Samotne jezioro

Deebie

Pomimo iż to miejsce miało niezwykle ponurą atmosferę, Demoniczna wybuchnęła śmiechem. Dojście do siebie zajęła jej sporo czasu. Stanęła na tylnych łapach, podpierając się ogonem i wskazała wyzywająco na Rubina.
- Hej, śliczna, zabiłem się z miłości! Czy to wystarczający dowód na to, że Cię kocham? - rzuciła, przedrzeźniając głos samca. - Mam rozumieć, że kochałeś mnie na tyle, iż umiałeś odebrać sobie życie, a nie umiałeś powiedzieć jak bardzo Ci na mnie zależy? Poza tym, co mi po duchu, który był niegdyś w wilku zbyt głupim by zapanować nad własnymi uczuciami... - dodała już swoim normalnym, zachrypniętym głosem.

Rubin

Wilk uśmiechnął się od wilczycy i powiedział:
-Mówiłem jak mi na tobie zależy! Wiele razy! A ty co? Nic!-wybuchnął znienacka wilk. Ta wilczycy nic nie rozumiała? Najwyraźniej. On tu oddaje za ich miłość życie, a ona tylko się z niego śmieje. Durne to...

Deebie

- Mówiłeś, phew. Ja też mogę mówić, że mi na tobie zależało. I ile w tym prawdy? Ile szczerości? Zero... To nie słowa powinny przemawiać, a czyny. I to nie takie, po których jest się martwym... - rzuciła i przekręciła teatralnie oczyma. Ona durna? Przecież to nie Deebie umarła. Poza tym, co to za oddanie życia? Rozumiem, gdyby broniłby ją przed złem i zginąłby przez to, ale taki czyn nie można nazywać "oddaniem życia".

Rubin

Wilk wstał i powiedział:
-Nie chcę cie już swoją osobą niepokoić. Odejdę i nigdy cie już nie spotkam co ty na to? Wilczyco?- mówiąc to wilk powoli zaczynał się rozpływać w powietrzu. Gdy nie było go już widać samiec podszedł do jej ucha i powiedział:
-Nigdy...
Po czym usiadł nadal przed nią, ale tym razem trochę dalej, żeby samica nie mogła nic z nim zrobić.

Deebie

Strzeliła ogonem niczym biczem.
- Gaah! Kiedyś, o ile powrócisz do swego ciała, obiecuję rozerwać Cię na strzępy, tym samym znów zapędzając do grobu! - wrzasnęła. Wiedziała, że on nadal tu jest. Po prostu czuła, że wilk jednak nie da jej spokoju. Sapnęła parę razy, twardo stawiając na czterech łapach. - Jeśli jednak pozostaniesz duchem na zawsze, dorwę twoje dwie kochanki... - warknęła.

Rosan

Wtruchtała na polanę. "Ostatnio dużo biegam" uświadomiła sobie. Usiadła na brzegu jeziora i odetchnęła. Była trochę zdenerwowana. Powoli wstała i stając po stawy skokowe w wodzie spojrzała w swoje odbicie. Zamarła. Stała jak wmurowana przez przynajmniej 5 minut nie zdolna do jakiegokolwiek ruchu. W końcu poruszyła uchem, potem drugim. Machnęła ogonem i spojrzała na swoje ciało. Jej kolor był bardzo zbliżony do koloru jej matki, a czarne plamy po ojcu były tylko nielicznymi plamkami. Dokładnie tak jak by chciała wyglądać od początku. Wycofała się na brzeg i usiadła pogrążając się we własnych myślach.

Po pewnym czasie, kiedy zaczynało już powoli zmierzchać, Rose wstała. Poukładała sobie w głowie większość myśli. Otrzepała się i ruszyła spokojnym truchtem na polanę. Zrobiło się jej zimno, ale w towarzystwie może się rozgrzeje.

zt