Jaskinia Destiny

Destiny

Szybko zasnęła. Tak Destiny była taka że zasypiała szybko wstawała późno. Zawsze lubiła się wyspać. A teraz mając tą pewność ze nic jej nie grozi bo ma koło siebie wilka który ja obroni mogła spać spokojnie. Destiny śpiąc zmieniała tylko boki zagrzebana w poduszkach i ciepłej kołdrze.

Sverre

Mu także się przysnęło. Jednak miał niespokojny i całkiem płytki sen. Cały czas w sumie czuwał. Wystarczył cichy szelest, a już się budził. Najwyżej będzie nieco mniej wyspany, trudno. I już nie chodziło tyle o obecność koleżanki, ile o fakt, że zawsze słabo spał w obcych miejscach.

Destiny

A Destiny spała wręcz przeciwnie głęboko. Nieświadomie przez sen przygarnęła go do siebie i przytuliła jak do misia. No co... to przecież nic takiego. Mała miała dość przyjemny sen. Była w swojej krainie. Z rodzeństwem i rodzicami. I byli nawet jej przyszywani bliscy. Tata, wujek i ciocie. Wszyscy.

Sverre

Otworzył oczka siła rzeczy, kiedy poczuł czyjś dotyk. Nawet nieco się zerwał. Jednak stwierdził, że to jedynie przyjaciółka, zasnął więc znowu. Sny? Coś tam mu się niby śniło, jednak było to pozbawione sensu, w dodatku trwsło krótko bo się co chwila budził. Takie strzępki snów, których nijak nie można poskładać w spójną całość.

Destiny

Destiny obudziła się jako pierwsza. Otworzyła swe piękne zielone oczęta i pierwsze co to zobaczyła to był Sverre. Zdziwiła się jednak przypomniała sobie że miał tu spać. Wyślizgnęła się spod jego łapy i poszła zrobić coś do jedzenia. Słonko dopiero co wstawało.

Sverre

Rozwarł powieczki, kiedy poczuł, że coś porusza jego łapą. Natychmiast się poderwał do siadu, nieco tępo rozglądając dookoła. Tak, świeżo po przebudzeniu nie kojarzył jeszcze faktów, nie wiedział gdzie i po co jest. Przetarł łapką oczy.
- Dzień dobry! - zawołał nieco zaspanym głosem w stronę koleżanki.

Destiny

- Dzień dobry. -Przywitała się przeciągając i ziewając.
- Nie chciałam cię obudzić. -Dodała widząc jak się zrywa. Oj... przecież mógł sobie jeszcze chwile pospać. Destiny zastrzygła uchem i polizała swoją łapkę.

Sverre

- Nie ma sprawy, ile można spać? - spytał wesoło, merdając wysoko uniesionym ogonem, kiedy już udało mu się wstać, co wcale nie było łatwe. Jakiś taki rozleniwiony był. Wyspał się, więc nawet nie miał ani cienia żalu do waderki. Wcale nie musiał się obudzić, mógł spać dalej. Zmrużył nieco oczka widząc promienie słońca, które poraziły jego ślepka.

Destiny

- Wiesz jak lubisz spać to możesz spać i spać. -Zaśmiała się.
- Co chcesz na śniadanie? -Zapytała się go miło. Tak wypada przecież zapytać co gość chciałby zjeść na śniadanie. Czyż nie? No właśnie wypada dlatego Destiny zapytała się.

Sverre

- Wiesz, nie chcę Cię objadać. - wyznał skrępowany, drapiac się po głowie. Uśmiechnął się lekko w stronę przyjaciółki. Zwilżył nos.
- A nie lubię spać, szkoda czasu, żeby go tak marnować! Wolę polować na pumy!

Destiny

- Oj tam. Jesteś moim gościem i muszę ci dać zjeść. -Stwierdziła. Destiny wyjęła z szafki płatki.
- Masz. -Powiedziała dając mu płatki. Tak one są pyszne a szczególnie na śniadanie.
- Ty zawsze polujesz na pumy. -Stwierdziła rozbawiona.

Sverre

- Nooo! - zawołał pełen entuzjazmu. Chwycił płatki, wsypał do miski i zalał mlekiem, oblizując pysk. Kochał je. Ale pewnie większość dzieciaków je kocha.
- Tylko jeszcze żadnej nie spotkałem. - dodał, wyraźnie rozczarowany.

Destiny

Destiny również sobie przygotowała śniadanie. Wpakowała cała łyżkę z płatkami do pyszczka. Zdziwiła się trochę jego słowami.
- Ale mówiłeś że już polowałeś. -Powiedziała. No dobra albo ona się pogubiła albo on zmyślał.

Sverre

- Bo ja polowałem! Tropiłem je i szukałem. A to już część polowania. - powiedział dumnie, wypinając dzielnie klatkę piersiową. Następnie wsunął do pyszczka łyżkę z porcją płatków, zalanych mlekiem.
- Chyba mi wieszysz? - wyrzucił z siebie, z pełną buzią.

Destiny

Mała sie do niego uśmiechnęła.
- Oczywiście oczywiście zę ci wierzę. Jakby mogło by inaczej. -Powiedziała do niego z małym i miłym uśmieszkiem na pyszczku. Destiny również zjadła trochę swoich płatków. Mniam zawsze je lubiła.

Sverre

Uśmiechnął się szeroko. Dobrze, że mu wierzyła. Jakoś dziwnie mu zależało, żeby koleżanka mu ufała. Tak, polubił ją. Przeciągnał się, odsuwając pustą miseczkę.
- Co teraz robimy? - spytał, ruszając noskiem.

Destiny

Hen hen czasu potem
________________________________________________

Destiny siedziała już w jaskini. Musiała odpocząć a raczej obiecała Sverre że odpocznie. Chociaż cały czas się bała o to czy basior w ogóle wróci z tej rozmowy. Tak bała się o to czy jej ojcu nerwy nie puściły. Może lepiej by było aby poczekała na Sverre w lecznicy? Jednak nie można aż tak czarno widzieć. Odetchnęła i położyła się na legowisku. Po chwili przysnęła w oczekiwaniu na powrót wilka.

Sverre

Szczęśliwy, że mimo upływu lat nadal pamiętał drogę, samiec wparował do legowiska Destiny, zapominając w przypływie dziwnej dumy o zasadach dobrego wychowania. Zapewne wypadałoby spytać, czy może ją odwiedzić, a nie tak znikąd wparzać niemalże galopem bez żadnej zapowiedzi. Z uśmiechem na pysku podszedł ku niej, spoglądając jednak z niemałą troską na obandażowane ciało przyjaciółki.
- Jak się czujesz? - spytał, podchodząc jeszcze bliżej po to, aby polizać ją delikatnie po policzku. Ot, przywitał się.

Destiny

Destiny się przebudziła kiedy tylko dostała tego buziaka na powitanie. Ziewnęła tak rozkosznie dosłownie. Spojrzała na niego.
- Dobrze, bok trochę boli ale mniej niż przedtem... -Powiedziała waderę jeszcze takim zaspanym głosem który był taki słodki. Usiadła i się tak jakby o niego oparła.
- Nic ci nie jest? Jak poszła rozmowa? -Zapytała się przyglądając się wilkowi czy nie ma jakiś wyraźnych śladów. Wyglądało na to że basior jest cały i zdrowy. Des go liznęła tak po nosie i przytuliła się do niego. Westchnęła i zastrzygła długim uchem. Patrzyła na niego uważnie.

Sverre

- Widzisz? Więc jednak pomoc lekarza nie wyrządziła Ci krzywdy czy nieprzyjemności, może czas im zaufać? - spytał z uśmiechem na pyszczku, siadając zaraz na podłożu, dzięki czemu oparcie się wilczycy o jego ciało było dla obojga o wiele wygodniejsze. Uderzył kilkukrotnie ogonem o ziemię, niczym szczęśliwy szczeniak. W sumie... było w tym sporo prawdy. Kiedy kompanka zapytała go o spotkanie z jej ojcem, odchrząknął oficjalnie, przywdziewając maskę powagi oraz obojętności.
- Twój ojciec nie był zadowolony, ale chyba ostatecznie jakoś to przetrawi. Pogadał, postraszył, poszło kilka obelg... ale w końcu odpuścił i zniknął we mgle - wyjaśnił powoli, na zakończenie z lekka pokręcił łbem. Zdawało mu się, iż poszło zbyt gładko.