Polana Wiatru.

Karenaj

- Dobrze, dobrze! Oby tak dalej! Spróbuj wyczuć prądy wiatru i... - powiedziała, urywając na chwilę. W końcu, w momencie gdy powiał ciemny, poziomy wiatr, niemalże zniknęła spod łap wadery, jednocześnie krzycząc:
- szybuj na tych ciepłych!

Siomha Lorcan

- Dobrze - wysapała, zawzięcie machając skrzydłami. Nie poczuła, jak wiatr targał Karenaj i była święcie przekonana, że ta jest cały czas pod nią.
Pozwoliła wyczuć skórze na skrzydłach, skąd wieja ciepłe wiatry i jakoś intuicyjnie nastawiła na nie skrzydła. Niemal dosłownie "złapała wiatr w żagle". Teraz mogła zwolnić i pozwolić prądom wiatru nieść się.
Wznosiła się i opadała, wznosiła i opadała wraz z rytmem. W końcu postanowiła ruszyć dalej. Wyciągnęła pysk do przodu, łapy położyła przy sobie i poruszała latajcami tak, by przesuwać się do przodu. W końcu ładnie rozłożyła skrzydła, przechyliła się w prawa stronę i zawróciła do Karenaj.
- Patrz! Ja latam - wrzasnęła radośnie, wpadając w mocny, chłodny wiatr. Podmuch zawładnął nią i cisnął w miękką trawę. Na szczęście i tak leciała nisko. - Wilki spadają z nieba... chyba będzie padać - wymamrotała i rozłożyła się na trawie, dysząc i śmiejąc się jednocześnie.

Karenaj

Wilczyca skrzywiła się lekko, widząc upadek wadery. Ałć!
Po chwili zniżyła lot i już była przy Siomhce <?>.
- I jak, podobało się? - spytała z ciekawością. Co prawda była przekonana, że usłyszy wiadomość twierdzącą, jednak pewna być nie mogła. Stała więc przed wilczycą, po swojemu machając ogonem, uradowana.

Siomha Lorcan

Spojrzała na Karenaj. jutro pewnie nie będzie mogła chodzić, ale...
- Tak, tak - powiedziała gorliwie, podnosząc się. Adrenalina wykonywała świetna robotę. - Tylko, powiedz mi jeszcze, jak unikać tych zdradliwych prądów? Co? No i jeszcze... - zamilkła, robiąc speszoną minę. Niczym uczennica liceum, nie mająca pojęcia o tym, czym jest kwas siarkowy. Lądowanie niby wydawało się i bardzo proste, ale jak przykłady pokazują, rzeczywistość jest okrutna.

Karenaj

- Prądów? No cóż... Właściwie, to nie da się ich uniknąć - powiedziała, zgodnie zresztą z prawdą. Wydawała się dość... obolała. Na dzisiaj koniec. Definitywnie.
- Nie możesz ich unikać, musisz sterować. Zimniejsze prądy nie wyniosą Cię w powietrze. Musisz mocniej uderzać skrzydłami, po prostu wyczuć to. Nie da się tego opisać. Może, może ktoś by umiał. Ja nie potrafię. - Zamknęła oczy. Na chwilę.
- Myślę, że na dzień dzisiejszy skończymy. Nie chcę, żebyś skończyła nie mogąc się podnieść.

Siomha Lorcan

Skinęła łbem. No cóż. I tak było świetnie.
- A jeszcze jedno pytanie... jak się ląduje - spytała szybko. też się zgadzała, że powinny zrobić przerwę. Jeśli Siom ma latać, powinna podchodzić do tego etapami. Wzbijanie się w powietrze ma już za sobą.
Spojrzała wyczekująco na Karenaj. Miała nadzieję, że o lądowaniu powie nieco więcej. Jak na razie, to był najsłabszy punkt Siomowej.

Karenaj

- Jak się ląduje? Hymmm. - zamyśliła się przez chwilę. Siomha byłą... dociekliwa.
- Moim zdaniem najlepiej jest zwolnić i zacząć wolno kołować, kierunek określając lekkim odchyleniem wewnętrznego skrzydła. Oczywiście, można zatrzymać się niemalże w miejscu, jednak jest to wyższa szkoła jazdy, a przeciążenia na łapy i tak powstają.

Siomha Lorcan

Skinęła łbem po raz enty.
- No dobrze, Karenaj. Zapamiętam to. Jednak masz chyba rację. Co powiesz na to, żebyśmy spotkały się tu za... trzy dni*- spytała, podnosząc się z trawy. Chyba ta lekcja dała jej popalić. Chciała iść się komuś pochwalić tym, że latała. Jednak pokazy, że rzeczywiście potrafi latać pozostawi na później. Jak już będzie w formie.

*Co Ty na niedzielę czasu rzeczywistego?

Karenaj

- Dobrze. Za trzy dni, ale nie tu. Spotkajmy się na górze świątyni. Oczywiście, jeśli nie masz nic przeciwko. - uśmiechnęła się radośnie. Tak, od razu zrobi jej mały prezent. Heh. Uśmiechnęła się wesoło.

W nd? Okej. Godzinę jeszcze zgadamy ;]

Siomha Lorcan

//O nie, ja muszę się kłaść spać, bo jutro wstaję do roboty na czwartą.//

Siomha również się uśmiechnęła, ale nie miała pojęcia o co chodzi. No cóż, dowie się za trzy dni.
- Może być. - nagle się zawahała. - Karenaj... - spytała cicho. - a... jak ma się latanie do ciąży? - wyrzuciła z siebie niemal z prędkością karabinu. Westchnęła. jeszcze nic nie było pewnego, ale wolała się spytać. Ufała tej wilczycy, jak nikomu na świecie.

Karenaj

Już miała się odwracać, gdy usłyszała pytanie.
- Cóż, trudno powiedzieć... Przy pierwszej ciąży nie miałam z tym żadnych problemów, jednak za drugim razem, pod koniec wzbicie się w powietrze spowodowało u mnie omdlenie i przedwczesny poród. - Zamyśliła się na chwilę, kierując wzrok do góry.
- Myślę, że to jest bardzo różnie, zależne od wilczycy, jednak radziłabym uważać. - Zamknęła pyszczek, by po chwili milczenia zrobić cwaniacką minę i zapytać:
- A co? Jest coś o czym nie wiem?

Siomha Lorcan

- Może, Karenaj. jeszcze nic nie jest pewne, ale może... na razie nic nikomu nie mów, ok? - uśmiechnęła się tajemniczo i westchnęła. - Nie chcę, żeby poszły jakieś plotki. Jednak szanse są ogromne.
Nie wytrzymała i uśmiechnęła się od ucha do ucha.
- No to na razie idę odpocząć. Do zobaczenia wkrótce, przy świątyni - rzuciła i ruszyła w stronę nowego legowiska.

Karenaj

- Okej, trzymaj się! - powiedziała wilczyca i odwróciła się, by po chwili odejść. Szła powoli, nawet ziewnęła przeciągle, a mimo to jej biodra lekko się kołysały.

[z.t.]