Test Siomhy na Dowódcę Łowców

Siomha Lorcan

Przeniosła wzrok na granatowe niebo, a później na czarną waderę.- Zmobilizowałabym wszystkich, w szczególności łowców, lecz tych jest tyle, co kot napłakał, do wielkiego, wspólnego polowania.- zamyśliła się. Czuła, że taka odpowiedź jest niekompletna, przynajmniej jej zdaniem.- Najpierw jednak, zrobiłabym rozeznanie w terenie, gdzie można szukać zwierzyny. Dużego stada jeleni, rodzinę niedźwiedzi, albo polanę pełną królików.

Atrita

- Czy gdyby była takowa potrzeba, poprosiłabyś o pomoc wojowników? - zapytała, nie wspominając o tropicielach, gdyż ci byli zobowiązani do pomocy łowcom. Machnęła leniwie puszystym ogonem, stuliła uszy, gdy wiatr postanowił zadąć mocniej, szarpnąć z niesamowitą energią jej miękkie, czarne futro. "Po co ją męczysz? Nie widzisz, że się nadaje?" - jakby szeptał do niej z urazą. On już wybrał, lecz ona musiała wpierw przeprowadzić testy, dokładnie przeanalizować wybór.

Siomha Lorcan

Machnęła leniwie ogonem.- To zależy. Jeśli byłaby taka potrzeba... aktualnie w Watasze jest tylko jeden łowca- ja.- cicho wypuściła powietrze z płuc i nabrała nowe.- Gdyby było tak dalej, ktoś musiałby polować. Również, gdyby teren do polowania był blisko osad ludzi, też bym ich poprosiła. Nie mam zamiaru unosić się zbytnią dumą. Jednak sądzę, że większa ilość łowców po prostu rozwiązałaby całą sprawę.

Atrita

- Twoja logika jest dobra oraz słuszna - przyznała jej, przykrywając biel ślepi powiekami. Wzięła głęboki oddech, po czym wypuściła uwięzione w płucach powietrze powoli. Otworzyła oczy, spoglądając z aprobatą na białą waderę.
- Twe działania oraz odpowiedzi na moje pytania zadowoliły mnie - rzekła powoli, mozolnie, jak gdyby nie spieszyło jej się z zakomunikowaniem wyniku. - Jesteś jedną z nielicznych osób, która naprawdę nadaje się na zdawane stanowiska. Tak więc...
Podniosła się niespiesznie, po czym przeciągnęła mocno zastałe mięśnie.
- ... zaliczyłaś, Ciemnofutra. Od teraz możesz zwać się Dowódcą - dokończyła z leciutkim, nadzwyczaj szczerym uśmiechem, który zaraz zastąpił ten chłodny.
Odwróciła się i odeszła w swoją stronę, uważając test za zamknięty. Wiatr zaś zawirował wokół niej, po czym przeniósł się jednym susem do białej wilczycy i radośnie pląsał naokoło. "Widzisz?" - szeptał. - "Udało Ci się."

Siomha Lorcan

Wadera uniosła pysk ku niebu, by pochwycić w grzywie lodowaty wiatr. Więc się jej udało. Tak łatwo i szybko... tak niespodziewanie. Jej oczy powędrowały za czarną waderą, ale szybko ją zgubiły. Siom również wstała i ruszyła w dół zbocza. Jej wewnętrzny głos milczał, ale za to chichotał dziko. Opuściła to miejsce.