Kamienne Źródło

Shire

- No to co? - zapytał Shire. - Obwiniasz się za to? Skoro ją zabiłeś, to chyba miałeś ku temu powody. A to, że cię wypędzili świadczy tylko o tym, że to oni mają problem, a nie ty - powiedział spokojnie, niskim, chrapliwym głosem. - W końcu możesz odpocząć, powinieneś się cieszyć.

Hari

Słuchaj go, przyjacielu. Słuchaj uważnie!
Drgnął nieco, odwracając pusty, stalowy wzrok na ziemię. Sam już nie wiedział, kim tak naprawdę był. Urodzony w Nocy, przesiąknięty jej zasadami stał się grzecznym obywatelem Wiatru i honorowym Wojownikiem. Wojownikiem, który bronił słabszych; bronił stada; nastawiał własny kark dla innych. Dla Yumi... dla Mizu... dla Salome...
I gdzie one teraz są, hm?
- Ona zabiła moją matkę... A Lajra miała cierpieć, nie od tak odejść. Miała patrzeć... miała żałować... miała rozpaczać... a nie...
Przerwał niespodziewanie długą, chrapliwie wypowiedzianą tyradę, trzęsąc się nieco i dysząc. Znowu to samo, znowu odezwała się w nim ta strona, którą zawsze tłamsił i przyduszał do dna swojej duszy, nie chcąc dać jej wypłynąć na powierzchnię. A i tak to się działo...
Noc, Noc w sercu śpiewa. Jej zasady, żądza krwi!

Shire

Shire przyjacielsko klepnął wilka w plecy.
- Widzisz, czyli się należało! - rzucił tryumfalnym tonem. - Nie ma teraz co żałować - dodał. W sumie nie wiedział, dlaczego roztrząsał cudze problemy nad brzegiem źródełka, ale najwyraźniej nic lepszego nie miał już do roboty.

Hari

Wygnany morderca, a morderczyni... co?
Właśnie... dlaczego władza Ognia nie ukarała JEJ za zabicie jego matki? Dlaczego Noc nie zażądała zemsty i jej głowy za ten czyn? On poniósł karę, został naznaczony piętnem Wygnańca i wypędzony z ziem Krainy.
Sam poszedłeś do Alfy, idioto. Sam się przyznałeś
Tak, ale... dlaczego teraz czuł, że nie skrępowano go, a wypuszczono z klatki? Wziął głęboki wdech, unosząc wzrok na upiornego basiora i powoli wydmuchał uwięzione powietrze. Nie miał już żadnych zobowiązań, a na dodatek ukarał JĄ. Zrobił to, czego Alfy i Bety nie kwapiły się uczynić. Wymierzył sprawiedliwość własną łapą.
Chichot.
Cichy, dziwnie brzmiący, jakby pusty i zdesperowany zarazem. Nie mógł powstrzymać tego wyrywającego się z krtani dźwięku i nawet... nie chciał.

Shire

Shire, czekając aż jego rozmówca się odezwie, spoglądał w wolno płynące źródełko.
- Co masz zamiar teraz robić? - zapytał. A nuż, nowy znajomy podpowie mu, jak by tu wesoło spędzić czas, po powrocie w niemalże rodzinne strony. Miło by było się zabawić i zapomnieć o dawnych smutkach.

Hari

Chichot zamarł po pytania Upiorka, a stalowe, puste oczy ponownie zwróciły się na towarzysza rozmowy. Hari przechylił odrobinę łeb, stawiając na sztorc nieco szpiczaste uszy.
Właśnie, królu mój. Co chcesz teraz robić? Co pragniesz uczynić?
Przymknął odrobinę ślepia, zastanawiając się nad ową kwestią. Nie mógł wrócić na ziemie Krainy, z których go wypędzono, toteż mógł szlajać się jedynie po tych niebezpiecznych Terenach, na których grasują liczne drapieżniki i groźne rośliny.
I to Ci wystarcza? Będziesz błądził bez celu i zatapiał coraz bardziej w tej chorej pustce?
Co więc miał robić?
Wróć do świata żywych, chodząca laleczko! Odnajdź drogę z nicości i znów zacznij korzystać z tego, co oferuje ten przeklęty ziemski padół!
- Ale jak mam znów żyć? Jak mam raz jeszcze odczuwać emocje? - zapytał szeptem samego siebie, nie zdając sobie nawet sprawy z tego, że wypowiedział te słowa na głos.

Shire

- Emocje, emocje - powiedział Shire, spoglądając bystrymi oczami na wilka. - Przecież zabawa to chyba też emocja, prawda? Więc można się pobawić. Pobawić na przykład z... o z wilczkami z krainy! - wpadł na iście genialny, acz szatański pomysł. - Żeby to ich poukładane życie wywrócić do góry nogami, popatrzeć, jak to jest się z nimi bawić - oczy zaskrzyły się mu, gdy domyślił się wspaniałości swojego planu. Tylko nie mógł tego zrobić sam... Spojrzał czujnie na Hariego. - I tak nic ci nie zrobią. Już raz cię wygnali, drugi przecież nie mogą. Nie jesteś nikomu podległy.

Hari

Wysłuchał spokojnie upiornego wilka - jakże był blisko w swoich przypuszczeniach, to chyba nigdy się nie dowie - wpatrując się w niego stalowymi oczyma. Oczyma, w których pojawiła się niewielka, malutka, ledwo dostrzegalna iskierka... życia? Tak, można tak powiedzieć.
Zabawić się z wilkami Krainy?
Mizu, jego mała przyjaciółka, nie zdołała wyrwać go z pustki. Nie udało jej się przebłagać go na ponowne przejście na 'dobrą stronę mocy' czy 'otwarcie swego serca i zostanie wraz z nią'. Jedyne, co wydawało się wyduszać z niego jakiekolwiek uczucia to... walka z innymi.
Prawdziwy z ciebie Wojownik, królu! Może to wykorzystasz i wykrzeszesz z siebie jeszcze więcej emocji?
- I przy okazji pokażemy im, jak wymierza się sprawiedliwość... - powiedział pod nosem Hari, po czym mrugnął i zastrzygł uchem. - Ty również chcesz... - zwrócił się do drugiego basiora, nie kończąc jednak zdania. Bo jak miał to zrobić?
... zabijać? Mordować? Pokazać, jak sądzić? Wzbudzać chaos i panikę?
Tak... chyba tak.

Shire

Shire zachichotał groźnie, zanim udało mu się dokończyć.
- Tak - powiedział. Zobaczyć, jak Renna, która go zdradziła, porzuciła bez słowa niczym tchórz i związała się z innym... zobaczyć, jak broni swoich małych potworów, swojego potomstwa, które miała zrodzić wraz z nim - swoim przyjacielem i partnerem - ujrzeć jej błaganie i niemą prośbę o wybaczenie... Tak, tego właśnie chciał.

Ohme

Powolnym, smutnym krokiem przydreptała tu Ohme. Wiedziała, że na tych terenach grozi jej śmierć, ale było jej to obojętne. Straciła ostatnią cząstkę rodziny, która jej pozostała - brata. Przechadzając się po Ziemiach Neutralnych natknęła się na Kamienne Źródło. Zaciekawiła ją czyjaś rozmowa podeszła bliżej by sprawdzić kto to. Pociągnęła noskiem.
- Shire... - szepnęła zdziwiona.

Shire

/Shire może się spotkać z Ohme gdzie indziej? Jak jeszcze będą sobie pogadywać, to w końcu nigdy nie powstaną rebelianci. x,x/

Shire, wyraźnie niezadowolony z usłyszanego głosu odwrócił się w stronę Ohme, która pojawiła się tam, gdzie nie powinna. Jak ona mogła tak bezmyślnie chodzić po terenach, na których grasują kryminaliści i inni zboczeńcy? Przecież coś niewątpliwie mogło się jej stać! Wilk warknął na swoje nadopiekuńcze instynkty i uśmiechnął się parszywie. W końcu miał zerwać, ze wszystkim, co zostawił w krainie.
- Nie, musiała mnie pani z kimś pomylić - powiedział, po czym ponownie spojrzał na Hari'ego.

Ohme

Coś ścisnęło Ohme serce. Stracenie jedynej cząstki rodziny? Najprawdopodobniej. Z podkulonym ogońkiem odwróciła się i poszła dalej zwiedzać niebezpieczne tereny.

z/t

Hari

Nie zwrócił nawet uwagi na małą waderę, która zawitała tutaj na krótki ułamek czasu. Jego stalowe ślepia wciąż i wciąż był wbite w ciekawego, oferującego nowe życie - nie, nie pod względem partnerskim! - basiora. Przechylił nieco łeb, stulając odrobinę uszy i nie mogąc powstrzymać tej zdradzieckiej iskry podniecenia oraz łaknienia... czego?
Krwi? Zemsty? Haha! Znowu zaczynasz życz?
Ale czy życie polegało przede wszystkim na mordowaniu i sianiu chaosu?
Dla Ciebie? Tak! Jesteś Wojownikiem, czy nie?
Cisza...
- W dwójkę nie będziemy w stanie zwrócić się przeciwko całej Krainie - odezwał się do upiornego wilka, odsuwając wątpliwości i inne zbędne rzeczy na bok. - Gdybyśmy znaleźli innych zbuntowanych... innych takich, jak my...
Nie można było nie zauważyć tego, że te srebrzystego koloru ślepia pozbyły się matowości, nabrały ponownie blasku. Ale innego blasku... nie takiego jak wcześniej, a niebezpiecznego, przywodzącego na myśl ostry miecz, którym zetnie się wiele głów.

Shire

Shire uśmiechnął się szeroko.
- O to się nie martw... Buntowników nigdy na tej ziemi nie brakowało, nawet ci, którzy ukrywają się pod maskami łagodnych wilczków prędzej czy później okażą swoją prawdziwą twarz - powiedział. - Więc jak? Znajdujemy jakieś ładne miejsce, które będzie łatwe do odnalezienia nawet najdurniejszemu buntownikowi? - zapytał. "Ale na pewno nie odważy się tam dotrzeć żaden praworządny wilczek" - dodał w myślach.

Hari

Skinął tylko głową na słowa basiora, podnosząc się mozolnie na łapy. Kiedyś był bardziej ruchliwy i energiczny, lecz te dni dawno, dawno przeminęły. Chociaż... czy na pewno? Jeżeli ponownie uda mu się rozpalić w sobie życie i wytargać własną egzystencję z pustki, to może odzyska tę przeszła, niespożytą energię?
Tylko tym razem inaczej ją wykorzystasz, hn?
Z pewnością nie będzie już stawał w obronie słabowitych wilczków, o nie. Natura wiatru wywietrzała, odleciała w siną dal, zostawiając już jedynie Noc. Czystą, niezgłębioną Noc.
Jesteś Wygnańcem, buntownikiem... przestań używać określeń Krainy!
Tak... chyba tak, racja.
Stalowe oczy zwróciły się na upiornego basiora, po czym przejechały powoli po okolicy.
- Masz jakieś miejsce już na myśli? Czy będziemy błądzić, aż znajdziemy? - zapytał tym swoim wypranym z emocji głosem.
Już niedługo... już niebawem znowu poczujesz wszystko!

Shire

Reakcją Shire'a było jeszcze szersze uśmiechnięcie się, graniczące niemal z niemożliwością.
- Widziałem pewną sympatyczną polankę jak tu zmierzałem - rzekł tajemniczym tonem, rzecz jasna myśląc o polanie położonej w środku przerażającej puszczy. - Z chęcią cię tam zaprowadzę... - dodał, prostując plecy i ruszając przed siebie.

zt.

Hari

Skinął i raz jeszcze - bo cóż miał mówić? Żadne słowa nie były aktualnie potrzebne czy wymagane, więc po co nadwyrężać biedne struny głosowe i tracić niepotrzebnie dech? Zobaczywszy, iż upiorny basior odchodzi, Hari ruszył powolnym, acz żwawym krokiem za nim.
Jak posłuszny piesek...
Nie, nie jest już niczyim 'psem'. I nigdy nie będzie.
Dobrze, dobrze! Brawo dla tego pana!
I cisza.

z.t.

KokuRai

Koku przywędrowała tutaj spokojnym truchcikiem. Na jej słodkiej mordce, był zawieszony taki dziwny uśmieszek. Zamachała swoim długaśnym gonem, zatrzymując się. Rozejrzała się po okolicy. Potrzebowała chwilę samotności. Kiciuś został w jaskini, by pilnować małej Nitrity, a ona ma chwilę dla siebie. Usiadła na ziemi, oddychając głęboko.

Hari

Gdzie najlepiej zacząć, jeżeli nie tam, gdzie wszystko praktycznie się rozpoczęło? Mimo tego, Hari nie przypuszczał, iż znajdzie kogoś koło źródła... mylił się. Mylił się straszliwie i okropnie, gdyż przed wyjście z lasu poczuł zapach. Zapach wyraźnie mówiący o tym, iż osobnik tu przebywający jest groźnym przeciwnikiem pochodzącym z Nocy. Noc, tam też wszystko się zaczęło - cała przygoda Hari'ego, całe jego życie i cały ten bajzel.
Zaczaił się za krzakami, obserwując pustymi, stalowymi oczyma dziwną waderę, od której wyczuć można było coś niezidentyfikowanego, mrocznego. Zerknął krótko za siebie, aby sprawdzić, czy upiory basior - Shire! - podążał za nim aż tutaj. Byłoby miło, gdyż jego wojownicze instynkty - przebudzające się powoli i nieubłaganie - wrzeszczały, iż w pojedynkę na tę wilczycę nie warto się rzucać.

Shire

- Tralalalalala... - nucił wesoło Shire, podskakując z łapy na łapę. Widząc jednak zaniepokojonego czymś współzałożyciela spółki z.u.o. zatrzymał się umilkł, wpatrzony uważnie w samicę, siedzącą nad brzegiem źródła. Oblizał się mimowolnie - nie - zganił się jednak w myślach - nie czas na obiad, żarłeś niedawno świeże korzonki, wytrzymasz.