Jaskinia Sepiry

Haturo

Czy dane mu było siedzieć w krzakach i użalać się nad sobą ? Stanowczo nie. Potrząsnął łbem, wciąż nie za bardzo będą przekonanym czy warto wyjść. Poczuł sapanie nad łbem. "Czy moja wyobraźnia zaczyna tak szybko działać ? " - pomyślał w duchu, nie czuł strachu. Ale po chwili spojrzał na ziemię. Zobaczył cień stwora. Odwrócił się i niemalże od razu poznał stworzenie. Była to Wiwerna, smok który jest tępszy od normalnego smoka. Było koloru czerwonego, łuski błyszczały a paszcza otwarła się. Czerwone ślepia utkwione w Haturo, były straszne. Szczeniak zadrżał i cofnął się. Wtem potwór rzucił się na niego. Wilczek ledwo uskoczył. Przesłał jedynie myśl siostrze Pomocy...Wiwerna, gdyż był zbyt daleko by mogli go usłyszeć. Nawet najbystrzejszy i najlepszy wilk w słuchu nie usłyszałby go teraz. Wilczek uciekł co sił w łapach i wpadł do wody. Wiwerna niestety skoczyła za nim, prosto w głębiny. Zanim ten się obrócił znowu zaatakowała, wilczek znowu uskoczył. Stanął w wodzie i wtedy znowu zaatakowała. Szczenię zamknęło oczy. Czy to koniec... Czy to jego koniec ?

Sasori

spojrzał na szamotajacego sie szczeniaka w wodzie, nagle znalazl sie tuz obok niego , maluch wpadł na jego łape ... Sasori spojrzał z góry na Haturo schylajac sie ku niemu
-cos nie tak... - mruknął nie zbyt przejety , ale jednak cos powiedzialo mu zeby sie tam teraz znalazł

Haturo

// *odchrząk* Czy przeczytałeś w ogóle mojego posta ? //

Sasori

/tak, a co.. przeciez wpadłes do rzeki moglem cie usłyszec... z reszta widzialem mniej wiecej gdzie idziesz.../

Sepira

Podpiegła do szczeniaka....spostrzegła cień stwora...

Sasori

-chcac byc dorosłym , nie potrzebujesz mnie... - mruknał chłodno i odszedł kawałek dalej , patrzac z pogarda na małego , spojrzał na Sepire, odwrucil łeb zamykajac oczy i powolnym krokiem zaczal isc na mały pagurek

Sepira

Podeszła do Sasoriego..
- Sasori, on jest twoim synem, opiekuj sie nim-
powiedziała...
- sprawiasz mu ból, on chce byc kochany-
dodała..

Sasori

-on nie potrzebuje głupiej milosci, pokazujac swoja obojetnosc , jest podobny do mnie... wiec niech tak zostanie ...skoro jest taki jak ja nie okazuje checi do mnie... moze to mu wyjdzie na dore, ale jesli - zacisnal zeby
-jesli on jest równiez w nim, zabije go... bo jest tylko... mieszancem , nie jest z mojego rodu i sam z ,,nim,, zginie... - dodał po czym usiadł i spojrzał na szczeniaka, czy... bylo mu go zal? a moze.. czuł nienawisc lub obojetnosc do niego? tak jak on..

Sepira

- naprawde Ciebie nie rozumiem-
powiedziała, patrząc na niego...
- naucz sie kochac-
dodała, poszła usiadła przy wejściu jaskini patrząc na szczeniaki...

Sasori

-masz racje .. nie rozumiesz... lecz nie masz racji.. ze ... pokocham... - szepnał do siebie i spuscil łeb patrzac na wode i Haturo z zamysleniem

Sepira

Położyła sie rozmyślając....
- dlaczego on taki jest-
szepneła

Sasori

nie ruszył sie .. zapatrzony był w malucha , który byc moze odziedziczyl cos , czego wilk sie spodziewal... przez to byc moze zginie i to juz wkrótce... jednak to nie jest powiedziane... nie moze tego opanowac , ale moze odziedziczył tylko charakter i nic po za tym

Sepira

Połozyła łeb na łapy, patrząc na szczeniaki...

Lenor

Lenor przepchnęła się obok rodziców. Jej 'intuicja' brzmiała tym razem inaczej. Brzmiała jak głos brata. Zafascynowana stanęła na brzegu jeziora i spojrzała na ochydną wywłokę.
- O fuj - skrzywiła pyszczek - wiesz, że śmierdzisz ? - spytała retorycznie, stwór warknął gardłowo. Lenor poczuła jak 'coś' się w niej budzi. Niby przypadkiem, ale kto wie, czy to był pryzpadek ?, powiał zimny wiatr, oszraniając powierzchnię wody. Waderce nieco obojetny był los brata, ale czuła wewnętrzny przymóc, jakby nie do końca panowała nad sobą. Coś pchało ją do przodu, kazało go uratować.
On ma jeszcze jedną, dużą rolę do spęłnienia. - odezwał się znajomy głos. - Nie możesz pozwolić mu umrzeć!
Lenor jękneła.
- Ale jak moge mu pomóc ? - krzykneła rozdzierająco. Wyglądało to tak jakby mówiła do siebie. Skuliła się, jednak zaraz wyprostowała.
Daj mi na chwilę więcej mocy. - wyszeptał głosik. Lenor poczuła jak posłuszna jego woli wycofuje się w głąb swego umysłu i zalewa ją fala dziwnego, niezwykłego chłodu i ciepła jednocześnie. Ziemia pod jej stopami zadrżała lekko, wiatr owionął jej postać a z oczu bił niezwykły, nieziemski blask.
- Cofnij się ! - wycharczało szczenię nie swoim głosem do wiwerny.
- Tleli og tes, K'rda ankch yuve, nartheri - ATCH ! - wycharczała w bluźnierczym, demonim języku do stwora i ku własnemu zdziwniu ujrzała jak pysk wiwerny wyraża niedowierzanie. Nie panowała jednak nad ciałem.
- Precz - wysyczała trzęsąc się. - Jam K'rda ankch ! - wyrzuciła z siebie, lecz to nie jej słowa były lecz tego czegoś co owładnęło jej ciało i umysł. Wiwerna, głupie, okrutne, niezdecydowane zwierze zatrzęsła się, kiedy wodę wkoło niej skuł lód, tajemniczy, lodowaty wiatr stworzył mały wir owionąwszy jej sylwetkę.

Sasori

wstal gwaltownie i spojrzał na Lenor
-no nie... - warknał do siebie i w jedenj chwili znalazl sie juz kolo małej kładac na niej ciezka łape... patrył na stwora, ale? czy on tam wogóle był?

Haturo

Hatek wybiegł z wody i podbiegł do siostry. Dziękuję... - wysłał jej myśl i usiadł obok, wciąż jeszcze dygocąc ze strachu. Mały wilczek wbił nagle ślepia wprost w wiwernie oczy. Warknął.

Sasori

stal dalej trzymajac łape na małej , prawie ja przygniatajac , patrzył na nia zamknal oczy i próbowal cos wyczuc...

Haturo

Bez żadnego ale to żadnego wahania spojrzał Sasoriemu na pysk. I stało się.
- Hasa ni rwa stu's ! - na jego pysku pojawił się ogień, parzący żarzący i piekący. - PUŚĆ JĄ ! - ryknął wciąż wpatrzony w jego pysk. Ogień nie znikał, wciąż spalał futro Sasoriego.

Sepira

Wstała, walneła Sasoriego tak że odleciał kawałek...

Lenor

Poczuła nacisk na ciało i ze zdziwieniem stwierdziła, że czuje także nacisk na umysł.
- Zostaw mojego tatę ! - prychnęła niczym rozjuszona kotka, dwoma głosami. Jeden był jej, słaby, niemal niesłyszalny niczym tło. Drugi był głosem... tego czegoś. K'rda Ankch. Poczuła, jak futerko jej się elektryzuje, drżały jej łapki, ze zmęczenia a także dlatego, iż ojciec naciskał ją łapą. Poczuła jednak znowu tą dziwną, błękitną energię, która przepłynęła przez jej ciało. Powietrze. Chwilę później ogień na futrze Sasoriego zgasł, gdy zabrakło na moment tlenu w owej strefie. Oczy małej płonęły. Spojrzała na brata uśmiechając się upiornie. Nie skrzywdziła jednak matki, ją również kochała.
- Zabijmy tego robaka. - zamruczał Głos, który nie był głosem Lenor. Waderka stanęła na przeciw wiwerny.
- Na trzy - krzyknęła, jakby Haturo wiedział o co jej chodzi. Widząc jego zdezorienotwanie krzyknęła.
- Obudź się Hikoshi, K'rda Ankch cię wzywa ! - Odezwała się i zaczęła odliczanie.
- Raz... Dwa... TRZY ! - krzyknęła, woda pod potworem się zakotłowała niczym w wannie, z której ktoś wyciągnął korek. Lenor jęknęła cicho jakby ktoś sprawił jej fizyczny ból, pod wiwerną, w jeziorze otworzyła się szczelina...