Silver Lake - Srebrzyste Jezioro

Marco

Dawniej nad brzegiem tego jeziora, pewien wilk obracał w łapach srebrną bransoletę. Była ona najpiękniejsza na całym świecie. Ale wtedy wilka zaatakowały lisy, które chciały mu odebrać skarb. Basior wolał by bransoletka utonęła w jeziorze, niż by te lisy ją miały. Tak więc wrzucił ją do wody. Wtedy tafla jeziora zaczęła lśnić, a woda przybrała srebrny kolor. Mówią, że jeśli ktoś wyłowi bransoletkę z dna jeziora, znowu będzie zwykłe.
_____________________________________________________________

Marco przybyła tutaj powoli i położyła się na brzegu jeziora. Łapą wodziła po srebrnej taflii jeziora. Gdy ją wyciągneła jej łapa błyszczała się, jakby była posypana brokatem. Uważnie ją oglądneła dziwiąc się.

Wasp

Na młodą wilczycę, znajdującą się przy brzegu jeziora padł niespodziewanie duży cień, zupełnie zasłaniając jej drobne ciało. Cień ów przysłonił ją tylko na chwilę, gdyż zaraz zmienił swe położenie - kołował nad terenem dokoła jeziora, nieustannie zmieniając swą wielkość. Wreszcie dla naziemnego obserwatora stało się jasne, iż ten cień należał do dużego, skrzydlatego wilka, który wylądował nieopodal srebrzystego jeziora.

Akeli

Nad Srebrzystym Jeziorem pojawiła się Akeli. Szła spokojnie i powoli. Nigdzie jej się nie spieszyło, od jakiegoś czasu miała dla siebie naprawdę bardzo dużo czasu. Sama się dziwiła, bo często jest tak, że jest czymś zajęta. Można powiedzieć, że raczej nikt nie mógł się jej spodziewać- tym bardziej nad Jeziorem. Często omijała jeziora wielkim łukiem, ale co jej się szkodzi przejść? Zauważyła dwie osoby-wilka i młodą wilczycę, wiecznego dzieciaka jeśli się nie myliła. -Dobry..- mruknęła na przywitanie siadając na jednym z kamieni.

Wasp

- Dobry - odrzekł, nie spoglądając na przybyłą wilczycę. Był teraz bardzo zajęty oglądaniem swoich biednych skrzydeł. Kiedy uciekał z góry przed deszczem, woda zdążyła zamoczyć pióra, przez co waspusiowe 'latajki' nie wyglądały zbyt ładnie, a fuj!

Akeli

Spojrzała na wilka który jej odpowiedział, ale za chwilkę odwróciła wzrok. Znowu patrzyła na jezioro. Współczuła temu wilkowi, i to jak. Ach ten deszcz, ona z jednej strony go nie lubiła bo zawsze psuł jej fryzurę, a z drugiej strony... nie miała nic przeciwko deszczowi, w końcu to nic dziwnego. To tylko i wyłącznie jeden z cudów natury, oczywiście ona wolała burzę, a czemu? Ponieważ pioruny przecinające szare niebo były ładnym widokiem. Postanowiła na razie nie przeszkadzać wilkowi w czyszczeniu skrzydeł, możliwe że był zły, a jej by się oberwało gdyby powiedziała coś nie tak.

Marco

Marco słysząc czyiś głos zza pleców odwróciła się. Nieufnie spojrzała na wilka i wilczyce.
-Witam jestem Marco-powiedziała poczym wróciła do wodzenia łapą po taflii srebrzystej wody. Na dnie jeziora cos pobłyskiwało. Marco wstała i powoli zaczeła wchodzić do wody.

Wasp

Wasp ciężko westchnął i przeniósł wzrok z czarnych skrzydeł na ziemię. Nie cierpiał, nie znosił, nienawidził czyszczenia skrzydeł. I w tej chwili nie miał też na to ochoty. Basior stwierdził, że jak na razie jego wygląd zejdzie na drugi plan. W końcu nie jest najważniejszy, nie?

Akeli

-Ja jestem Akeli, miło mi cię poznać.- powiedziała i się miło uśmiechnęła w stronę wilczycy. Mhm... jak to jest, że obraz i kolor dociera do oczu? Zawsze się nad tym zastanawiała, ale gdyby poszła na czystą logikę to... by się dowiedziała, że światło zawiera pewnego rodzaju komórki, nie, nie komórki coś takiego co jest odpowiedzialne za kolor. Postanowiła sobie jednak nie zawracać tym głowy, za dużo myślenia. -A ty skrzydlaty panie, jak się zwiesz?- zapytała odwracając się do wilka.

Marco

Marco płyneła coraz dalej i dalej. Powoli jej ciało znikało w srebrnej wodzie. Ale ona na to nie zważała. W końcu na powierzchnii ledwo wystawał jej nos. Wtedy wzieła głęboki oddech i zanurzyła się. Po chwili jednak wynurzyła łęb by zaczerpnąć świeżego powietrza. To trochę dziwne, bo jeszcze przed chwilą była bardzo mała i szara, a teraz była wielkości dorosłego wilka i czarna. Gdy dopłyneła na brzeg zachłysneła się powietrzem spoglądając na wilki. Czy one zauważą tą zmianę?

Wasp

Na ponury dotychczas pysk Waspa wstąpił uśmiech, gdy przemówiła do niego Akeli. Mimo humoru zepsutego tymi nieszczęsnymi skrzydłami, nie zamierzał robić z siebie ponuraka, którym przecież nie był.
- Jestem Wasp - odrzekł, przenosząc wzrok z ziiemi na wilczycę. Spytał. - A pani, piękna Złotooka?

Akeli

-Zwę się Akeli, i miło mi pana poznać, Panie Wasp.- z jej pyszczka nie znikał uśmiech. Miała doskonały humor i raczej nic jej go nie zepsuje. Czemu powiedziała do wilka aż tak urzędowym tonem? Ponieważ dopiero co go poznała, ona nie umiałaby powiedzieć do nowo poznanego wilka na ty, po prostu.. to nie leży w jej kulturze, chyba że wilk powie aby nie mówiła mu na Pan, lecz po imieniu. Oczywiście dostrzegła zmianę w futerku wilczycy która wyszła z jeziorka, jak to możliwe? Przecież.. nie jest to Jezioro Zmian.

Wasp

- Miło mi więc poznać Akeli Złotooką - odrzekł, skłaniając się delikatnie w sposób iście teatralny. Choć basior używał zwrotów oficjalnych, pretensjonalny ton jego głosu i gesty wskazywały wyraźnie, że był to pewnego rodzaju wygłup. Wasp chciał sobie poprawić humor, zapominając o tych cholernych skrzydłach, na których czyszczenie straci zapewne dobre dwie godziny. Spojrzał na Marco, która wyłoniła się z wody i nieco zmrużył krwistoczerwone ślepia. Dostrzegł jej zmianę.

Marco

Marco powoli podeszła do skały która znajdowała sie nad jeziorem. Leżał na niej jej medalion. Podeszła i go zciągneła poczym zatrzymała się ze zdziwieniem. Przecież przed chwilą ledwo tam dosięgała, a teraz bez problemu go zciągneła. Dziwne. A jej łapy są czarne?! O co tu chodzi?! Odwróciła się do wilków i powiedziała:
-Jestem Marco miło mi poznać Madame Akeli i Monsieur Waspa.

Akeli

Uśmiechnęła się na ukłon Waspa. -Tak więc Panie Waspie i Panno Marco, długo tu jesteście?- zapytała i owinęła łapy długim, puszystym ogonem. Był ładny wieczór. Srebrny księżyc odbijał się w tafli jeziora, a na niebie było pełno gwiazd. A co dopiero wiosną? Taki...ładny widok.. postanowiła już się nie zachwycać jeziorem tylko przenieść swoje spojrzenie na rozmówców.

Wasp

- Pan Wasp jest w tej krainie baaaaardzo długo, niemal od urodzenia, a parę lat na karku już ma. Lecz chyba nie wygląda zbyt staro, nieprawdaż? - spytał i zaśmiał się cicho. To prawda - Wasp nie był starym wilkiem, lecz starszym od większości żyjących w krainie. Miał niecałe 4 lata. I niesamowite mu sie zdawało, że niemal wszystkie żyjące na tych terenach osoby miały nie więcej niż 2,5 roku.

Akeli

- No cóż, skoro Pan Wasp jest bardzo długo w tej pięknej krainie to.. musiał mieć bardzo ciekawą przeszłość, nieprawdaż?- zapytała Akeli i spojrzała na młodą wilczycę z uśmiechem. Końcówka jej ogona poruszała się delikatnie. Delikatnie aczkolwiek się poruszała, chociaż troszkę. -Cóż.. Panie Wasp, ma Pan bardzo ładne skrzydła.- może i były przemoczone, ale bardzo ładne.

Wasp

- Cóż... niespecjalnie. Pani Akeli zapewne zdążyła już poznać tę krainę na tyle, by zauważyć, że życie w niej płynie straszliwie spokojnie i monotonnie. Każdy dzień zdaję się być kopią poprzedniego - powiedział nieco zbolałym tonem. Z jednej strony przeszkadzało mu to niezmiernie, przynajmniej dzisiejszego dnia, gdy miał mnóstwo energii. Lecz z drugiej strony Wasp niejednokrotnie błogosławił spokój i harmonię panujące w tej krainie. Gdyby nie ona, nie mógłby tylu godzin spędzić na błogim lenistwie. Usłyszawszy komplement, uśmiechnął się szerzej dodając. - Ach, dziękuję bardzo. I zapewniam, że moje skrzydła wyglądałyby dużo lepiej, gdyby nie były tak mokre i potargane.

Akeli

-Mi dni wcale nie mijają tak wolno, u mnie zawsze coś się dzieje. Powiem tak.. jeszcze nie poznałam spokojnego miejsca w tej krainie..- wypowiedziała się i delikatnie przymknęła oczy, by po chwili znowu je otworzyć. -Możliwe, że byłyby ładniejsze, lecz... teraz też są bardzo ładne.- stwierdziła. Ona i tak wie swoje.

Wasp

- Pani Akeli nawet sobie nie wyobraża, jak Pani zazdroszczę życia pełnego wrażeń. Moje jest monotonne i szare. Okropne - powiedział, przenosząc wzrok na srebrzyste jezioro. Nie zamierzał teraz użalać się nad swym nudnym losem, lecz taka była prawda. Tak niewiele działo się w waspowej egzystencji! Co najgorsze, skrzydlaty nie potrafił tego zmienić.

Akeli

-Możliwe, że Pan troszeczkę przesadza, ale nie zamierzam się oto z Panem kłócić. Ale sądzę, że.. nawet jeśli ma Pan aż tak nudne życie to... sądzę, że powinien Pan znaleźć coś na nudę.- rzekła melodyjnie, zresztą.. ta jak zwykle. Ona zawsze sobie coś mogła znaleźć na nudę.. chociażby na szwendaczkę, albo obserwowanie i podziwianie natury. -Zawsze byłam ciekawa jak wygląda nasza kraina z góry... czy jest tak piękna jak z ziemi?- to pytanie skierowała głównie do wilka, jedynie on mógł to wiedzieć.