Test Debry na Wojownika

Debra

Polana ta otoczona jest lasem świerkowym, z którego zwierzęta jedynie na nią zerkają. Boją się na nią wyjść, ponieważ nigdy nie wiadomo, kiedy drapieżny wilk rzuci się na któreś z nich i zje na obiad.
Chwilowo polana ów pokryta jest śniegiem.

Debra przybyła na ów polanę. Nie, nie chciała zaatakować żadnego roślinożercy. Chciała zdać dziś na Wojownika, by móc wreszcie uczynić coś dla watahy. Usiadła więc i czekała.

Akeli

No, ale do lasu przyszła Akeli. Wilczyca kryła się w krzakach. Była cicho... Wilczyca przykucnęła w krzakach, kładąc uszy po tyle głowy i skradając się do Debry. Mhm, dobry wojownik powinien wyczuwać zagrożenie... Ciekawe czy Debra ją wyczuje, albo skapnie się, iż coś jest nie tak. Wilczyca zaczęła przybliżać się powolutku do Debry, nadal kryjąc się w krzakach. Dobrze, że były gęste, chociaż bez liści.

Debra

Ucho Debry drgnęło. Czy jej się wydawało, czy ktoś oprócz jej tu był? I czemu egzaminator jeszcze nie przyszedł. Debra podniosła się z miejsce, naprężyła mięśnie i przyłożyła łeb do ziemi. Czuła tutaj coś... Albo kogoś... Znajomy zapach. To może być ktoś z Wiatru. Szpieg? Debra powoli ruszyła w stronę krzaków, przez które przemieszczała się Akeli.

Akeli

No i tak hop siup i Akeli znalazła się na przeciw Debry, z lekko zjeżona sierścią. Jej brzuch przylegał do ziemi, natomiast tyłek był uniesiony ku górze. Pozycja obronna..? Tak, tak tak. Zawarczała na nią, po czym zachichotała. Stanęła już normalnie, jej sierść też już gładko leżała.
- No dobrze! Więc ja mam an imię Akeli, jestem Twoją egzaminatorką. A Ty pewnie jesteś Debra, mam rację?
Zapytała. Była twego pewna, iż to Debra. W końcu to ona miała zadawać na Wojownika.

Debra

Debra już się uspokoiła i rozluźniła mięśnie, a na jej pyszczek wstąpił delikatny uśmiech.
-Witam, tak, jestem Debra. Miło mi cię poznać. Owszem, zdaję dzisiaj na Wojownika Wiatru.-powiedziała z usmiechem, czekając na pierwsze pytanie. Napewno "Dlaczego chcesz zostać właśnie Wojownikiem?".

Akeli

Akeli usiadła spokojnie i machnęła ogonem.
- No więc w takim razie... Powiedz mi dlaczego wybrałaś właśnie Watahę Wiatru i... Dlaczego chcesz zostać właśnie Wojownikiem?
Zapytała. Wiadome przecież było, iż właśnie jako pierwsze padnie takie pytanie. No więc wiecie... Normalne.

Debra

-Dlaczego wybrałam tą watahę? Cóż, poznałam z niej wiele wilków, któe były przyjazne i zachęciły mnie do tego. A poza tym, pasuję właśnie do Wiatru. Swoim charakterem.-zaczęła-Dobrze... Wojownikiem chcę być, by pomagać watasze. Nie zdawałam sobie sprawy, ale bycie Wojownikiem, było po części moim przeznaczeniem. Życie nauczyło mnie "walczyć o swoje i swoich". Najbardziej nadaję się właśnie do tego zawodu.

Akeli

Akeli wysłuchała uważnie odpowiedzi wilczycy. Przyjazne wilki, które zachęciły Ją do bycia właśnie w tej watasze... Interesujące.
- No więc dobrze... Powiedziałaś, że pasujesz tu "swoim charakterem" mogłabyś mi przytoczyć dokładniej te cechy charakteru? I dlaczego sądzisz, iż bycie wojownikiem było po części Twoim przeznaczeniem ? Nie mówię tu oczywiscie o to, czego nauczyło Cię życie. Życie uczy wiele osób... Każdego czego innego. Ale wróćmy do tematu. Czy ktoś w Twojej rodzinie był wojownikiem?
Zapytała, uśmiechając się miło do wilczycy.

Debra

-Cóż... Jestem szybka. Taka uż byłam od urodzenia. A w naszej watasze, wiele wilków jest wybornymi biegaczami. Cenię sobię, ceniłam i będe cenić dobro, rodzinę oraz spokój.-odezwała się spokojnie-Cóż... Życie narażało mnie na "próby charakteru". Demony, duchy... Poza tym, bycie Wojownikiem stało się dla mnie fascynujące, sam fakt, że moją siłą i szybkością pomogę watasze. Moi rodzice byli Szamanami. Ale po tym, jak Matka umarła w niewyjaśnionych okolicznościach, ojcicec zmienił zawód na Wojownika. Chciałam zostać Szamanką, ale nie posiadam do tego predyspozycji.

Akeli

- A więc tak... Rozumiem. W takim razie nie będę Cię wypytywać o Twoją rodzinę, bo to nie miałoby żadnego sensu. W takim razie... Powiedz mi proszę jakie umiejętności i cechy musi posiadać wojownik ?
Zapytała, lustrując waderę oczami. Ciekawiło ją, czy wilczyca będzie umiała wymienić wszystkie cechy wojownika, czy też... Połowę, bądź mało...

Debra

-Wojownik powinien być zarówno silny, jak i inteligentny. Wiem, że to dość mało, a u Wojownika mogłabym wymienić mnóstwo cech, ale moim zdaniem są to najważniejsze jego cechy, dzięki którym, Wojownik zazwyczaj jest rozpoznawalny.-powiedziała spokojnie-Oczywiście, chętnie wymienię ich więcej, ale to moje zdanie.

Akeli

Wilczyca zastrzygła uchem.
- Oczywiście, jakbyś mogła to wymieniaj. Nie mam zamiaru podważać Twojego zdania. Ale moim zdaniem Wojownik powinien być jeszcze odważny. Jeżeli chcesz, to wymieniaj dalej. Albo przejdziemy do następnego pytania, a mianowicie : Jakie cechy Wojownika Ty posiadasz?
Powiedziała z uśmiechem. Wilczyca zada jeszcze góra cztery pytania, które zadecydują o tym, czy Debra może być wojownikiem, czy też nie.

Debra

-Co do kolejnego pytania... Nie cofnę się przed niczym, zawsze stanę w obronie swoich, posiadam sporo siły, sądze, iż jestem inteligentna i umiem obyślać dobre i sprytne strategie.-wyrecytowała Debra.

Akeli

- Tylko tyle ? Masz może jakieś inne cechy. Wiesz, wojownik powinien być jeszcze honorowy i uważny, żeby nie zostać przyłapanym i zabitym w pierwszej walce, powinien także nieść przykład innym osobom. Masz jeszcze inne cechy? Jesteś wyrozumiała i litościwa? Wydajesz mądre rozkazy, jeśli masz takie zadanie? A i czy mogłabyś odpowiadać bardziej płynnymi zdaniami?
Zapytała. No bo.. W końcu wojownik posiada dużo cech, które są potrzebne. Było ich naprawdę dużo. Jak na razie Akeli nie była do tego zbyt przekonana.

Debra

- Mam swój honor i nie dam go splamić. Jestem silna i bezwzględna, ale potrafię być litościwa, gdy wymaga tego sytuacja. Nigdy nie rzucam moich słów na wiatr. Zawsze wydaje mądre rozkazy i umiem trzeźwo myśleć w niebezpiecznych sytuacjach. Nie daje się zirytować innym i podpuścić. Nie pozwolę na niszczenie i krzywdzenie mojej watahy, zawsze pomogę swoim.- wymieniała Debra spokojnie.

Akeli

Akeli szeroko się do niej uśmiechnęła.
- Właśnie o to mi chodziło! Wymień mi teraz najbardziej czułe miejsca wilków. Gdybyś miała atakować wroga, albo on by Cię pierwszy zaatakował... No po prostu, które miejsca są najczulsze.
Powiedziała. Kurczę, ale się pomyliła hah. No cóż, bywa. Ona święta nie jest.

Debra

- Różnie to bywa. W końcu, każdy ma swoją "pięta Achillesa". Nieraz trzeba to wyczuć, obserwując, które miejsce wilk "chroni" najbardziej. Warto atakować w chore miejsca wilków. Choćby miejsca zabandażowane, bo wiadomo, że są one słabe i obolałe. No ale mało jaki wilk, będąc chorym, staje do walki. Dość ryzykowne, ale skuteczne jest atakowanie w okolicach gardła. Poza tym, warto zaatakować łapy przeciwnika. Jest to trudne, gdyż jest w ciągłym ruchu, ale dzięki temu jego ruchy będą znacznie spowolnione, co da nam przewagę. Zazwyczaj można zaatakować bok wilka.- powiedziała wadera.

Akeli

Wysłuchała jej uważnie, analizując dokładnie jej odpowiedź. Owszem, zgadzała się z tym.
- Dokładnie. Lecz ważnymi i słabymi miejscami są także oczy, kark, uszy... Masz już za sobą jakieś szkolenia?
Zapytała, lustrując uważnie wilczycę wzrokiem. Chciała się dowiedzieć jak najwięcej.

Debra

- W mojej straej watasze, najpierw uczył mnie ojciec, a później inni trenerzy. W krainie nie wybierałam się na szkolenia z dwóch powodów: byłam za bardzo zajęta małymi dziećmi, ktore teraz już są Dorosłe, a dodatkowo nie potrzebowałam dodatkowych szkoleń.- odpowiedziała spokojnie waderze.

Akeli

Wilczyca pomyślała o co mogłaby jeszcze zapytać, lecz nie. Ona... Nie będzie pytać. Pozwoli jej stąpać po krainie jako Wojownik, ale... Czy będzie dobrym wojownikiem, okaże się. Praktyki kiedy indziej.
- W takim razie, masz zaliczone. Wiem, że wiesz dosyć dużo na ten temat, wierzę Ci.
Powiedziała do niej z uśmiechem.