Zagajnik Płaczących Wierzb - Obrada nr. VI

Assire

Assire uśmiechnął się do wszystkich i zamachał swoim psim ogonem, który naglę robił się zajebiście długi i leciuteńko puchaty. Zerknął na Akeli i puścił jej oczko.
- A więc bywajcie - rzekł, gdy na plecach pojawiły mu się skrzydła.
- Akeli napisz mi list z miejscem spotkania w sprawie watahy wody. Najlepiej z mapą z tyłu - dodał po krótkim czasie, z lekkim śmiechem w głosie. On się niestety na takich rzeczach nie zna, a szczególnie jeśli ma słabą orientacje w terenie. Wzbił się w powietrze powoli machając skrzydłami. Pomachał obecnym łapą i odleciał w swoją stronę. Miał kilka spraw do załatwienia.

zt.

Akeli

A jej się głupio zrobiło! Jak mogła go nie wymienić? Również się zaśmiała.
- Zegnajcie, moi mili!
Zawołała z uśmiechem. Zaczekała aż inni pójdą, po czym spojrzała za Assirem i przyjęła jego informację do wiadomości. Wilczyca po chwili otrzepała futerko i sama opuściła Zagajnik Płaczących Wierzb.

z/t

Jasmina

Och, czyżby się zasiedziała? Wilczyca szybko poderwała tyłek z ziemi i z uśmiechem na pyszczku wybyła z polanki. Jak mogła tak stracić kontakt z rzeczywistością? Chyba trzeba będzie na przyszłość ograniczać tak długie zamyślenie. Zaraz też wilczycy już tutaj nie było...

zt.

Crimson

Crimson również wstał i udał się w stronę wyjścia. Cóż począć, nie ma nic do roboty... Ani nie ma się z kim spotkać, bo Rarity zniknęła, rodziny nie ma, a jedyna znajoma gdzieś jest w Krainie, lecz gdzie? Poszuka jej, tak.

z/t

Deebie

Koniec? No dobra. Demoniczna podniosła swoje cztery litery i zaczęła podążać w wybranym przez siebie kierunku. Dżihad, ale nudy. Spojrzał na ostatnie wilki, które jeszcze zostały. Zwykli śmiertelnicy. Pf, nic tu po niej.

z/t

Dermanotta

Wadera delikatnie zamachała parą skrzydeł. Powiew zimnego powietrza zbudził ją z drzemki. Powoli podniosła się, uważając, by nie nadwyrężyć zabandarzowanej łapy. Wszystko widziała jak przez gęstą mgłę. Przetarła łapą oczy, ale to nie pomogło, raczej pogorszyło sytuację. Piasek dostał się do jej oczu, z których błyskawicznie pociekły łzy. Powoli się podniosła. Czuła się bardzo, ale to bardzo dziwnie.
" Może po zapachu gdzieś dojdę"- pomyślała, idąc ostrożnie i wolno w stronę... Sama nie wiedziała czego. Ważne, by było tam na tyle bezpiecznie, by mogła chwilkę odpocząć w spokoju i by jej stan się poprawił.
Odciski łap w grząskim gruncie szły w stronę wodospadu.

zt.