Wieczna pustka...

Seyu

Zupełnie zesztywniał, słysząc obcy głos. Kiedy dojrzał jego właścicielkę, poczuł nieokiełznany popłoch, jaki go ogarnął. Widział jej skrzydła, chociaż nie był do niej aż tak podobny, jak do Dei. Zerknął na zachowanie smoczycy. Czy on też powinien tak zrobić?
Uznał, że spapugowanie będzie dobrym rozwiązaniem, toteż po dłuzszej chwili niepewności sam przyległ do ziemi w pokłonie.
- Witaj - powiedział to samo, co Dea. W takiej sytuacji nie wiedział, co go czeka, ale wciąż po głowie pałętała się myśl, że ma swoją misję, którą musi wykonać. Musi poznać samego siebie. - Czy Ty też jesteś smokiem? - zapytał szybko.

Namida

Mimo pozorów, pierzasta smoczyca spojrzała na Seyu ze zdziwieniem. Nie widać...?
- Oczywiście - odpowiedziała, już ciepłym tonem.
Namida usiadła, a ogon z lewej strony, "przeprowadził" się na drugą, prawą. Bystre oczy lustrowały zachowanie smoków.
- Dlaczego oddajecie mi pokłony? - tym razem głos również wyrażał zdziwienie.

Dea

Zakrztusiła się śmiechem poprzez wypowiedź samicy - Przepraszam ale nie wiedziałam czy masz dobre zamiary dla tego tutaj a dla mnie to taka jakby pozycja obronna - odparła gdy już się uspokoiła, usiadła teraz owijając ogonem łapy - Seyu to specjalna odmiana smoka tak samo jak ja - wytłumaczyła spokojnie samcowi lustrując wzrokiem smoczycę - Dea - przedstawiła się

Namida

- Namida, miło poznać - kąciki jej ust podniosły się lekko - Do tej pory nie miałam okazji poznać jakiegokolwiek smoka z bliska - dodała.
Popatrzyła na grób Kyuubi. Dlaczego, ona jest taka nieprzewidywalna, nagła i bezlitosna? Przychodzi bez ostrzeżenia... Ta śmierć jest okropna...

Seyu

Widząc, że Dea siedzi normalnie, on też powrócił do zwykłego zachowania.
- Pozycja obronna... - powtórzył, jakby chciał zapamiętać. - Mi też miło poznać, jestem Seyu - powiedział, chociaż jego imie już padło, jednakże uznał, że dobrze będzie, jeśli sam się przedstawi.
- Więc każdy smok jest inny? Nie ma dwóch takich samych? - zapytał ciekawie, sprawiał wrażenie ściągniętego z innego świata.

Namida

- Dokładnie tak. W wyglądzie cielesnym mogą być ciut do siebie podobne, ale charakter zawsze mają inny - wyjaśniła krótko.
Rozprostowała pierzaste skrzydła, ziewając. Dawno już nie odpoczywała, codziennie były jakieś loty poza krainę. Teraz ma czas, oh, dużo. Popatrzyła na Seyu.
- Nie wiedziałeś, że jesteś smokiem? - zapytała, składając skrzydła z powrotem.

Seyu

Pokiwał łbem dając do wiadomości, że zrozumiał jej słowa. Obserwował, jak rozpościerała swe skrzydła. Potem zerknął na swoje, ciasno przylegające do ciała młodego smoka. Powoli, jakby ostrożnie powielił ruch Namidy i sam rozprostował swe skrzydła. Zorientował się, iż były znacznie większe, niż wcześniej mu się wydawało. Przyglądał się im. To ciekawe, od wewnętrznej strony były niemalże w barwie jego oczu, a z zewnątrz pozostawały czerwone. Poruszył nimi, przez co chmurka kurzu wzniosła się w powietrze, a spłoszony przez to Seyu momentalnie opuścił skrzydła, by następnie złożyć je elegancko, czego zdołał się już nauczyć.
- Nie - odparł przenosząc wzrok na Namidę. - Wszyscy moi najbliżsi są wilkami. Czy smok może należeć do wilczej rodziny? - zadał kolejne, tym razem najważniejsze dla niego pytanie.

Namida

- Moim zdaniem powinien być wśród swoich, ale każdy ma swoje zdanie, czyż nie? - zamruczała cicho, patrząc na zachowanie Seyu - A, jeszcze, umiesz latać? - dodała.
Było to dla niej nowością, smok wśród wilków, nie znający swego grona. Co za historia...

Seyu

Westchnął ciężko, wydawało się, że to był dla niego wyrok. Mimo to miał zamiar kiedyś ponownie spotkać się ze swoją rodziną, nie dopuszczał do siebie myśli, że już nigdy ich nie zobaczy.
Na jej pytanie pokręcił przecząco głową, wyraźnie markotniejąc.
- Nie. Tylko raz mi się udało, zupełnie przypadkiem. To było okropne! - wyraził swoje zdanie, szurając ogonem po ziemi. Potem siedział już cicho, jednak jak to zwykle bywa, nie wytrzymał zbyt długo.
- To pójdziemy na tereny smoków? - spytał przyglądając się obu smoczycom.

Namida

- Możemy - uśmiechnęła się ciepło - A gdzie chcesz dokładnie iść? Teraz odbywa się tam obrada, chyba powinieneś na niej być. A jeśli nie chcesz się jeszcze angażować w sprawy Grona, zapraszam do mnie.
Namida zwróciła głowę ku drodze na tereny Grona Smoków.

Seyu

- Obrada? - podumał nad tym chwile, nie znał bowiem tego słowa. - Nie... ja chyba nie jestem jeszcze jednym z Was... jestem? - zapytał i zerwał się z ziemi. Był gotowy już, teraz biec, byleby zobaczyć jakieś inne smoki, bądź chociaż ziemie, na których mieszkają.
- Wolę najpierw zobaczyć jakieś inne miejsce - odpowiedział niezbyt pewnie, trochę się denerwował, a równocześnie czuł niezwykłe podekscytowanie. W końcu może mu się uda!

Namida

- Jednym z nas, smoków, owszem jesteś, ale w Gronie jeszcze nie jesteś. Trzeba tam dołączyć - wyjaśniła.
Widząc lekkie podekscytowanie smoka, westchnęła. Zamachała skrzydłami i wzbiła się w powietrze. Zatoczyła koło nad Cmentarzem. Zawisła w powietrzu, patrząc jednoznacznie na Seyu.

Seyu

- Aaa - mruknął pod nosem, nie przypuszczał, że to wszystko będzie aż takie złożone. Spojrzał w górę na Namidę i zrobił wielkie oczy, przy czym na jego pysku pojawił się wyraz bezbrzeżnego przerażenia.
- Ale, ale, ja myślałem, że idziemy normalnie! - zawołał i cofnął się krok w tył. Miał ochotę uciec, jednak wtedy ponownie w jego głowie pojawiła się myśl, że przecież to właśnie jest droga, jaką musi przebyć, by odnaleźć swoje miejsce na świecie. Musi pokonać wszelkie przeciwności w tym strach, wtedy wreszcie dowie się kim tak naprawdę jest. Był przekonany, że to jest jego przeznaczenie.
Rorwinął skrzydła i spojrzał na nie nieufnie. Chwilę musiał podumać. Jak on to wtedy zrobił? Od czego zacząć? Myśląc nad ty faktem, podświadomie zaczął machać skrzydłami, mięśnie utrzymujące te kończyny spięły się, a smok poczuł, że coś ciągnie go w górę. Wziął głęboki wdech chcąc osiągnąć homeostazę, lecz wciąż na jego obliczu gościła niepewność. Zrobił kilka kroków w przód, które w efekcie zamieniły się w bieg. Biegł tak i biegł nie zaprzestając ruchu skrzydeł, aż wreszcie zdał sobie sprawę, że jego łapy nie dotykają już ziemi. Spojrzał w dół, podłoże było coraz dalej od niego. Wtedy też spanikował, jednostajny ruch skrzydeł został przerwany, przez co zaczął opadać w dół. Nie mógł się poddać!! Zaczął machać energiczniej i równo. Zawisł tym sposobem w powietrzu. Chwilę tak dyndał, oswajając się z tym czego dokonał. Widział ptaki przelatujące nieopodal, zaś puszyste chmury które widział z ziemi były teraz znacznie bliżej, niemalże na wyciągnięcie łapy. Rozglądał się i nie wiedział, co zrobić, by ruszyć do przodu. Zaczął więc poruszać łapami, zupełnie tak, jak podczas chodzenia po ziemi. Czuł wiatr na swym grzbiecie, którego źródłem był ruch skrzydeł młodego smoka. Wtedy po raz pierwszy udało mu się przelecieć aż tak dużo. Stopniowo zbliżał się do Namidy, wyglądał nieco nieudolnie, ale na jego pyszczku już nie było aż takiego przerażenia, jakie nastąpiło na początku. Rozświetlał go teraz nieśmiały, ale wesoły uśmiech. Machał skrzydłami wkładając w to całe swoje serce, ogonem manewrował lekko na boki, zaś łapy poruszały się, jak gdyby szedł po powietrzu. Sztukę latania musiał jeszcze udoskonalić, chociaż największy sukces w tej dziedzinie już osiągnął: zaczynała sprawiać mu coraz więcej przyjemności. Spojrzał na doł, gdzie była Dea. Potem ją zawołał, by i ona leciała z nimi.

Namida

- Wspaniale! - Namida była wręcz dumna z sukcesu smoka - To pierwszy krok do sukcesu.
Popatrzyła na Deę, która przez dłuższy czas się nie odzywała.
- Dołączy do nas później - powiedziała.
Zrobiła beczkę w powietrzu, kierując się ku terenom Grona Smoków. Ogon poruszał się przy skrętach, a ona wyglądała tak lekko, jakby wiatr ją niósł na skrzydłach.
- Leć za mną! - odwróciła się by spojrzeć na Seyu.

Seyu

- Dzięki! - zawołał przeszczęśliwy z powodu pochwały. Był z siebie bardzo dumny, a do tego ktoś docenił jego starania. To było coś zupełnie niesamowitego.
Przyglądał się w jaki sposób Namida leci. Wyglądała tak lekko, zupełnie przeciwstanie do Seyu, który wkładał ogromny trud w to, by utrzymać się w powietrzu. Westchnął ciężko, mając nadzieję, że kiedyś i on będzie wyglądał tak jak ona podczas lotu. Albo przynajmniej podobnie.
- Dobra!! Postaram się... - koniec jego wypowiedzi był wypowiedziany znacznie ciszej, smok skupił się niesamowicie i wymachując równocześnie skrzydłami i kończynami podążył za Namidą, wcześniej jednak pomachał do Dei. Wiedział, że niebawem znowu ją zobaczy.
zt

Namida

//Napisz w moim domku. Grono Smoków - > Miejsce Namidy

Dea

Pokręciła nieco łebkiem po czym wzięła głęboki wdech i jak najszybciej potrafiła pobiegła za smokami no cóż latać nie mogła więc pozostał jej bieg

z.t

Vedette

Wbiegła w to nieprzyjemne miejsce i zaczęła się z zapałem rozglądać. Czuła ten zapach, lecz nikogo nie widziała. Zaczęła biegać wokół i szukać śladów. Gdy, po kilkunastu minutach nikogo ani nic nie znalazła, usiadła na ziemi i zaczęła cicho, lecz bardzo boleśnie pojękiwać. Skuliła ogon, zgarbiła się i czekała niewiadomo na kogo, ani na co. Po prostu siedziała zawiedziona.

Azazello

Wbiegł czymś co przypominało pokraczny galop. Po kilku chwilach zorientował się że Seyu tu nie ma i zaklął pod nosem. Podszedł do siostry, po czym zaczął wąchać ślady .Czuł jeszcze zapach smoczka. I zapach innych istot. Ich zapach nie przypominał zapachu wilków.
- Jest jeszcze jedno miejsce gdzie mógł pójść. - Polecieć. - poprawił się. Jednak nie ruszał się z miejsca.

Vedette

- Gdzie? Powiedz mi. Koniecznie. -zerwała się na cztery łapy i przeszywała wzrokiem brata.