Wieczna pustka...

Shauni

Wzdrygnęła się lekko na to pytanie. zmrużyła delikatnie ślepia i zacisnęła szczękę. Znowu ten rozrywający ból gdzieś w okolicy serca, bo przecież jego już nie posiada.
- Przecież widzę, że coś nie gra - odrzekła z intonacją robota.
Zmuszała się do tej rozmowy, ale nic lepszego nie przychodziło jej do głowy.

Sune

"Może i coś nie gra, co to kogo obchodzi?" pomyślałam - nieważne - odpowiedziałam szybko i cicho, próbując zejść z tego tematu - co u Ciebie? - powtórzyłam pytanie

Shauni

Znowu wzdrygnęła się mimowolnie.
- U mnie, świetnie - odrzekła szybko i sztucznie.
Skoro ta wilczyca nie chce gadać to nie. Wróciła na swoje stare miejsce i zaległa tam wpatrując się w przestrzeń.

Sune

Spojrzałam na odchodzącą wilczycę "czyżby ona też miała jakieś problemy?" pomyślałam. Wstałam i podeszłam do niej - właśnie widzę, że u Ciebie świetnie. To tak samo jak u mnie - odpowiedziałam cicho

Shauni

Nie patrzyła na nią. Znowu wyczyściła się ze wszelakich myśli i wszelkich uczuć.
- Obie kłamiemy, co w tym dziwnego? - zapytała z pustką w głosie.

Sune

Usiadłam i patrzyłam przed siebie - nic, więc co Tobie leży na sercu? - zapytałam cicho - jeśli Ci o tym trudno mówić, nie mów - szybko dodałam

Shauni

Nie czuła... ale gdyby nie nauczyła się wyłączać emocji... teraz wyłaby z bólu.
- Wolę o tym nie mówić - odrzekła z intonacją robota - W końcu ty też nie masz ochoty na zwierzenia.

Sune

- rozumiem - odpowiedziałam. Tak, też nie byłam w najlepszym humorze i wolałam o tym nie mówić, jednak coś mnie nagle poruszyło - chodzi o wilka.. - dodałam cicho zamykając oczy i przecierając je łapami

Shauni

Mimowolnie napięła mięśnie i zacisnęła szczęki. Nie ze złości, ale nawet ona nie była w stanie do końca wyłączyć emocji. Wzięła kilka głębszych, ale cichych wdechów.
- Co z tym wilkiem - zapytała bezbarwnym głosem.

Sune

Ja sama nie wiedziałam co z nim, więc jak jej miałam odpowiedzieć? Nie wiedziałam dokąd poszedł, co robi, nic.. - nie potrafię odpowiedzieć Ci na to pytanie - powiedziałam jak zwykle cicho

Shauni

Nie mogła się powstrzymać i przewróciła czarnymi ślepiami w charakterystyczny dla niej sposób.
- Może inaczej - znów ten sam pusty głos - Jaki masz problem z nim związany.

Sune

- Przepraszam Cię, możemy porozmawiać o tym kiedy indziej? - zapytałam - Jaki jest Twój problem? - szybko powiedziałam zmieniając temat, wciąż patrzyłam przed siebie

Shauni

- Nie ładnie tak zmieniać temat - odrzekła pusto - Dokończymy rozmowę o tym anonimowym wilku.
Nie patrzyła na nią patrzyła w przestrzeń pustym wzrokiem.

Sune

- Skoczył z urwiska, przeżył, nie wiem gdzie jest - powiedziałam jednym tchem i tonem - wystarczy Ci? - spytałam cicho, sama była w złym nastroju i nawet nie mogła zrozumieć mnie.

Shauni

Pierwszy raz spojrzała na kogoś, nie pustym wzrokiem, ale wzrokiem pełnym niedowierzania i złości.
- To co Ty tu jeszcze robisz - zapytała ze zdumieniem - Zamiast wzdychać i marudzić znajdź go - zmrużyła lekko ślepia.

Sune

- Czy Ty myślisz, że ja tylko umiem siedzieć i wzdychać? - odpowiedziałam z lekkim zdenerwowaniem - Wciąż go szukam, tutaj też przyszłam go szukać i spotkałam Ciebie - dodałam i westchnęłam - Skąd w Tobie tyle złości w ciągu jednej chwili się pojawiło? - zapytałam

Shauni

- Denerwują mnie wilki, które marudzą zamiast działać - odrzekła spokojnie - A nie jesteś w stanie go wytropić po zapachu?

Sune

- Jestem i chyba zaraz będę kontynuować moje poszukiwania - odpowiedziałam spokojnie, a wilczyca wciąż mi nie odpowiadała - Shauni, wyciągnęłaś ze mnie wszystko, może czas się przełamać i odpowiedzieć mi na pytanie? - zapytałam

Shauni

- Nie - odrzekła z zaskakującą stanowczością.
Przestała wpatrywać się w wilczycę. Znowu zatopiła puste spojrzenie w przestrzeni.

Sune

- Nie w mojej naturze byłoby, gdybym Cie jeszcze bardziej naciskała. Nie chcesz, nie mów - odpowiedziałam spokojnie i wybiegłam