Grób Jabłeczka

Miyu

Miyu widząc jak draśnięcia krwawią niczym z odkręconego kranu coś jej mignęło przed oczami. Z chytrym uśmiechem spojrzała na swój ciernisty ogon, a potem na wilkołaka. "Już wiem..." Pomyślała. - Porozmawiaj z nim, ja zaraz wrócę. - Zwróciła się do Jael'a. - Będzie dobrze Jabłuszko. - Rzekła mając nadzieję, że zgodnie z prawdą. Ugięła łapy w stawach, łeb położyła na poziomie barków. "Do roboty" Kolejna myśl. Zaczęła skradać się do potwora z nadzieją, że jej nie zauważy.

Szina

-Młoda, stój!-powiedziała stanowczo. Po chwili zwróciła oczy na wilkołaka.
-Teraz do Ciebie podejdę, dobrze? Zatamuję krwawienie, ale nie możesz się ruszać, jasne?-zapytała, ostrożnie podchodząc do stworzenia.

Atrita

Wilkołak obnażył zębiska wściekle.
- On mnie zabił! - wykrzyknął głębokim, wściekłym basem, jednym długim susem wymijając waderę i skacząc ku owocowi z wyciągniętymi przed siebie szponami. - Odegram się!
Jabłuszko pisnęło przerażone.

Samuerian

- Hej! - zawołał Jael, który pozostał sam przy jabłuszku. - Uspokój się - powiedział do wilkołaka. - Ono nie nie jest winne. I miejsce, w którym się znajdujemy to jego grób rozumiesz? Czyli ono nie żyje!!! Ty nie żyjesz, ale przez to ono też przecież zginęło! To tak jak... pszczoła! Jak kogoś ukąsi to sama umiera! - wołał. - Jesteście kwita. Nie musisz mu już robić krzywdy...proszę.

Miyu

Miyu była rozkojarzona, nie wiedziała co może zrobić. Ale to nie była wina Jabłuszka, ono nie namawiało wilkołaka, żeby je zjadło. Było niewinne. Miyu zdecydowanym ruchem oplotła cierniowy ogon wokół jednej z łap stworzenia. Nie zacisnęła go jednak z całej siły, zrobiła to tak żeby kolce lekko wbiły się w skórę, czy co to tam było. - Uspokoisz się czy nie? - Zapytała lekko się jąkając. Wiedziała, że wystarczy jeden ruch istoty, a ona już nie dotknie więcej łapami ziemi.

Szina

Wilczyca w jednej chwili odwróciła się na tylnej łapie i skoczyła, powalając stwora na ziemię.
-Młoda, nie krzywdź Go.-Spojrzała mu w oczy, patrząc z góry, wciąż przyciskając do ziemi.-Już dobrze.-Zaczęła przekonywać.-On też cierpiał, ale to nieważne. Zamknij oczy-powiedziała i sama zamknęła. Widzisz to światło w oddali?-spytała, znów nieswoim głosem-zapomnij, że ono Cię zabiło, nie zrobiło tego. Jabłko dało ci nowe życie. Widzisz to światło? Tam będzie Ci lepiej, idź tam, nie gniewaj się, nie ma po co. Przecież żyjesz.-przekonywała łagodnie, niczym do małego dziecka. Gładziła go jednocześnie po łbie.

Atrita

Wilkołak spoglądał swymi ślepiami kolejno na każdego z nich - młodego szczeniaka, waderę z ciernistym ogonem, Szamankę zdolną powalić go na ziemię, aż wreszcie na Jabłko trzęsące się całe, drżące na całym swym niematerialnym, owocowym ciele. Zamrugał wtem, kiedy dotarły do niego ich słowa.
- Och... Och... - wyjąkał, nie wiedząc, co rzec więcej. Bo rzeczywiście, ono przecież też umarło. Błędny dotąd wzrok skierował się na ciernie oplatające łapę, krzywdzące ją, jednak nie zadające bólu. Zielonkawa krew zdawała się emanować wściekłością, rozżaleniem i złością, która upływała z draśnięć. Na kufie pojawił się uśmiech.
- Dziękuję - wymamrotał, zwracając się do całej trójki. Jego, który przemówił do rozsądku, jej, której rany wydarły z niego jad i jej, która ukazała mu światło. - Dziękuję...
Ciało wilkołaka rozpadło się na maleńkie cząstki, rozsypało się w pył i została tylko upiorna dynia rozświetlona od wewnątrz świeczką z różowym płomykiem. Jabłuszko uroniło zbawienne łzy, smarkając i szlochając.
- Ja również dziękuję - powiedziało, po czym zniknęło z pyknięciem, na grobie zostawiając trójce wybawców po pestce. Każda z nich miała zdolność do wyleczenia najgorszej rany, usunięcia z organizmu najcięższej trucizny. Jednego tylko nie potrafiły - zatrzymać śmierci czy też cofnąć jej. Leczyły, nie wskrzeszały.
- Wykorzystajcie ten dar mądrze, przyjaciele - odezwał się jeszcze cichy, odległy głos przypominający brzęczenie. Potem nastała już tylko cisza.

Samuerian

Jael patrzył się na miejsce, w którym przed chwilą stał potwór, oraz było płaczące jabłko. Schował cudowne nasionko i powrócił do dawnego Jaela.
- Hmmm... Skoro tyle razem przeszliśmy to może... - zaczął mówić do Miyu, ale stwierdził, że skoro ona jest od niego starsza to nie zainteresuje jej taki smarkacz. - A z resztą... nieważne. - Machnął łapą, zamerdał ogonem po czym uśmiechnął się. - Ale była zabawa nie?

Miyu

Miyu tak samo jak Jael obserwowała Jabłuszko i potwora, gdy obydwoje znikali w jej oczach pojawiły się łzy. Zamknęła oczy, aby te wsiąkły i westchnęła cicho. Wcięła nasionko i schowała je z uśmiechem na pyszczku. - Hmmm? - Zapytała, że tak to nazwe i spojrzała na Jael'a. - No skoro tak. - Odpowiedziała z delikatnym uśmieszkiem. - Była, była ... ale żal mi ich. - Przyznała z nutką smutku.

Szina

Wilczyca uśmiechnęła się promiennie. Była szczęśliwa, ze pomogła tej dwójce. Wstała, podeszła do grobu i wzięła pestkę.
-One uleczą każdą ranę.-powiedziała cicho, a potem powtórzyła to głośniej.
-Jeśli chcecie, zapraszam do mnie.-Powiedziała, uśmiechając się zmęczona. Ruszyła w kierunku swojego legowiska. Przez ramie jeszcze rzuciła:
-Jestem Szina, szamanka wody.

Atrita

Wszyscy usłyszeli jeszcze ciche pyk, gdy ogon młodej wadery wrócił do normalności, a mały nagrobek jabłuszka rozjaśnił się srebrzystym blaskiem. Zdawało się, iż macha ono do nich z nieba i uśmiecha się radośnie wśród innych jabłuszek wiedząc, iż już nic nie grozi jemu i nagrobkowi.

Samuerian

- To jest coś takiego jak Jabłkowe Niebo? - zdziwił się Jael. - Muszę tam kiedyś zajrzeć. No ale dobra. Ja się piszę na tą imprezkę u Sziny. - powiedział szczeniak z uśmiechem i ruszył za Szamanką.

Miyu

- A ja tam nie wiem. - Powiedziała z uśmiechem. - No i chyba nie Ty jeden. - Odpowiedziała z nadal tym samym uśmiechem. Spojrzała jeszcze na grób Jabłeczka i westchnęła cicho. Odwróciła się, zamachała ogonem i pobiegła za wilkami.

zt.

Ferina

Ferina uśmiechnęła się. Trochę się działo, ale teraz zrobiło się strasznie nudno. - Czas iść gdzieś indziej. - pomyślała i wstała. Ruszyła do wyjścia. Nie bardzo wiedziała dokąd zmierza. Po chwili już jej nie było.

z/t