Co - nieco o Avalon...

Avalon · Wysłany: Śro 18:03, 20 Mar 2013 Temat postu: Co - nieco o Avalon...

Imię:
Jak ją zwykli zwać, tak zwą, i zwać będą póki śmierć nie rozdzieli jej z matką ziemią. Wszyscy zowią ją tak od lat, ta jedna kwestia pozostaje zawsze niezmienna. Czy już wiesz? Tak, to ona, Avalon. Zapamiętaj to imię, gdyż wiele razy przewinie Ci się ono przez życie, wiele razy rozjaśni Twój byt. A może już to zrobiło?

Rasa:
Z oczywistych przyczyn wiadomo, że wszystko musi mieć swoje własne, obrazowe przedstawienie rzeczywistości. Dlatego pewnie nie zdziwi Cię, że jest to wilk. Duszą, sercem i ciałem, pełnoprawnie, bez zająknięcia.

Wiek:
Bez wątpienia pasuje do niej słowo "Młoda". Nie jest bowiem stara, niedołężna, lecz ruchliwa i energiczna. Tutaj nie ma żadnych wątpliwości, nic na drodze nie staje, żeby określić ją mianem dorosłej. Dlaczego? Oglądała bowiem już cztery przesilenia letnie.

Proponowana ranga:
Powiedzmy sobie szczerze, jest... bezużyteczna? Nie, to brzmi zbyt brutalnie. Właściwie potrafi wiele rzeczy, jednak żadnej z nich nie można nazwać pasją czy talentem, a przynajmniej tym, co mogłoby być pożyteczne. Co jej więc pozostaje? Niezmienna ranga równoznaczna z wiekiem, czyli dorosły. I przy tym na razie zostańmy.

Ranga:
Prawdopodobnie jeszcze długo będzie dzierżyć miano nowicjuszki, nowej, czy jak to nazywać należy. Przybyła bowiem w te urodzajne ziemię niedawno, dlatego też nie miała zaszczytu wpisać się w hierarchię stadną, i otrzymać którąś z rang. Może to się kiedyś zmieni? Tak, zapewne tak, ale chwilowo nie przyjęła na swe barki żadnego innego tytułu, niźli dorosły.

Historia:
Jeśli oczekiwałeś historii w której rzeki płyną krwią, wilki są mutantami, i wszędzie szerzy się śmierć, to niestety, ale się zawiodłeś. Więc jeśli tylko takie opowiastki Cię interesują, to na wstępie możesz sobie odpuścić czytanie tego.
Urodziła się latem. Kwiatki, motylki, bla, bla bla. Zwierzyny w lasach było doprawdy wiele, toteż śmiało można nazwać tamte czasy urodzajnymi, bo w istocie takie były. Wtedy właśnie na świat przyszła mała Avalon, wraz ze swoim rodzeństwem; dwójką braci i siostrą. Mogło być coś lepszego dla sfatygowanej, samotnej pary wilków niźli długo wyczekiwane potomstwo? Najprawdopodobniej nie, chociaż różnie w życiu bywa. Ojciec małych ongiś był Elitarnym Gwardzistą Sił Zbrojnych, ale widać wybrał życie wśród zwykłych, u boku swej najdroższej. Uroczo, nieprawdaż? Oboje byli dumni ze swych dzieci, które rosły szybko, rozwijając się prężnie, z każdym dniem zaliczając do swojej kolekcji doznań nowe doświadczenia i przeżycia. Ich zdumienie obejmowało dosłownie wszystko; od zwykłego pędu rośliny, aż po wyniosłego jelenia. Miały świetne warunki do rozwoju, gdyż ich matka, Avruna, i ojciec, Ryan, dbali o nich, starają się żeby młodym nigdy niczego nie brakowało. I tak minął rok, może więcej. Nadszedł czas żeby opuścić rodzinne zacisze i wyruszyć w świat, w poszukiwaniu szczęścia. Tak oto rodzeństwo rozpierzchło się na cztery strony świata, żeby odnaleźć się w stadzie. Avalon szybko odnalazła stado noszące miano Księżycowego Świtu. Spędziła tam około pół roku, później jednak została wygnana przez zdradę, której w istocie się nie dopuściła. Zachowała jednak swój wigor i ruszyła dalej, natrafiając na kolejną watahę, tym razem Życia. Przyjęto ją ciepło. Panowała tam miła, rodzinna atmosfera. Wilczyca czuła jednak swego rodzaju niedosyt, i kiedy minęło półtora roku, odeszła. Trzyletnia już wtedy, znalazła swoją pierwszą miłość. Byłaby pewnie opiekowała się gromadą szczeniąt, ale sprawy się pokomplikowały i musiała opuścić swojego ukochanego. Kolejne miesiące spędziła w samotności, jednak nic się nie zmieniła. W końcu trafiła tutaj, ukryta pod zasłoną niepozorności. Ale kto wie, może nas jeszcze... zaskoczy?

Charakter:
Co tu wiele mówić... Jest aż nazbyt wesoła. Z jej pyska praktycznie nigdy nie schodzi ten sympatyczny, delikatny i subtelny uśmiech. Zdawać by się mogło, iż to dama, ale nic bardziej omylnego; ona wręcz kocha się ruszać! Kiedy trzeba potrafi zachować spokój, oczywiście, nie jest aż tak głupia i bezczelna, ale na ogół po prostu musi coś robić. Nigdy do leniwych czy ospałych nie należała, co nie oznacza że nie ma takich dni, kiedy po prostu mówi 'Nie chcee mi się...', bo takie ma każdy, choć niektórzy je ukrywają. Gdziekolwiek się zjawi rozsiewa swój wszechobecny optymizm, choć na niektórych nie działa - tacy też bywają, nie możemy się oszukiwać. Z pewnością można zaliczyć ją do grona osób opiekuńczych i pomocnych, bo żadnej istoty w potrzebie nie ominie, nie przejdzie obok niej obojętnie. Wprawdzie jest nieco dziecinna (To znaczy; szurnięta), ale potrafi się zachować, i to jej z całym szacunkiem trzeba przyznać. Niezwykle towarzyska z niej wadera, lubi dużo mówić, śmiać się, żartować. Rzekłbyś, imprezowa. I może istotnie tak jest? Szanuje każde życie, nawet to najdrobniejsze, i przemoc czy zabijanie u niej nie przejdą, bo po prostu uważa je za zbędne. Potrafi wybaczyć wiele rzeczy (Czasem te większe, ma wiarę we wszystkich), choć krzywdy jest skłonna pamiętać długo. Bywa że dusi w sobie gniew, czasem łzy (Jak każdy ma czasem pecha czy gorszy dzień), jednak na ogół jest bezpośrednia. Nie, nie będzie ci wypominać sprawionych krzywd, ale wykrzyczy ci prosto w pysk jakim jesteś okrutnym palantem bez serca. A potem co? Potem będzie się z tobą śmiać i bawić. Jak to kobieta, jest zmienna. Ona sama wybiera sobie towarzystwo, najczęściej wszystkich dookoła. Unika sporów, nie cierpi kłótni, i nigdy nie bierze w nich udziału, nie opowiada się za jedną ze stron. Co do walk klanowych czy też ich sprzeczek, trzyma się z boku, ewentualnie bierze to za zło konieczne, i od czasu do czasu wtrąci tylko 'No właśnie!'. potyczki? Jak już było wspomniane, to nie dla niej, stanowczo. Nie jest bynajmniej harda, ale śmiało można określić ją słowami 'Odważna i śmiała', bo w istocie taka jest. Długo można by ją opisywać, jest to bowiem zawiła konstrukcja wspomnień, zachowań i reakcji; dlatego też dalej musisz poznać ją sam.

Ekwipunek:
Nie ma przy sobie wiele, nie przywykła bowiem przywiązywać wagi do dóbr materialnych. W skórzanym woreczku obwiązanym wokół jej lewej, przedniej łapy nosi pięćdziesiąt kości. A oprócz tego? Tylko szalik. Pamiątka, która już zawsze będzie jej przypominać o kochających rodzicach.

Coś więcej:
Podczas pełni księżyca jej oczy przesiąkają zielenią i zaczynają się świecić. Właściwie nieznany jest powód owego blasku, jednak dotychczas nie wydarzyło się nic strasznego.
Cierpi na astmę w przewlekłym stadium. Nie może się zatem zbyt wiele męczyć, bo następuje atak i zaczyna się dusić. Zatem polowania, walki i wszelki większy wysiłek fizyczny stanowią dla niej nie lada wyzwanie. Jak sobie dotychczas radziła? Żywiła się padliną, ot co. O fakcie nikt nie wie, i wilczyca ma nadzieję że nikt się nie dowie.

Atrybut:
To jest zwinne bydle (No dobrze, żadne z niej bydle), więc czemu nie miałaby mieć atrybutu zręczności? Otóż to. Słów 'za' jest dużo, 'nie', jak na razie nie ma żadnych, oprócz tego ze nie może mieć innych. Jakiś sprzeciw? Nie? To dobrze. Niechaj będzie więc zręczność.

Kalina · Wysłany: Śro 18:06, 20 Mar 2013 Temat postu:

Akcept.