Melodia Gór - Zebranie III

Akeli

Teraz i ona będzie słuchała. Zwróciła się do alfy i skinęła na gest przeproszenia. Wlepiła w nią i wojownika ślepia słuchając co będzie miał basior do powiedzenia.

Hari

Spojrzał na Jainę swoimi szarymi oczyma, zastanawiając się nad odpowiedzią.
- Mówiąc o dobru Stada chodzi mi o jej bezpieczeństwo, prestiż wśród innych Watah oraz szacunek. Jako Wojownik jednak skupiam się przede wszystkim na pierwszym aspekcie, gdyż taka właśnie jest moja praca i punkt widzenia. Nie wybaczyłbym sobie, gdyby któremuś ze szczeniąt czy dorosłemu wilkowi stało się coś złego, a patrząc na nasze zasoby... jestem jedynym wojownikiem - wyjaśnił powoli, rozważnie dobierając słowa. On to tak właśnie widział, lecz obraz ten był kierowany profesją. Zboczenie zawodowe? Być może...

Siomha Lorcan

Uniosła do góry pysk, by spojrzeć na przemawiającego osobnika.- Popieram jego słowa.- skinęła łbem wilkowi.- Ja natomiast jestem jedynym łowcą w stadzie... za mało jeśli miałabym zaopatrywać watahę w zwierzynę.- pokręciła lekko łbem.- Sądzę, że więcej wilków powinno angażować się w życie watahy.- przeniosła wzrok w dal. Nie miała nic więcej do powiedzenia.
,, No i po co tu marnujesz czas?"- spytał głos w głowie. Miała go już dosyć, choć czasami mówił prawdę. Jednak tym razem go zignorowała.

Akeli

-Zgodzę się... mało wilków z watahy zgłasza się na wojowników i łowców.- powiedziała i westchnęła. Być może dlatego bo jest tu najwięcej młodych wilków? Albo.. dorośli nie chcą się zgłaszać..

Siomha Lorcan

Spojrzała na wilczycę. Nie znała jej, ale czuła, że wspólna wataha na swój chory sposób łączy wilki. Siom miała wrażenie, że młode, dojrzewające wilki boją się zajmowania stanowisk. Nie tylko łowców, czy wojowników, ale innych też. Spojrzała na swoją córkę. Była młoda i zdolna. Szybko się uczyła. Mogłaby spróbować. Jednak wilczyca tylko się do niej uśmiechnęła. Jeśli A'htes będzie chciała, sama się tym zajmie. Czuła to.

Deina

Przytaknęła.
- Mamy wielu wartościowych członków watahy, których umiejętności po prostu się marnują. A mogliby z powodzeniem służyc stadu. - to mogło zabrzmiec nieco pretensjonalnie, jako że Deina sama nie zajmowała żadnej pozycji. Ale w jej głosie dało się wyczuc nutę nieśmiałości, poza tym wypowiadała się absolutnie szczerze i w dobrych intencjach..
A ostatecznie, od czego są narady?

Shinra

Łowcy? Wojownicy? Toż to wspaniałe! Aż nie wiadomo kim się chce być w przyszłości! I nikt nie chce się zgłaszać? Zupełnie? Przecież to tak nie może być! Szczenięcy rozumek wadery oszalał, ale jego burza minęła równie rychło, jak się zjawiła.
- Niemal nikt się nie zgłasza? Przecież mając na celu dobro watahy, zawsze się coś znajdzie! Pełnienie istotnej funkcji w Stadzie to zaszczyt, którego powinni chcieć dostąpić liczne wilki, a wybór jest spory. Może to lenistwo, a może nieśmiałość i niepewność... - Wyniosła prosty wniosek, ale przez chwilę zastanowiła się, czy powinna zarzucać to starszym wilkom. Cóż... Czasu na pewno nie cofnie.

Hari

Szare spojrzenie powędrowało na małe, oburzone szczenię, a na kufie pokazał się mały uśmiech.
- Otóż to, nikt nie chce podjąć się tych stanowisk, nikt nie chce spróbować - powiedział do niej nadzwyczaj łagodnie, w duchu zaś wzdychając nad sytuacją stada. Młoda wadera uderzyła w samo sedno - czyżby inni posiadali inne priorytety niźli dobro Watahy? Zajmowali się tylko sobą? Uganiali za przyjemnościami?
- I właśnie tę kwestię chciałem poruszyć w szczególności. Trzeba zmobilizować innych, zachęcić ich do zaszczytnych - tu mrugnął do szczenięcia - ścieżek.

Keena

Przemyślała sytuację w myślach.Wilk miał rację. Należała do watahy ale nic tej watasze nie dawała. A co dawała jej wataha? Poczucie przynależności dokądś? Dom do którego można wrócić? Trzeba coś z tym zrobić - pomyślała ale nie zabrała głosu.

Hiretsuna Shinigami

Torak usiadł i spojrzał na Dalek'a-Ja już wysłałem zgłoszenie na Wojownika lecz nie wiem czy wiadomość dotarła-powiedział i kłapął szczękami od tak dla zabawy.
Spojrzał na Alfe i czekałna coś lecz nie wiedzial na co.

Akeli

-Zgodzę się z Dalekiem i Shinrą, mało wilków się zgłasza na te stanowisko, ale jednak ja sądze, że to albo niepewność albo lenistwo. - powiedziała i tu zawiesiła głos. -Zgłaszajcie się po te rangi ponieważ są one bardzo potrzebne. Kto by łowił i tropił zwierzynę dla stada? Nie dużo tych osób.. a kto by bronił watahy jak nie wojownicy? No właśnie..kto.- dodała i machnęła leniwie ogonem.

Setha

Setha poruszyła nerwowo swoim ogonem i przestąpiła z jednej łapy na drugą. Wszystkie wilki na tej naradzie miały rację. Spojrzała na swoją mamę. Ona bardzo wysoko zaszła w watasze... A ja...?-pomyślała sobie.-Co takiego ważnego zrobiłam dla stada?-zadała sobie pytanie. W końcu gdzieś w głębi serca postanowiła, że pójdzie w ślady swojej mateczki.

Deina

Nieśmiało uśmiechnęła się do siebie. Dotychczas stanowiska w stadzie zdawały się niedostępne i jakby zarezerwowane dla nielicznych, jednak.. to wszystko odrobinę zmotywowało ją do działań, do jakich przymierzała się do pewnego czasu. W tej chiwli skierowała uwagę na poczynania Alfy i Bety, a właściwie.. oczekiwała poczynań, grzebiąc pazurem w ziemi i od czasu do czasu nerwowo poruszając czubkiem ogona.

Karenaj

Karenaj uśmiechnęła się z zadowoleniem.-Nie całkiem to miało być tematem obrady, ale to wspaniałe, ze wilki same podjęły inicjatywę. Wspaniałe.- śmiał się radośnie w myślach. Z równie wesołą minął zwróciła się do stada:
-Macie racje, macie wszyscy całkowitą rację. Ale co z tym zrobimy, czy raczej: Co Wy z tym zrobicie?-zrobiła krótką pauzę, by zaznaczyć wagę tych słów.-My nikogo nie zmusimy, by robił coś dla watahy, bo jak? Ale cieszę się, że są wilki, które czują się za to odpowiedzialne i, że rośnie nam nowe pokolenie, pokolenie młodych, inteligentnych wilków.-znów przerwała, z uśmiechem na ;pysku.-A więc: Co zrobicie? Czy są wilki, które chciałyby coś dać naszej watasze, a jeszcze tego nie zrobiły?

Deina

Odchrząknęła cicho.
- Tak, są. Dotychczas nie zajmowałam żadnego stanowiska w watasze, ale myślę, że dojrzałam na tyle, by móc wesprzec stado. - odparła dosc cicho, ale już z większą pewnością siebie i z nadal nieśmiałym cieniem uśmiechu na pysku.

Akeli

-Ja bym coś jeszcze zrobiła tylko nie mam pomysłu... zresztą można zachęcać wilki do tego aby zajmowały wyższe stanowiska w naszej watasze.- powiedziała i chwilę pomyślała. Jak mogła by jeszcze pomóc watasze? Jest szamanką i będzie wspierała duchowo watahę, ale... jeszcze co by mogła zrobić? Zobaczymy.. może na coś wpadnie.

Shinra

Słysząc, że ktoś ją popiera, uśmiechnęła się lekko do siebie. Potem słuchała uważnie wszystkich słów pozostałych. Wodziła wzrokiem po wszystkich, którzy właśnie przemawiali. Sama chciała objąć jakieś stanowisko, ale jakie? Przecież nie może teraz stać się kimś ważnym. Role w watasze były dla dorosłych, nie dla niej. Przemyślała spokojnie każdą wypowiedź. Potem rozmyślała nad swoim losem. Kim będzie? Niedawno postanowiła sobie, że posiądzie wspaniałe skrzydła. Tylko, że to nie jest jakaś funkcja, a przyjemność. Walka jest straszna. Ta krew... Nie. Nie chce nikogo krzywdzić w przyszłości. Tropiciel? Węch... Słuch... To jej słabe strony. Może Łowca? Może będzie polować dla Stada, dla wszystkich. Tak... Tylko... na nigdy nie polowała... To się zmieni... Myśli kłębiły się w głowie wadery, a ona właśnie posiadła nowe, odległe marzenie. Będzie Łowcą. Tylko... Czy nie za wcześnie na takie decyzje? Uspokoiła umysł i słuchała dalej.

Assire

Assire zamyślił się trochę. Assire usłyszał słowa Karenaj i od razu zaczął intensywnie myśleć. ,,Ja zostanę wojownikiem dla klanu, będę go ochraniał w cenę życia" pomyślał i się uśmiechnął. Jednak nie miał odwago żeby to powiedzieć. Nie wiedział, czy jej naprawdę oto chodziło. Jego skrzydła były złożone żeby nie zajmował za dużo miejsca.

Hari

Przymknął na moment ślepia, zastanawiając się nad inną kwestią. Aspektem, który rzucał się niezwykle w oczy, był spotykany na co dzień i był... niezwykle ważny, niemal nadrzędny.
- Jednak trzeba pamiętać również o czymś innym - odezwał się powoli, aczkolwiek donośnie. Posłuchają? Jeżeli zechcą... - Istotną sprawą dotyczącą naszego Stada jest przyszłość. Wszystko robimy po to, aby zapewnić Watasze ją jak najwspanialszą i najbezpieczniejszą. Lecz nie można zapomnieć, iż naszą przyszłością są szczenięta. Szczenięta, które należy wychować, bronić ich, a także... uczuć. - Przerwał, machając leniwie ogonem to w prawo, to w lewo. Ściągnięte brwi oraz zmarszczony nos wskazywały na jego zamyślenie. - O nie powinniśmy się zatroszczyć, gdyż bez nich... staniemy się nikim. Potrzebujemy więc kogoś, kto nauczy szczenięta najważniejszych rzeczy, wskaże im drogę i doradzi w razie potrzeby.

Siomha Lorcan

Spojrzała na wojownika. Była cierpliwa, miała doświadczenie. I tak na razie miała mnóstwo wolnego czasu. Czemu by nie spróbować?- To znaczy, co masz na myśli?-spytała. Podniosła się i postąpiła kilka kroków w przód. Znów usiadła.- Kogoś, kto zająłby się wszystkimi szczeniakami i młodymi, czy kogoś, kto wziąłby pod swą opiekę osobniki, które chcą się szkolić w danej profesji?-