Kawiarenka - Biszkoptowa Oaza.

Renna

Zastrzygła uchem i zaśmiała się szeptem.
- No cóż. Cała ja. Wiesz co? Chcesz leżeć na tej kanapie i tutaj spędzić caalutką noc? - mówiąc to, ziewnęła szeroko.
Miała zamiar udać się do nowego mieszkania i tam wypocząć, lecz zależy, jak Shire. Jak na złość, znów zaczęła się wiercić, a jaki był efekt końcowy. Wierciła się, wierciła, aż wylądowała od brzucha w dół na kolanach Shire'a, o ile to były kolana, a łeb miała oparty na oparciu na ręce.

Veli-Matti Onni

- Mógłbym powiedzieć o tobie dokładnie to samo - powiedział, a uśmiech na kufie poszerzył się. Wzrok nieskrytego pod grzywą oka spoczął na złocistych oczach Evany, zaś łapa wilka powędrowała na jej łapkę.

Elena

Evana była można powiedzieć śmieszną wilczycą. Mieszkały w niej dwie natury, tak bardzo odmienne od siebie. Coś jak anioł i diabeł w jednej skórze. Była... jakby to ująć... słoneczna. Tak, zdecydowanie takim słowem można ją opisać. Jednak mimo prawie nigdy nie ustającej radości potrafiła być maszyną do zabijania, na co w żadnym razie nie wyglądała. A teraz siedziała przed wilkiem, którą ją kochał taką, jaką była... a może nie?
- Kochanie... jest coś we mnie... co chciałbyś zmienić? - zapytała rzeczowym tonem i ciągle trzymała łapę w tym samym miejscu.

Veli-Matti Onni

Łapą pogładził łapkę partnerki. Nie dostrzegał w Evanie niczego, co pragnąłby zmienić, ani nawet co choć trochę by go drażniło. W jego mniemaniu była ideałem.
- Nie, dlaczego miałbym coś w tobie zmieniać? - odpowiedział. - Miłość jest bezwarunkowym uczuciem i pewnie nawet gdybym odkrył kiedyś w tobie jakąś cechę, co by mi się nie podobała, nie chciałbym, byś ją zmieniała. Bo kocham cię dokładnie taką, jaką jesteś.

Elena

Uśmiechnęła się promiennie. Ten wilk skradł jej serce, całkiem zawrócił jej w głowie. Obróciła jego łapę tak, by jej poduszki były zwrócone ku górze i zamknęła ją.
- Tutaj, trzymasz moje serce, a wiec całą mnie. Rób ze mną co tylko zechcesz, poza jedną rzeczą.

Veli-Matti Onni

- Poza czym? - spytał szybko, wiedziony ciekawością. - Porzuceniem?
To było pierwsze, co przyszło Veli-Mattiemu do głowy. Dlatego, że tego bał się najbardziej - obawiał się, że Evana kiedyś postanowi odejść od niego znudzona nim lub zauroczona innym wilkiem.

Elena

- Tak, poza porzuceniem. To tego się najbardziej boję... że cię stracę... - powiedziała patrząc dużymi oczami prosto w oko ukochanego, w których na chwilę pojawiły się łzy. Potrząsnęła łbem i uśmiechnęła ciepło.

Veli-Matti Onni

- Nie musisz się tego obawiać - powiedział pewnym tonem, posyłając partnerce ciepły uśmiech. - Ja nie wyobrażam sobie nawet chwili bez ciebie, bez twojego głosu, uśmiechu...
Veli-Mattiemu wydało się nagle dziwne, że taka radosna i pełna życia wilczyca zainteresowała się jego osobą. Oboje byli skrajnie odmienni. Ale czyż to właśnie nie przeciwieństwa najsilniej się przyciągają?

Elena

Te słowa podziałały na nią jak gaz szczęścia. Jej uśmiech się poszerzył i sprawił, że promieniała. Ponownie przez jej oczy zaczęły przeskakiwać iskry, z zawrotną prędkością. Wszystko to sprawiło, że wyglądała jakby emanowała światłem. Któż to odgadnie? Nawet jej pazury dały o sobie znać. Wiedziała jedno. W jej brzuchu jakby nadmuchiwał się balon a serce przepełnione było miłością.

Veli-Matti Onni

Uśmiech na pysku Veli-Mattiego jeszcze bardziej się poszerzył, kiedy Evana tak mocno się rozpromieniła. Patrzył w jej złociste, połyskujące szczęściem oczy niby zahipnotyzowany.

Elena

Przeczesała delikatnie łapą grzywkę Veliego, uważając, by nie drapnąć go w nos. Przez chwilę widziała oko Mattiego, ale nie miało dla niej znaczenia jakie jest jego drugie oko. Pochyliła się i pocałowała go w nie delikatnie i uśmiechnęła ciepło. W jej oczach było widać pełno miłości.

Veli-Matti Onni

Odruchowo przymknął prawe oko. Nie różniło się ono za bardzo od lewego - jedynie pozbawione było złotawego blasku, bledsze, matowe, a przez nie i powiekę przebiegała duża, gruba szrama. Jego uśmiech zbladł nieco, ale niemal niedostrzegalnie. Veli-Matti nie przepadał za pokazywaniem niewidomego oka. Cóż, nie zdobiło go ono za bardzo.

Elena

- Słonko, kocham cię całego, twoje oko nie ma dla mnie znaczenia, kocham je. - powiedziała czule i pogłaskała ukochanego łapą po policzku, po czym pocałowała go.

Veli-Matti Onni

- Domyślam się, ale... - tu urwał i przygładził łapą grzywkę, żeby z powrotem zasłoniła prawe oko. Dokończył zdanie. - Nie przepadam za pokazywaniem go. Nie wygląda zbyt dobrze.

Elena

Skinęła potakująco głową. Rozumiała. Doskonale pamiętała kiedy miała rozcięty policzek i zakrywała go czapką i szaliekiem. Stare czasy. Teraz widać było bliznę dopiero, gdy odkryło się długie futro. To dzięki niemu nikt nie wiedział o niej. Ale i o tym Veli powinien wiedzieć.
- Coś ci pokarzę... - to mówiąc podniosła łapę do policzka i odsłoniła futro. Veli-Mattiemu ukazała się dość pokaźna blizna ciągnąca się od tylnego kącika oka aż po szyję i łopatkę. Spojrzała na niego i uśmiechnęła się nieśmiało.

Shire

- A jak ty chcesz? - spytał Shire. Było mu tu dobrze, nie chciał nigdzie iść. Było mu dobrze z Renną. Choć nieco... ciasno. Znowu zmrużył oczy, ale nie spał. Czuwał. Jego oddech był jednak spokojny i cichy.

Renna

- Mi obojętnie - odparła i uniosła łeb, żeby móc zobaczyć Yuki.
Już nie ziewała. Szczerze mówiąc, to nawet się wyspała. Położyła łeb na zagłówku, nie spuszczając Yuki i Shire'a z oczu. Zmrużyła oczy. Na szczęście mogła przez te powieki obserwować wszystko.
- Zostajemy? Poranna kawa? - spytała się i Yuki, i Shire'a.

Shire

- Jestem za... - powiedziała Shire ziewając donośnie. Kawa... tak, kawa by się przydała. - Wydaje mi się, czy może tutaj niedługo zamieszkamy? - spytał złażąc z kanapy i prostując wszystkie kości, czemu towarzyszyła seria strzyknięć, kliknięć i innych odgłosów.

Alliance

Yuki ocknęła się chwilę potem. Widocznie jej się przysnęło. O uszy podczas snu obijały się przesłodzone głosiki zakochanych wilków. - Zaraz się śliczniusio pożygusiam. - burknęła zza futra Shire'a, który, tak się składa, przysłonił ją cielskiem. - Poranna kawusia? Trzy razy tak. Kto płaci? - zapytała, nieco żywiej, ale wciąż nie mogła wygramolić się zza nagrzanego na kanapie miejsca.

Renna

- Tym razem ja - zaśmiała się.
Po chwili i ona przeciągnęła kości i wstała. Podeszła nieco chwiejnie do dawnego stolika jej, Yuki i Shire'a i usiadła przy nim. Czekała na KokuRai, lustrując już kartę dań. Weźmie chyba herbatę z biszkoptami, a może co innego...