Polana Wiatru.

Crystal

Pod zboczem gór L'ael można zobaczyć piękną polanę. Gdzie nie gdzie rosną drzewa, a reszta jest porośnięta świeżą, zieloną trawą. Miejsce to jest dosyć spokojne członkowie innych watah raczej nie zapuszczają się w te strony. No bo w końcu kto by chciał najpierw wejść na ogromne góry lub je okrążyć żeby znaleźć się właśnie tutaj? Zapewne tylko wilki z Watahy Wiatru!

[link widoczny dla zalogowanych]

Karenaj

Wilczyca wbiegła radośnie, prowadząc za sobą alfę Nocy. Uśmiech nie schodził jej z pyska. Postanowiła zaufać tej osobie, skoro tamta zgodziła się ją przenocować. Uśmiechnęła się, gdy tu dotarła. Co prawda w połowie drogi euforyczny bieg przeszedł w kłus, jednak i tak dyszała.

Atrita

Przybyła tutaj również już wolniejszym biegiem, rozglądając się uważnie dokoła i kontemplując nieznane, acz miłe dla oka otoczenie. Czuła, iż jest na terenach innej niż Noc Watahy; czuła, iż trafiła na ziemie należące do Wiatru. Czyżby Karenaj postanowiła odwdzięczyć się za przenocowanie jej? Uśmiechnęła się nieco szerzej, spoglądając na mniejszą waderę.
- Dziękuję za ofiarowane mi zaufanie - powiedziała krótko, skinąwszy jej głową.

Karenaj

- Nie ma sprawy! - rzuciła radośnie jej towarzyszka. Przeciągnęła się po chwili stania w miejscu. Wyglądała na beztroską, jednak pod maską spokoju czaiła się i inna możliwość. Wolała uczyć kogoś latać bliżej swego terytorium. I to z różnych powodów. Ale na szczęście Atrita nie umiała czytać w myślach i nie wiedziała o owych powodach.
- No to jak, zaczynamy?

Atrita

Skinęła krótko, rozkładając swe pierzaste, w kolorach ognia oraz nocy skrzydła na całą ich dostępną szerokość. Pióra zaszeleściły o siebie szeptem, jak gdyby wiedziały, iż wadera planuje wbić się wysoko ku chmurom, ku nieboskłonowi i słońcu.
- Zaczynajmy więc - zwróciła się nad wyraz raźnie do towarzyszki, w pełni gotowa na lekcje niezwykłej sztuki latania.

Karenaj

- Hymmm - mruknęła cicho wilczyca, przypatrując się większej towarzyszce. - Jesteś dość ciężka, więc trudno Ci się będzie wybić. Najlepiej będzie jeśli najpierw się rozpędzisz i skoczysz do góry, jednocześnie bijąc skrzydłami o powietrze.

Atrita

Skinęła po raz wtóry, przymykając ślepia i chcąc zastosować się do wskazówki Karenaj. Napięła wszystkie swe mięśnie, pochylając się w dół i przód, po czym wybiła się mocno i prężnie, składając odrobinę skrzydła, aby zwiększyć pęd. Pędziła przed siebie skocznie, aż wreszcie - usatysfakcjonowana prędkością - rozłożyła na powrót swój pierzasty nabytek, jednocześnie skacząc w górę.

Karenaj

Wilczycy zrobiła to samo, jednak dystans, który pokonała, był o wiele krótszy. Zawisła w powietrzu, obserwując poczynania wilczycy z góry.

Atrita

Zamachnęła się mocno skrzydłami, bijąc nimi potężnie w powietrze. Powołany do życia wiatr świsnął mocno, zawirował naokoło wadery i potargał jej futro silnym szarpnięciem. Nic jednak to nie dało i Rita zleciała na dół, na łapy, aby zaraz wznowić bieg i spróbować jeszcze raz. Zamachnęła się ponownie, bardziej zamaszyście i tym razem widać było efekt - wzbiła się, nieco niezręcznie, w powietrze i zawisła kilka metrów na ziemią, bijąc miarowo skrzydłami.

Karenaj

- Dobrze! - wykrzyknęła wilczyca z uśmiechem na pysku. - Spróbuj złapać równowagę. Uważaj na prądy, te ciepłe będą Cię podnosić do góry. Z kolei te zimne nie dadzą Ci prawie żadnego oparcia! - Zaczęła krążyć nad wilczycą, aby w razie czego złapać ja i uchronić od bolesnego upadku.

Atrita

Zastosowała się do wskazówek Skrzydlatej, oddychając powoli i zamykając oczy. Wsłuchiwała się w otoczenie, wyczuwała je, przyzwyczajała się do nowej formy przemieszczania się stopniowo, powoli. Z każdym oddechem skanowała swoje ciało, analizując ruchy mięśni, ich skurcze i rozkurcze, pracujące serce, płuca, tlen do nich wpadający i wydychany dwutlenek węgla.

Karenaj

A wilczyca siedziała cicho, czekając na kolejny ruch wielobarwnej. Właściwie, to co miała robić? Po dłuższej chwili znów zawisła w powietrzu, nie zakłócając ruchów powietrza.

Atrita

Wreszcie, jako tako przyzwyczaiwszy się do nowej sytuacji, zamachnęła się mocniej skrzydłami i wzbiła wyżej. Na krótką, straszliwą chwilę zachwiała się z powodu tego zbyt gwałtownego jak na razie ruchu, lecz na szczęście udało jej się złapać prędko równowagę. Odetchnęła głęboko, uchylając powieki i spoglądając na Skrzydlatą.
- Może mały "spacerek"? - zapytała z przekornym, lekkim uśmieszkiem.

Karenaj

- O ile się nie przewrócisz - odpowiedziała z chytrym uśmieszkiem, po czym "parsknęła" perlistym śmiechem, co w tej wykonaniu było, choć to może niezwykłe, niezwykle urocze. Po chwili znalazła się przy wilczycy, dając pokaz "jak poruszać się po prądach" bez zbędnego machania skrzydłami.

Atrita

Obserwowała poczynania Skrzydlatej, po czym sama ruszyła do przodu, z początku powoli i ostrożnie, miarowo przyspieszając i wczuwając się w latanie. Złapała jeden z ciepłych prądów, toteż zaprzestała łopotania skrzydłami i dała się ponieść przychylnemu wiatrowi. Uśmiechnęła się delikatnie, nietypowo, rozkoszując się doznaniem.

Karenaj

Przesuwała się w milczeniu obok wilczycy, czekając na najmniejszą choćby oznakę spadania. Cóż... ona sama uczyła się latać, więc wiedziała, jak to może boleć. Na swoje szczęście czytała w umyśle smoka, więc... miała jakieś postawy.

Atrita

Balansowała, przechylała się i sprawdzała dokładnie, analizowała pędy wiatru i dostosowywała się do nich. Skrzydła uderzyły w pustkę, dzięki czemu wilczyca wzbiła się nieco wyżej i zakołysała się, jak poprzednio, przez co opadła stopę w dół. Szybko złapała równowagę i ponownie skierowała się ku niebu. Udało jej się unieść o kilka metrów, po czym zawisła nieruchomo, miarowo bijąc skrzydłami w powietrze. Podobało jej się to. Bardzo.

Akeli

Na Polance pojawiła się Akeli, szła dumna. Najwidoczniej musiało stać się coś dobrego, a może skarb odkryła? No właśnie, coś w ten deseń. Skinęła głową widząc Karenaj i najwidoczniej Alfe Nocy. Musiała się przywitać... kulturalnie. -Witam.- rzekła zaraz po skinięciu głową. -Przepraszam, że przeszkadzam.. mam sprawę do Bety naszej watahy-Karenaj.- to było tylko i wyłącznie wprowadzenie w dalszą część historii.

Karenaj

Karenaj cierpliwie obserwowała wilczycę, gdy nagle pod jej nogami pojawiła się Akeli. Miała do niej sprawę. Ciekawe jaką?-<i> Zapewne coś związanego z zabawą.</i> - Skinęła głową swej towarzyszce, by ta na nią poczekała, a potem zanurkowała w dół i wdzięcznie wylądowała przed Akeli.
- Cześć. Coś się stało? - zapytała z radosnym uśmiechem na kufie.

Atrita

Spojrzała w dół, na nowo przybyłą, po czym skierowała się w stronę Karenaj. Zawisła kawałek od niej, metodycznie, miarowo bijąc pierzastymi skrzydłami w powietrze.
- Witam - zwróciła się z lekkim uśmiechem do Szamanki, po czym rzekła do Skrzydlatej: - Dziękuję za Twoje wskazówki. - Uniosła się odrobinę wyżej. - Nie będę już zabierać Ci więcej czasu. Dziękuję jeszcze raz i mam nadzieję, iż spotkamy się niedługo - dodała i zrobiła mały zwrot, po którym to machnęła silniej skrzydłami i poszybowała przed siebie. Niedługo potem jej sylwetka zniknęła gdzieś w oddali, biorąc ze sobą szum piór.

z.t.