Wieś

Alliance

- Głodny zje wszystko. - powiedziała, po czym dźwignęła się ciężko na łapy. Brzuch już nie był aż tak napęczniały, jak na początku, ale utrudniał koordynację ruchową. - Jestem Yuki. - przedstawiła się, przyglądając się dorosłej wilczycy - Sekai, tak? Nigdy o tobie nie słyszałam. Dziwne. - powiedziała, siadając na zadek.

Sekai

-Nie słyszałaś o mnie? Być może dlatego, że musiałam odejść na trochę z krainy, zresztą długo tu nie byłam. Ale teraz już ona się ode mnie nie uwolni.- odpowiedziała melodyjnie i postanowiła poszperać w pamięci gdy usłyszała imię Yuki. -Ach Yuki, o tobie to dużo nie słyszałam, w ogóle się dziwię, że więcej osób gada o Kyinrze, a nie o tobie. Jeśli się nie mylę ty.. jesteś tą Yuki która kolegowała się z Rayem, bądź koleguje się z Rayem, mam rację?- powiedziała kończąc pytaniem i machnęła wesoło ogonem.

Alliance

Na samo imię Ray pyszczek Yuki rozszerzył się w uśmiechu. - Ah, ten Soczek Tymbark! Walnięty, kolorowy.. Hmm. Dobrze mnie kojarzysz. - powiedziała, po czym wdrapała się na płot, usiadła na starej skrzynce na listy. Spojrzała w niebo, szare, bez gwiazd, a za chmurami widniał przyćmiony księżyc. Położyła się na starym "trzymaczu listów", a uśmiech zbladł na jej pyszczku. Położyła łeb na skrzyżowanych łapach, a jej oczy stały się niesamowicie czarne i duże. - .. tęsknię za nim. - powiedziała cicho, tak, że tylko i wyłącznie Sekai ją usłyszała, a i tak cicho.

Sekai

Podeszła do skrzynki na listy i stanęła na dwóch łapach opierając jedną o płot, drugą przejechała po futerku małej. -Myślę, że on też za tobą tęskni, gdziekolwiek jest. Ciebie się raczej nie da zapomnieć... i nawet jeśli już tu nie wróci to.. on zawsze będzie w twoim sercu.- powiedziała ciepłym głosem. Szkoda jej się zrobiło Yuki, przez chwilę jej się wydawało, że to przez nią.. w końcu jej o nim przypomniała..

Alliance

Yuki odskoczyła jak oparzona od łapy Sekai, zmarszczyła nosek i odchyliła uszy do tyłu, zginając łapy, zasyczała. Nienawidziła, jak ktoś się nad nią rozczulał. Może to dlatego, że tak na prawdę nigdy nie poczuła matczynej miłości, czy ojcowskich rad. Jej rodzice zwyczajnie nie mieli dla niej czasu, ważniejsze były królewskie sprawy, a przecież służba nie mogła jej dać miłości, mimo że uczyli ją kultury i etyki. - Nie głaszcz mnie. - fuknęła i odsunęła się.

Sekai

Oparła się dwoma łapami o płot. -No zgoda, zgoda... nie musisz się aż tak denerwować. Nie wiedziałam o tym, że nie lubisz gdy ktoś cię głaszcze.- powiedziała i wypuściła spokojnie powietrze. Poruszyła delikatnie ogonem patrząc na Yuki, ale wpadkę zaliczyła w ogóle załamka.

Alliance

- A powinnaś. - powiedziała cierpko - Wszyscy tu o tym wiedzą. Wszyscy wiedzą, co przeżyłam i dlaczego się tak zachowuję. - rzekła beznamiętnie. - A skoro nie wiesz czemu, mogę ci opowiedzieć, jeśli chcesz. - uniosła delikatnie jedno ucho, kątem oka przyglądając się Sekai.

Sekai

-No to mnie uświadom. Muszę na następne nasze spotkanie wiedzieć co mogę a co nie.- powiedziała i popatrzyła na Yuki wyczekująco. No to najwidoczniej tylko ona nie wiedziała co przeżyła młoda wadera, no cóż pewnie dosyć sporo się wydarzyło w tym czasie gdy ona wędrowała poza terenami krainy.

Alliance

- No, dobrze, więc zacznę od początku. Pochodzę z trzydziestego wieku, z planety Kryształowe Tokio. Żyłam beztrosko, miałam wszystko, czego zachciałam, uczona etyki, wychowania, kultury. Miałam przejąć tron po mojej mamie, pięknej królowej Serenity, królowej naszego Kryształowego Imperium. Miała piękny, Srebrny Kryształ, w którym zaklęta była moc wszystkich strażniczek planet w naszej galaktyce. Moim ojcem był Endymion, król. Cóż więc miało się stać, skoro było tak pięknie, hm? Otóż nie doznałam nigdy miłości. Nigdy mnie nikt nie kochał, nikt mi tego nie powtarzał, nie okazywał mi ciepła. Zawsze byłam sama. Rodziców bardziej obchodził dwór i królestwo, niż ja. Pewnego razu z moją przyjaciółką, strażniczką planety Pluton wybrałam się na spacer po Drodze Mlecznej, gdzie mogłam zobaczyć wszystkie planety. I wtedy wpadłam w wir tego wieku, dwudziestego pierwszego. Byłam tu jakiś czas, ale Pluto mnie znalazła i zabrała do domu. Pół roku po moich narodzinach przestałam rosnąć ciałem, dlatego jestem taka malutka, a rok później również psychicznie. Zdesperowana mama, którą nawet w tej chwili obchodziło to, że nie ma kto przejąć tronu, chciała ponownie wysłać mnie do dwudziestego pierwszego wieku, abym, jak zacznę rosnąć, wrócić tu. Wtedy Pluton i Saturn przygotowały dla mnie kluczyk czasoprzestrzenny, złoty, piękny, wysadzany kamieniami szlachetnymi, na złotym łańcuszku. - mówiąc to, pokazała Sekai złoty kluczyk, który nosiła na szyi - Jednak zasmakowałam wolności tutaj, zdziczałam, nabyłam przyjaciół. Przyrzekłam sobie, że nigdy tam nie wrócę. Nie wrócę tam, gdzie byłam nieszczęśliwa. - zakończyła to machnięciem ogona, usiadła.

Sekai

Wsłuchiwała się dokładnie w każde słowo Yuki z zaciekawieniem i zainteresowaniem, przez ten czas w ogóle nie spuszczała z niej oka tylko delikatnie poruszała ogonem. Gdy Yuki skończyła opowiadać wilczyca machnęła już energicznie ogonem. -Nie spodziewałam się tego, już wiem czemu nie lubisz jak ktoś się nad tobą rozczula, bądź cię głaszcze. Szczerze mówiąc... u mnie lepiej nie było, było tak.. średnio.- powiedziała i spojrzała w górę, w niebo, lecz po chwili znowu wróciła wzrokiem na Yuki. Nie wiedziała co ma powiedzieć, po prostu ją..zatkało.

Alliance

- Nikt nie ma łatwo. Życie podstawia pułapki, nie można w nie wpadać. - wyrecytowała kawałek swojej ulubionej piosenki. Niedawno wzięło ją na rap, cóż zrobić? - Nikt się nie spodziewał. Nikt nawet nie wie, że jestem prawowitą księżniczką. Ale to nic. Nie chcę, żeby wiedzieli. - powiedziała, zwracając się wzrokiem do Sekai.

Sekai

-No cóż... w krainie jest jeszcze jedna prawowita księżniczka tylko, że ona hm.. jak by tu powiedzieć.. tylko, że ona odwróciła się ogonem od tronu. I mogę cię zapewnić, że ona by nie chciała aby ktoś jeszcze o tym wiedział.- powiedziała tajemniczo. No cóż była ona i jeszcze jakaś hmm... tylko, że ona była młodsza.. wiek pomiędzy, że tak to ujmę. -Nikt się nie dowie, że jesteś księżniczką.- zapewniła ją i machnęła ogonem.

Alliance

Popatrzyła na Sekai z uwagą. Druga księżniczka? Nigdy o niej nie słyszała. - Rozumiem. - powiedziała cicho. Ale, ale! Dosyć tych smutków! - Sekai, może i jesteś dorosła, ale.. ale czy widziałaś kiedyś młodzież, graffiti? - zapytała ot tak, zeskakując ze skrzynki na listy.

Sekai

-Hmmm... owszem widziałam... a co do graffiti... masz może spraye przy sobie, bądź puszki z farbą?- zapytała z chytrym uśmieszkiem na pysku i błyskiem w oku. O tak, ona już miała genialny pomysł na zabicie nudy, zawsze można coś potworzyć. Jest dużo płotów, kurników o i nawet komórek. Można by się pobawić, cofnąć do młodszego wieku i jedziemy dalej!

Alliance

Yuki uśmiechnęła się chytrze. - Ja? Skądże, nie mam. A jeśli chcesz malować tutaj, słaby masz gust. - mówiąc to, wysunęła się jak cień zza obrębu wsi. Chmury zgęstniały i doszczętnie przykryły księżyc, zaś jeśli Sekai spojrzałaby teraz w świecące chciwością oczy Yuki, stwierdziłaby z zaskoczeniem, że są one puste, białe i świecące. Ta zawsze tak miała. - Mam pewne.. znajomości tu i tam.. - zostawiając za sobą owe tajemnicze słowa wypowiedziane swoim skrzekliwym głosem, a jednocześnie z demonicznym uśmiechem, zachęcające wilczycę to przechadzki z nią do miasta, pomknęła przed siebie.

//zt -> centrum miasta.

Sekai

Wilczyca uśmiechnęła się i machnęła ogonem. Sekai kiwnęła głową na zgodę, że za nią pójdzie. Wstał, otrzepała się i lekko stąpając po ziemi ruszyła za Yuki. Po chwili już jej tu nie było. Zniknęła jak księżyc po gwieździstej nocy, bądź jak słońce po ciepłym dniu.

z/t

Amija

Nuclear

Nuclear przyleciał tu i od razu ludzie go zauważyli. On buchnął na ziemię, a ludzie dali na niego psy. Kilka zjadł ze smakiem, a inne zostawił martwe. Odleciał w las koło wsi. Tam nikt mu nie mógł zrobić krzywdy, bo chroniły go wielkie zarośla. To ucieszyło gryfa. Cha, ale jestem sprytny!-Rzucił nie za głośno w stronę ludzisk. Klapnął na zadzie, aż ziemia się pod nim zatrzęsła. Pokrążył znów nad wsią, a ludzie byli bardzo bezradni. Nuclear patrzał się na nich z góry i kłapał dziobem bardzo głośno. To znów znikł w zaroślach, to znów się wynurzał z nich. Podobało mu się to, do czasu aż jeden z kłusowników wyciągnął broń i strzelił. Jednak gryf zgrabnie ominął kulę i udając, że kula go trafiła i spadł w zarośla. Potem ludzie już byli spokojni, więc Nuclear niczym Bomba Nuklearna, poleciał dalej.

zt.

Neliel

Neliel przyszła tutaj z uśmiechem, a następnie schowała się za krzakiem gdy ujrzała ludzi. Lubi ich, lecz tylko zjadać. Mieli przepyszne mięso. Samica podeszła do jednego, a następnie zaciągnęła go za krzak. Tam go zjadła żywcem. Kości poobgryzała, a potem zakopała. Po chwili wadera zaczęła się oblizywać. Gdy była już czysta, to położyła się i patrzyła na pracę smakołyków (ludzi). Wadera była szczęśliwa ze wreszcie znów kogoś zjadła.

Reika

xDD
ten post mnie rozwalił, a szczególnie "była szczęśliwa, że znów kogoś zjadła". xD
przypominasz mi mnie, jak na angielskim niechcący wpisałam "i love eat my friends".. XDD
pani była dosłownie fioletowa ze śmiechu~

Reika szybowała po ciemnym niebie. Powoli nastawała noc. Wtem zauważyła kilka domów, kilku ludzi i jedną wilczycę, która właśnie jednego skonsumowała. Wilczyca dobrze pamiętała, jak przeraziła się, gdy Sasori i Brenda zaczęli masowo mordować i pożerać ludzi. Ale czego można było od niej oczekiwać? Była wtedy młodziutka i przekonana o wielkiej dobroci świata. Jednak obrzydzenie i jakiś bunt przeciw temu wciąż w niej pozostał. Wylądowała niedaleko Neliel, składając śnieżnobiałe skrzydła. Jej markotny wzrok nie wskazywał nic dobrego. - Dlaczego go zabiłaś? - zapytała cicho. Wiatr potargał jej sierścią, a niebieskie oczy przepełnione były smutkiem przeplatanym ze zdziwieniem.