Jezioro Zmian

Naomi

Ada zatrzymała się na chwilę. By jeszcze raz spojrzeć na jezioro. Następnie znów zaczęła biec tak szybko by dogonić mamę.

Iku

Iku nagle oprzytomniał i zauważył, że nikogo nie ma. - No cóż. W takim razie nie wypada mi się nie pojawić. Tylko gdzie to? A niech mnie... - Mruknął i westchnął cicho. Rozejrzał się dookoła i zniknął z tego miejsca kierując się zapamiętanym zapachem Dessie. Po chwili zniknął z tego miejsca...

zt.

Tenshi

Tenshi ocknęła się i zauważyła, że jest... sama. No kurde! No to mamy problem, ile czasu była 'znieruchomiała'? Nawet nie wiedziała, ale sądziła, że nie ma już sensu lecieć do Dess, bo pewnie już dawno się rozeszli. Skrzeknęła cicho i wybiła się z łap, rozłożyła skrzydła dzięki którym wzleciała w powietrze... Już jej tu nie było.

zt.

Mahigun

Julia przypałętała się tu powolnym krokiem. Myślała, że nigdy tu nie dotrze. Zauważyła nagle dziurę w lodzie i podeszła do niej. Wiedziała, że to jezioro zmian. Chciała bardzo Zmienić imię, które nadała jej mama i wymazać z pamięci śmierć ojca. Chciała zapomnieć wszystkie te złe zdarzenia, które ją prześladują dniem i nocą, które nie dają dobrych snów. Najbardziej dręczyła ją jednak śmierć taty i zguba... Kiedy zgubiła się w lesie i nie mogła znaleźć swojej rodziny. Pewnie ludzie zabili i mamę.-Przeszło jej nagle przez mózg i boleśnie ukłuło w serce. Instynkt ciągnął ją do wody. Chciał to wszystko wymazać i przy okazji się zmienić... Nawet w gryfa, lub w smoka. Mimo wszystko chciała zaryzykować. Nagle wskoczyła całkiem do wody i na trzy sekundy była pod wodą Jeziora Zmian. Później wyszła. Wyglądała już inaczej. Miała inne uczucia. Na chwilę zapomniała o dramatach z dzieciństwa, lecz nagle przypomniała sobie o tym. Nie pamiętała jednak jak ma na imię. Zapomniała na dobre. Wiedziała tylko, że było ludzkie. Poszła, myśląc nad nowym imieniem. Zniknęła gdzieś za krzakami.

Katsume

Missy czy nie Missy? Ach kogo to obchodzi!? Wilczyca nie przyszła tu jak zwykle radośnie. Przyszła smętnie. Miała dość tego wiecznego tkwienia z imieniem tak niepodobnym do niej samej. Nie chciała też być wilczycą. Wilkiem? Ależ ona była wilkiem. Ależ to wszystko się pomieszało... "Nie tak miało być" pomyślała a może raczej pomyślał. "Tym czasowo będę mówić do siebie w trzeciej osobie" pomyślało i powoli zaczęło wchodzić do jeziora, a raczej do dziury w jeziorze. Nie obchodziło ją co się stanie. Może i stanie się gryfem, smokiem bądź innym dziwakiem, to coś miało dość wiecznego ukrywania swojej realnej płci. "Imię też przydało by się zmienić" rzekło i wlazło po uszy do wody. Chwilę później wylazło na brzeg. Czy coś się zmieniło? Aktualnie wilk nie wiedział. Miał zamknięte oczy. I z takowymi ruszył a może ruszyło do wyjścia.

Matter

Wybiegłem. Chciałem zasmakować nowego życia w nowym ciele. Przybywa Matter. Teraz coś się zmieni. Wśród śniegów błysnęły jedynie złote znaki pod mymi oczami. Znak nowego życia.
The Lord of the Fall.

Iku

Brązowo-kremowy wilk powolnie kroczył przed siebie. Wzrok jak zwykle smętny, niezadowolony z życia. Barwy czarno-białe i pesymistyczne spojrzenie na świat. Iku - taki z niego wilk gdy nie ma przy nim nikogo znajomego, gdy jest otoczony nieznanymi sobie duszami. To o tym Jeziorze dało się słyszeć, to ono zmienia wygląd bądź charakter. Czemu się chce zmienić? Po co? Sam mówił, że jest jednym z unikatów! A teraz, sam nie umiał sobie wyjaśnić. To było już nieważne, nie stchórzy. Powolnie wszedł do jeziora i zanurzył się w jego chłodnej wodzie wcześniej biorąc łyk, aby po chwili się wynurzyć, nabrać powietrza i znów... pod wodę...

Wasp

No! I Waspuś przybył nad Jezioro Zmian. Stanął i spojrzał na łagodną, pokrytą teraz cienką warstwą lodu taflę, w oczekiwaniu na KokuRai. Na jego ciemny pysk samoczynnie wstąpił delikatny uśmiech. To miejsce przepełnione było magią, dobą magią, którą czuć było na każdym kroku, coraz silniej, im bliżej brzegu jeziora.
Tyle wspomnień...

KokuRai

Koku przyszła tuż za samcem, a na kufie miała szeroki uśmiech. Spojrzała na Waspa, a następnie na jezioro. - A więc tak wygląda jezioro zmian - powiedziała patrząc na nie. Nie umiała się doczekać kiedy tam wejdzie, jednak teraz musiała chwilę odpocząć. Klapnęła na cztery litery i patrzyła na jezioro, myśląc.

Wasp

- Staraj się nie przebywać pod w jeziorze zbyt długo - powiedział. -Jego potężna magia nie chroni go przed mrozem i woda jest lodowata. Nie chciałbym, żebyś tu zamarzła.
Po tych słowach usiadł.

KokuRai

- Dobrze - powiedziała, a następnie wstała i podeszła do jeziora. Koku weszła na cienką warstwę lodu i pomachała samcu. Lód zaczął pękać, a po chwili wadera wleciała do wody, która zaczęła robić bańki. Samica była w wodzie nawet długo. Nie umiała się wydostać, aż po chwili cały lód pękł, a woda zaczęła świecić. W tedy Koku zmieniła wygląd. Długo nawet jej niebyła, aż naglę woda wywaliła ją na brzeg. Miała całkiem inny kolor, a jej grzywa była czarna. Koku otworzyła oczy, a następnie przeniosła wzrok na samca.

Wasp

Wasp zmierzył nową-starą znajomą uważnym spojrzeniem, a jego pysk rozciągnął się w uśmiechu.
- Teraz powinnaś być zadowolona - powiedział. - Pozbyłaś się tej znienawidzonej bieli.

KokuRai

Koku uśmiechnęła się, a następnie położyła swoją łeb na ziemi. - Na szczęście - powiedziała z uśmiechem. Wadera leżała tak i leżała, a po chwili wstała i usiadła na przeciw Waspa. - Moje serce! - rzekła ze zdziwieniem. - Przez tą wodę bardziej boli, ale... - powiedziała, a jej źrenice zmalały. - Przeżyje ja, to wiem mimo iż będę miała mocniejsze czasami bóle - dokończyła tamte zdanie. Koku cieszyła się że już nie ma tego wstrętnego białego futra.

Wasp

- Powinnaś porozmawiać z lekarzem o swoim sercu. To poważna sprawa - powiedział. Przestał tak intensywnie lustrować Koku wzrokiem, teraz przeniósł spojrzenie w dal, na drugą stronę jeziora. Wilczyca poprawiła mu humor, ale on cały czas nie był w najlepszej formie psychicznej. Po głowie znów zaczęła tłuc się Carly.

KokuRai

Koku spojrzała na samca, a następnie w niebo. - A ty chcesz zmienić wygląd? - zapytała z uśmiechem. Ciekawe jakby on wyglądał. ten wygląd Koku bardzo jej się podoba. Samica siedziała czekając na odpowiedź.

Wasp

Przywołał na pysk uśmiech, który zatarł się niedawno i wrócił spojrzeniem na KokuRai.
- Nie... ja się sobie podobam taki, jaki jestem - odpowiedział.

KokuRai

Koku zmierzyła go wzrokiem i uśmiechnęła się. - No tak ładny jesteś - powiedziała przyjaźnie. Samica zerknęła w niebo, a następnie znów na samca. Wadera zamachała ogonem, a następnie wiatr zawiał, rozwiewając jej czarną grzywę.

Wasp

Zaśmiał się.
- Dziękuję za komplement. Ty również ładnie wyglądasz, szczególnie teraz, z tą kruczoczarną grzywką - powiedział. Nie mówił tego z grzeczności, by odwdzięczyć się Koku za jej słowa, naprawdę uważał ją za ładną wilczycę.

KokuRai

- Dziękuje - powiedziała i ukłoniła się lekko. Koku była teraz cały czas uśmiechnięta. Pomału zapominała o miłości wobec Mattim, jednak gdy tylko o nim pomyśli, to, to wszystko wracało. Wadera musiała się tego pozbyć, jednak było, to ciężkie.

Wasp

- Zamyśliłaś się - stwierdził Wasp, patrząc na towarzyszkę. Koku wciąż wyglądała na pogodną, lecz widać było, że odpłynęła gdzieś myślami. A zamyślenie zawsze było oznaką, że kogoś coś trapi. KokuRai za to nie wyglądała na nieszczęśliwą, wręcz przeciwnie.