Pole ziemniaków - wyprawa Maxime

Samuerian

Dyniogłowy spojrzał na kruka, ten zaś zbił wzrok w wyklętego. Krótka i jakże efektowna wymiana spojrzeń.
- Po prostu to zrób - powiedział spokojnie strach na wróble. - Jego imię brzmi Ayakashi. Puste spojrzenie dyniogłowego i błyszczące strażnika nieustannie wpatrywały się w Maxime, wyczekując, aż ta zrobi "coś". W gruncie rzeczy żadne z nich nie miało wystarczająco energii, aby wydobyć syna kruka z otchłani nieskończoności, a co najlepsze - żadne z nich nie miało pojęcia jak to zrobić. Zdawali się więc na wilczycę.

Maxime

Maxime przewróciła oczami. Coraz to dziwniej się robiło. Niby groźnie, a jednak ona miała przeczucie, że to wszystko było zwyczajną zabawą. Zabawą, w której nic nie było prawdziwe, a wszystko toczyło się tylko w jej umyśle. Tak, była psychicznie chora, a to wszystko nieprawda! Sądząc więc, że skoro to jakby sen i może wszystko, podeszła do tablicy, dotknęła jej łapą z wyrazem twarzy świadczącym o jej znudzeniu. Choć znudzona aż tak nie była. Zwyczajnie, zaczynała wątpić.
- Używam siły woli - burknęła niechętnie, kiwając głową, jakoby robiła coś z czystego przymusu.

Samuerian

Wtem ziemia zadrżała, a niebo przysłoniły gęste chmury. W miejscu nagrobka pojawiła się ciemna mgła, która odepchnęła Maxime do tyłu. Wszystko wokół ucichło, a z kłębów czarnego dymu zaczęła wyłaniać się sylwetka. Z początku wydawała się ludzka, zaraz jednak można było dostrzec ogromne, krucze skrzydła, wyrastające z pleców ciemnowłosej postaci. Najstarszy syn strażnika śmierci odetchnął głęboko i zmierzył okolicę czujnym spojrzeniem. Ujrzawszy ojca i wyklętego na jego twarzy pojawiło się zdziwienie, następnie ustępując miejsca zrozumieniu. Czarne oczy upiora utknęły w Maxime.
- Wilcza samica - powiedział wolno i wyraźnie.

Maxime

+100 do mocarności. Maxime obserwowała, obserwowała i jakoś mało zauważyła, swe odepchnięcie. Może trochę poczuła, ale jakoś niezbyt się tym przejęła. No cóż, powróciło dawne zaintrygowanie. Maxime słysząc słowa upiora prychnęła.
- Problem? - spytała z wyrzutem, rzucając mu agresywne spojrzenie.
Nawet w takich sytuacjach była chętną do sprzeczek i udowadniania swej racji i wyższości. Taki charakter.

Samuerian

Krukoczłowiek miał odpowiedź, lecz wtem dostał nagłego ataku kaszlu. Długo już nie wytrzyma w formie samej duszy, musi dostać ciało. Spojrzał na Maxime.
- Powinniśmy zaczynać. Słońce wkrótce wzejdzie - powiedział spokojnie, przenosząc wzrok na wyklętego. Dyniogłowy kiwnął łbem i podniósł z ziemi patyk, którym następnie narysował na glebie kilka znaków, układających się w jeden krąg. Upiór podszedł do Maxime, a następnie zarzucił ją sobie na plecy. Nie ma czasu na cackanie się z wilczycami, jego czas wkrótce dobiegnie końca. Gdy tylko Ayakashi przekroczył krąg, narysowane na ziemi znaki rozbłysły, oślepiając na chwilę wszystkich obecnych. Gdy blask zniknął, na ziemi leżała jedynie wadera, po upiorze nie było śladu.
- Słyszysz mnie, wilcza samico? - rozbrzmiał nagle w głowie Maxime głos upiora. - Mam nadzieję, że tak. Co oni ci obiecali? Moc? No to masz teraz moją moc. Podoba się, mam nadzieję? - zagadnął.

Maxime

ZOSTAW, PUŚĆ, WREDNY OPRAWCO! Takie i temu podobne myśli przelatywały przez głowę Maxime. Miotała się, choć na wiele się to nie zdało i koniec końców została umiejscowiona w dziwnym okręgu stworzonym przez dyniogłowego. A potem łubudubum i nie było upiora. Była ona sama. Aż tu nagle...
- SKĄD TY DO MNIE MÓWISZ? GDZIE JESTEŚ CHOLERNY PRZENOSICIELU? I JAKA MOC? - pytała podirytowana nieznaną jej sytuacją.
Spojrzała pytająco na resztę zebranych, tudzież kruka i stracha. No po prostu łatafak?

Samuerian

Lecz kruk tylko spojrzał na waderę z zadowoleniem i odleciał, a strach na wróble wrócił na swoje miejsce i znów stał się tylko przedmiotem.
- Mówię z twojej głowy. Pusto tutaj, więc mam sporo miejsca. A mocy nauczysz się w swoim czasie. Możesz ich użyć, kiedy tylko zechcesz. A teraz chodźmy zobaczyć jakieś morze! Dawno nie widziałem morza! - powiedział Ayakashi, po czym zamilkł, dając waderze czas na oswojenie się z nową sytuacją. W końcu mógł używać swojego rozumu w tym świecie! No i miał nosiciela, ciekawe, co z tego wyniknie. To już tylko kwestia tego, co zrobi Maxime...

KONIEC.

Maxime

Maxime słuchała, choć nowe doznanie niezbyt przypadło jej do gustu. Było dziwne, a ona nowa w takiej sytuacji. Wiadomo, co nowe to dziwne. Gdy upiór skończył gadać zmarszczyła nos.
- Morze? Pff, zmuś mnie - mruknęła w przestrzeń.
Będzie musiała się jeszcze nauczyć mówić do niego w myślach. Jeszcze jej wspaniałość ktoś uzna za dziwaczkę. No mniejsza. Chwilę później samica otrzepała się i wolnym krokiem ruszyła w stronę, z której przybyła. Po chwili już jej tu nie było.

z.t.