Kącik pisarski Atrity

Atrita

Jeden z moich pierwszych wierszy. Dość stary, więc... xD

„Dlaczego umarłeś?”

Smutek przedziera się przez drzwi
Serce me zranione krwawi
Za przyjaciela Cię miałam
Choć udawałam, choć grałam
Za maską zawsze ukryta
Cicha, smutna, w głębi skryta
Jednak bolało, jak bardzo
Patrzyłam w Twe oczy hardo
Bez słowa odszedłeś jednak
Był to dla mnie okrutny znak
Widziałeś zakątki serca
Bijącego u topielca
Tonę w smutku i goryczy
Nie poznałam tej słodyczy
Jaka zwana jest miłością
Dusza ma zalana złością
Jednak siedzę tutaj sobie
Przy Twym nie zadbanym grobie
Pytam teraz samej siebie
Może jesteś teraz w niebie?
Może w piekle okrutników
Gdzie są hordy męczenników
Ogień ciągle Cię przypala?
Wspomnień mnie nawiedza fala
Ale ciągle je odpycham
Niemal tak boleśnie wzdycham
Jeszcze jedno pytanie mam
Patrzę w gwiazdy nim je zadam
Coś ty sobie myślał głupku?
Zostawiając mnie tu dupku?

Siomha Lorcan

Bardzo lubię wiersze o takiej tematyce, zwłaszcza z dobrze dobranymi rymami. Kawał dobrej roboty :) Mam nadzieję, że będzie więcej.

Lydia

co prawda nie znam się na poezji, ale ten wiersz bardzo do mnie przemawia, świetny : )

Honi

Po prostu genialne! Sama nigdy nie próbowałam pisać wierszy. Nie wiedziałam jak, choć często chciałam napisać coś równie pięknego

Atrita · Wysłany: Nie 18:18, 28 Mar 2010 Temat postu:

Tutaj wiersz o innej tematyce.

„Biały pośród krwi”

Krzyki, zawodzenia bezcielesnego cierpienia
Wetknięte brutalnie w oczy pale wiecznego snu
Przeplatana srebrem sceneria niczym z koszmaru
A nad nią pośród czarnych chmur czarne cienie
Wrzeszczą nieludzko między sobą samymi
Nikt nie rozumie towarzyszy samej Śmierci
Łopot pierzastych skrzydeł wypełnia szum
Szum pozostały po rozegranej bitwie równych sił

Potoki czerwieni spływają wyrwami myśli
Szare głazy upstrzone piętrzą się ku błękitowi
Na sklepieniu obłok, z którego ciekną złote łzy
Po którym przemijają błyszczące ludzkie dusze
Ptaki spadają jak grom – szybko, błyskawicznie
Ciemne dzioby zanurzają się w masie bezwładnych ciał
Ostatnie potępione charknięcia kończących żywota
Przeplatają się z roznoszonym wiatrem skrzekiem

A pośród gradu upuszczonych, czarnych kruków piór
Wznosi się już samotnie najznamienitszy odcień bieli
To siostra pożeraczy martwych serc spogląda bacznie
W jej ślepiach widnieje bolesny wyraz rozumu
Szlachetny ptak szybuje wśród wznoszących się chwał
Opłakuje wraz z burzą poległych głupców wiecznego dnia
Potem zaś odlatuje, zostawiając za sobą braci gwar
I wiszącą śmierć, rozległe cierpienie oraz zdrady ból

Astwest · Wysłany: Nie 20:12, 28 Mar 2010 Temat postu:

Nie no, masz talent. xd Oby dwa wiersze świetne, podobają mi się.

Vincie · Wysłany: Pon 21:06, 29 Mar 2010 Temat postu:

Twoje wiersze są na prawdę bardzo głębokie i takie...z wyczuciem klimatu. Wciągają z każdą kolejną zwrotką. Osobiście mi się bardzo podobają a sam również zajmuję się czymś podobny i kto wie...może kiedyś umieszczę w temacie swoje twory. Jednak ty pracuj dalej i twórz bo widać, że masz talent a tutaj rośnie Ci już twój FunClub. ^^