Odkrycie - Obrada nr IV

Jaina

Podniosła się ociężale z podłoża, otrzepując przy tym zmarznięty zad. Przeszła kilka kroków, niezbyt pewnie, chwiejąc się pod własnym ciężarem. Popatrzyła tęskno w stronę nieba - gdyby nie złamane skrzydło, lepiej byłoby jej się poruszać, bo nie musiałaby wysilać swoich starych gnatów. Poczuła ukłucie w sercu, biorąc głęboki oddech rozkoszowała się wiatrem, jak zawsze. Dodawało jej to odwagi, a jednocześnie ulgi. Ruszyła za wilkami, nie jako przywódczyni, ale jako jedna z nich. Jako członek watahy.

zt.

Siomha Lorcan

Obrzuciła Calepa podejrzliwym spojrzeniem i kiwnęła głową. Nie miała pojęcia, gdzie idą wszystkie wilki, ale i ona posała ich śladem. Była niemal pewna, że wilk idzie za nią. Trochę ją te podchody męczyły. Nie miała pojęcia o co mu chodzi, a tymbardziej, czemu się tak zachowuje. Tak, jak inni, poszła dalej.
zt.

Calep

Obserwował Siomhę. Było w niej coś nadzwyczajnego. Każdy jej ruch, każdy krok sprawiał, że wspomnienia odżywały. O tak... była do niej tak podobna. A jednocześnie zupełnie inna. Przymknął ślepia, odganiając od siebie dawne demony.
Ruszył tuż za wilczycą, starając się zapamiętać najdrobniejszy szczegół tak, jakby Siom miała się zaraz rozpłynąć w otaczającej ich bieli.

zt

Karenaj

Karenaj podbiegła do chwiejącej się alfy, oferując jej oparcie się o jej bok.
- Jai, a może ty jednak zostaniesz? Nie wiem jak daleko to jest(przyp. daleko), a Ty nie wyglądasz dobrze. Co się właściwie z tobą dzieje? - spytała, a w jej głosie słychać było prawdziwą, naturalną troskę. Po chwili razem z alfą zniknęła z miejsca obrad.

[z/t]

Crimson

Crimson wysłuchał dokładnie całej Obrady, po czym podniósł się i zaczął iść w stronę wyjścia. Musiał dogonić resztę wilków. Zrezygnował z truchtu i zaczął biec. Po chwili zniknął gdzieś między górami.

zt.

Hiretsuna Shinigami

Basior także pobiegł za nimi biorąc owe środki do czyszczenia i kapelusz ze ściereczkami na łbie. Biegł szybko aby ich dogonić. Po chwili znalazł się w tej oto grupie i biegł wraz z nimi. z.t.

Fari

Wadera wstała i popatrzyła na odchodzącą watahę. Nigdy by jej nie opuściła, więc pobiegła do Akeli. Śnieg spadł jej na pysk, wadera potrząsnęła nim i lekko mruknęła. Popatrzyła na swoje łapy a potem na ślady wilków. Każdy miał inne łapy. Po chwili obudziła się do końca i podbiegła do Akeli.
- Akeli, dokąd wyruszamy? - zatrzepotała skrzydłami i kroczyła dalej.

Innocence

Innocence zamrugała parę razy dużymi oczętami. No nie! Czyżby aż tak przysnęła?! Gdzie oni wszyscy są?! W sumie... mogłaby udać się za ich śladami, poddać się węchowi. Jednakże czy nie zachowałaby się wbrew swoim zasadom przychodząc tak późno na... skończone? Nie, nie... Jeszcze ktoś by sobie coś pomyślał. Podniosła się leniwie na łapach i kocim krokiem zniknęła gdzieś poza terenami watahy...

zt.

Fari

Wadera nie dostała odpowiedzi. I tak by nie mogła iść za daleko, no bo przecież szczeniaki same się nie najedzą. Tak więc Fari skinęła głową całej grupie i zawróciła. Po chwili rozpłynęła się we mgle a w oddali słychać było jej wycie.

z.t