Wieczna pustka...

Azazello

- Może być na terenach smoków. - powiedział Azz wilk,który poza Seyu nigdy nie widział smoka.

Vedette

Wilczyca drgnęła. Wpadła na pewien pomysł, choć nie było pewności, że on wypali. Spojrzała na Azza swoim pustym wzrokiem i napięła wszystkie mięśnie.
- My nie polecimy do smoków, bo nie mamy skrzydeł. - powiedziała cicho. - My nie, ale pewna moja zwariowana przyszywana siostra tak. - zaczęła biec jak najszybciej. Jeden cel. Karenaj. Ved zrobi wszystko, by odnaleźć tego durnego, słodkiego i małego smoczka!

Wasp

Przybył w to miejsce jak zwykle, gdy nękało go jakieś zmartwienie. Kuśtykał powoli, z trudem przystając na tylną łapę. Sam nie wiedział, dlaczego właśnie tu zawsze przychodzi, by pozbierać myśli. Być może dlatego, że to właśnie tutaj pochowano Okami, pierwsza wilczycę, która okazała mu życzliwość? Minęło tyle czasu od jej śmierci, a on wciąż czuł przywiązanie do tej nieco zdziwaczałej samicy... Wasp położył się naprzeciwko drzewa, które tak doskonale znał. Spojrzenie krwistoczerwonych ślepi utkwił w niebie, na którym nieustannie kłębiły się gęste chmury. Zagłębił się w rozmyślaniach.

Sune

Nie mogła znaleźć sobie miejsca w krainie. Po swojej długiej nieobecności czuła się jakby zupełnie oderwana od tego świata. Jej myśli krążyły wokół jednej rzeczy. Nad niczym nie mogła się skupić.

Wasp

Usłyszawszy zbliżające się kroki, odwrócił łeb, by spojrzeć, kto przyszedł. Na widok dobrze znajomej mu wilczycy, z powrotem położył pysk na ziemi i skierował wzrok na niebo.

Sune

Gdzieś w oddali zauważyła znajomego jej wilka. Podeszła bliżej i usiadła nieopodal niego - Witaj Wasp - przywitała się i delikatny uśmiech zagościł na jej pysku. Po chwili dokładnie obejrzała całą okolicę.

Wasp

- Też przyszłaś tu, by pozbierać myśli? - zapytał, z trudem podciągając się do pozycji siedzącej. Wszelkie rany i stłuczenia - pamiątki po wybyciu za granice krainy - dawały się we znaki przy każdym, nawet najlżejszym ruchu. - Panująca tu atmosfera sprzyja rozmyślaniom. Cisza, ciemność, pustka, grób...

Sune

- Nastrój prawie taki, jaki od pewnego czasu panuje w mojej duszy - powiedziała niewyraźnie. Przeniosła wzrok na wilka, a jej oczy mimowolnie się powiększyły - Wasp, gdzie byłeś? Nie wyglądasz najlepiej - stwierdziła patrząc na jego rany.

Wasp

- Dziękuję za komplement - mruknął i dodał najbardziej zdawkowym tonem, na jaki było go stać. - To długa historia. Zanudziłabyś się - Przyjrzał się Sune i zapytał. - Co takiego się wydarzyło?

Sune

Przewróciła oczyma słysząc jego odpowiedź na temat komplementu. Miała zupełnie co innego na myśli i Wasp dobrze o tym wiedział. Spojrzała na niego - Tego nie wiesz - odparła co do jego długiej historii.

Wasp

- Nie wiem i nie chcę się dowiedzieć - odrzekł, a na jego pysku rozlał się na chwilkę szeroki uśmieszek. - Za to bardzo chcę się dowiedzieć, dlaczego w twoim sercu zagościły ciemność i pustka - ostatnie słowa wypowiedział z nieukrywanym rozbawieniem. Śmieszyły go te wszystkie gadki o mroku i pustce w sercu.

Sune

- To długa historia. Zanudziłbyś się - odparła beznamiętnym tonem. Reakcja Waspa nie odpowiadała jej. Przechyliła łeb w drugą stronę i zaczęła śledzić wzrokiem okolicę.

Ray

Przybiegł tutaj lekko zmęczony. Pustka. Wygnanie bark kogokolwiek. Tak tu mógł w spokoju pomyśleć i mieć doła. Położył się pod drzewem i zamknął oczy nakładając na pysk łapy. Mruczał coś cicho.

Kyinra

Położyła się na trawie i obserwowała wilki.Zaczęła rozmyślać o swojej sis.Po jakimś czasie zapytała Raya-Co tam se mruczysz?-Podeszła do niego i usiadła obok.

Wasp

Obrzucił przybyłe wilki krótkim spojrzeniem. Dlaczego zawsze gdy tu przybywał, przychodziły tu za nim całe tłumy? Przeniósł spojrzenie na Sune i odrzekł krótko. - Ależ nie sądzę. Skoro coś zmieniło cię nie do poznania, nie może być to nudne.

Alerth

Przechodziła tędy
i luknęła na Waspa lekko się uśmiechając.Powiedziała grzecznie-Hej-i położyła się niedaleko Waspa patrząc w niebo.

Wasp

Spojrzał z zaskoczeniem na wilczycę, która się do niego odezwała. O ile pamieć go nie myliła, widział ją po raz pierwszy w życiu. - Czy my się znamy? - zapytał.

Alerth

-Nie można być uprzejmym?-spojżała na niego z pogardą.I usiadła.

Wasp

Zaśmiał się, widząc jej pogardliwe spojrzenie. - Oczywiście, że można - odpowiedział beztroskim tonem. - Jednak w tej krainie mało kto wita się z obcymi wilkami, toteż zdziwiło mnie po prostu twoje powitanie.

Alerth

-To widać jestem inna-Usiadła obok wilka i się przedstawiła-Alerth jestem-Po chwili wyjęła żelki i zaczęła jeść.