Świat zmarłych

Boozer

- Orewuar! Gudbaj! Baj baj! Do widzenia i do zobaczenia, a także do zachwili! - Pożegnałem krótko x]

Leo

Leo niepewnie zerknął w stronę Spirita. Widać coś się szykowało. Odwrócił wzrok dopiero, gdy sam Władca zauważył jego spojrzenie.

Spirit

Przeszedł kilka kroków po szklanej tafli, po czym uniósł nadzwyczaj mętny wzrok. Niebo niebezpiecznie zachmurzone, ciemne. Zmrużył oczy, jakby nad czymś intensywnie myśląc.
Zaklął szpetnie pod nosem.
- Ty też... - mruknął półszeptem, zatrzymał się.

Boozer

Zauważył Spirita
- Ooo! W końcu mogę pana poznać, panie szefie! Miło mi! Jestem Shaman! :D - miał zaciesz, bo w końcu spotkał istotę, na którą dłuuugo czekał.

Leo

Zignorował ducha z jego zacieszem. Nie poruszał się, po prostu trwał.
- Znów nadeszła na mnie pora? - zapytał cicho.

Boozer

- O jaaa... Jacy wy wszyscy smętni... - odsunął się gdzieś na bok, dryfując w powietrzu na plecach. Nucił sobie jakąś melodię pod nosem

Spirit

Skinął lekko głową w stronę nieznajomej duszyczki.
- Miło poznać. Spirit. - odparł w miarę przyjaznym głosem. Machinalnie spuścił wzrok, próbując pokonać tą całą melancholijną aurę. Nie jest dobrze.
- Leo... Obawiam się, że tym razem, tylko Ty nie będziesz wystarczający. - oddychał miarowo, spokojnie. Za spokojnie.

Leo

- Nie będę stał tu nic nierobiąc. Tam jest moja siostra. I nawet jeśli jedna gdzieś się powlekła i gra sobie z całym wszechświatem, to druga jest tam. A na takie atrakcje nie jest przygotowana. Nikt tam nie jest- powiedział, dając łeb trochę niżej.

Boozer

- O! W końcu coś się dzieje! Tylko co?... - pomyślał sobie
- Szefie... - zwróciłem się do Spirita - O co chodzi, bo ja widocznie nie w temacie...

Spirit

- Nie doceniasz swoich sióstr. - skwitował, nie odrywając wzroku od lustra.
- ...Chociaż z drugiej strony masz rację. Nikt niczego się nie spodziewa. Nawet my nie wiemy, kiedy nadejdzie. Jednak, co nam to da? Sam niczego nie zwojujesz. Wiem coś o tym. - z każdym słowem ton stawał się coraz bardziej gorzki. Fuknął.
- Musimy mieć jakąś przewagę nad tym. Owej nie mamy. - przeszedł jeszcze kilka kroków do przodu. Nie miał pomysłów. Westchnął ciężko, odwracając łeb ku Shaman'owi.
- Mam dla Ciebie zadanie. Dowiesz się w swym czasie.

Leo

Na jednej się przeliczyłem. - skwitował.
Będziemy szybsi. Ale nie wiem, jak można zrobić coś, nie zmieniając przy tym biegu historii. Ktoś będzie musiał sie poświęcić. Ale... Straty muszą być jak najmniejsze. Zresztą w przeszłości to już się wydarzyło- mówił coraz ciszej, aż ostatnie zdanie wypowiedział bezdźwięcznie.

Boozer

- O! W końcu ktoś czegoś odemnie oczekuje! No i za to Cię lubię, Szefie! Tylko co dokładnie mam zrobić? - nawijał

Spirit

- Niech zgadnę... Chcesz się poświęcić. - choć tutaj powinno zabrzmieć jak pytanie, bynajmniej tak nie brzmiało. To pewne. Leo... Lubi się poświęcać.
Wzniósł oczy wysoko, próbując dostrzec pierwsze wyraźniejsze oznaki. Cisza przed burzą.
Zostawił na chwilę temat zadania Shaman'a. Szczerze, nawet nie miał planu. Każdy duch będzie potrzebny.
- Mogę pójść na pierwszy ogień. - zwrócił się do Lea po dłuższej chwili milczenia, biorąc głębszy wdech.

Wardress

Dawno nie odwiedzała tego miejsca. Otoczona niewielką, czarną mgłą kroczyła bezsensownie stawiając łapy przed sobą.
Zagapiona w czarną ziemię uderzyła w coś głową. - E przepraszam. - mruknęła.
Podniosła wzrok ku górze. - Spirit?! Gdzieś Ty był!? - warknęła z wyrzutem. - Szukałam Cię. - dodała po chwili.

Spirit

Jakaś istota popchnęła jego wymizerniałą, drobną postać. Zachwiał się przez moment, by chwilę potem całkiem znieruchomieć. Ona...
- Jestem tylko złudzeniem, Wardress. Raz jestem, a raz mnie nie ma. - szepnął, wykrzywiając wargi w prowizorycznym uśmiechu. Utkwił wzrok prosto w jej jasnych ślepiach. Co teraz?

Wardress

- Ja się tak z Tobą nie będę bawić. Masz mi nie znikać, bo gdy tylko nie widzą Cię moje oczy, za każdym razem jakaś cząstka mnie umiera. - Mruknęła już cicho spuszczając łeb.
Nie, nie mogła wytrzymać jego spojrzenia aż tak długo. Czyżby zanikała w Niej jej wrodzona pewność siebie?
Usaidła naprzeciwko niego wciąż jednak usilnie czekając na coś, co wyjdzie z ziemi i przerwie tę nienaturalną ciszę po jej wypowiedzi.

Spirit

Niestety, nic nie wyszło. Ba. Spirit jedynie żachnął się nieznacznie, nie wiedząc co myśleć o słowach wadery. Cisza trwała, a on nawet nie zechciał jej przerwać...
Ostatencyjnie powłóczył ku niej tak blisko, by móc unieść jej kufę na wysokość swojej.
- Gdybym mógł wyrazić słowami to, co myślę... Jednak sama wiesz, moje słownictwo jest ubogie. Jedyne, co mogę teraz powiedzieć, to zwykłe ''przepraszam''. - odparł równie cicho, niemal bezdźwięcznie. Pogładził jej grzywkę. Te pstrokate kosmyki sierści działały na niego... Wyzywająco.

Wardress

Chapsnęła go dleikatnie kłami w nos. - Nie tykaj mojej tęczowej grzwki mocy, ona ręcz emanuje radością, którąpo mnie widać. - murknęła pod nosem.
Spojrzała na wilka. Wsadziła nos w jego chustkę na szyi.
- A Ty wiąż taki...eee... pociągająco zimny. - mruknęła niepewna tego, co mówi. xP

Spirit

- Bo widzisz... Tak to jest, jak panienka zechce umawiać się z trupem. - za to on wsadził nos w jej sierść. Ciepło...
Przytulił ją do siebie, nie zwracając uwagi na to, że Ward może być za zimno.
- Co robiłaś przez ten cały czas? - znając ją, podrywała.

Wardress

- Mówiłam już, szukałam Cię. Zwiedzałam najciemniejsze kąty świata próbując odnaleźć choćby cząstkę Twojej obecności. Ale nigdzie Cię nie było. Mówiąc prościej, tęskniłam. Wszędzie gdzie byłam otaczał mnie tak dobrze mi znany chłód. Przywykłam do niego i będzie mi towarzyszył do końca życia. - wymruczała mu cicho do ucha. Rzadko kiedy Wardress przyznawała się do tęsknoty bądź innych uczuć. Robiła to dla Spirita, dla wilka, który stał się dla Niej kimś ważnym.