą. Lubiła się czymś pochwalić, skoro miała ku temu okazję.

Wasp

- Ucznia? - powtórzył zaciekawionym tonem. Wasp zdał sobie właśnie sprawę, że nie ma pojęcia, czym Lea zajmuje się w życiu. Może o tym wspominała, a jemu wyleciało z głowy? W każdym razie nie pamiętał, jaką Lea ma pracę.

Lea

- Tak, ucznia. - Odpowiedziała Lea z uśmiechem. - Kształci się u mnie na Lekarza. - Dodała jednocześnie odpowiadając Waspowi na niezadane przez niego pytanie. - To bardzo sympatyczny i inteligentny dzieciak. - Myslę, że doskonale sobie poradzi.

Wasp

- Ach, więc jesteś lekarzem! - powiedział tryumfalnym tonem, jakby odkrył jakiś nadzwyczajnie strzeżony sekret. Od razu pomyślał, że bardzo ta profesja do niej pasuje, Lea sprawiła na nim bowiem wrażenie wilczycy ostrożnej i lubiącej spokój. Choć czy w lecznicy na pewno jest spokojnie?

Lea

- Tak, Lekarzem. - powiedziała z szerokim uśmiechem Lea, tdumnym tonem. - A ty? - zapytała zaraz zaciekawiona, gdyż ona również nie kojarzyła, żeby Wasp wspominał czym to się zajmuje. Sama była dumna ze swojej profesji i za nic nie zamieniłaby jej na nic innego.

Wasp

- I widzę, że jesteś bardzo ze swojej profesji zadowolona - stwierdził z uśmiechem. Sam nigdy nie zostałby lekarzem. Babranie się w cudzych ranach, wnętrznościach i innych świństwach napawało go obrzydzeniem. - Ja jestem łowcą, choć od niedawna zajmuję to stanowisko.

Lea

- Ach... Łowcą. Podobno ostatnio ich u nas w Watasze brak. To dobrze, że ktoś w końcu zajął to stanowisko. - powiedziała z uśmiechem. Wtedy mogli wypełnić punkt sojuszu dotyczący uzupełniania części Spiżarni. Znając życie, Wasp najpewniej dobrze sobie radził w swojej profesji, inaczej nie zostałaby mu ona przydzielona.

Wasp

- Generalnie to u nas w watasze brak prawie wszystkich profesji - powiedział. Cóż, Ogień swego czasu został zaniedbany. Nagła rezygnacja Kiry, długi brak pary rządzącej, potem nieodpowiednie osoby na odpowiedzialnych stanowiskach... Wataha sporo zmian przeszła w ostatnich latach.

Lea

- Miejmy nadzieję, że wkrótce się to zmieni. W końcu udało nam się znaleźć już jednego Łowcę to może z innymi rangami pójdzie równie dobrze. - uśmiechnęła się szeroko do Waspa. Tak, brakowało jeszcze Tropicieli, Szamana, Nauczycieli... Powoli pewnie i na te stanowiska znajdą się chętni.

Wasp

- Na pewno. Ogień jest całkiem liczny, a każdemu przecież zależy na podwyższeniu swojego statusu społecznego w watasze - powiedział. Większość osób przecież kierowało się egoistyczną chęcią znaczenia więcej niż zwykły "szarak". Ale przecież każde pobudki są dobre, kiedy przyczyniają się do rozwoju Watahy.

Szina

- Na Isztar, zaczekajcie! - krzyknęła wilczyca, kiedy wreszcie dogoniła tamtą dwójkę. - Nie chodzę już tak szybko, jak kiedyś! - Szła dość żwawym krokiem, jak na wilczycę w jej wieku, jednak nadal nie było to tak szybkie, jak być powinno.

Lea

Lea zaśmiała się krótko i przystanęła, czekając na Szinę.
- Chodź, chodź. - powiedziała sympatycznym tonem. - Idziemy do ludzi zrobić... coś. - dodała tajemniczym tonem, gdyż sama nie wiedziała do końca czymże jest to 'coś'. Oby było zabawne.