KP Abbey

Abbey

Imię: Abbey
Wiek: 5 lat
Proponowana ranga: Się pomyśli.
Ranga: Zgłoszę się po dorosłego.
Historia: Dosyć się tego przez lata nazbierało, by napisać te kilka zdań biografii. Ciekawe, nie ciekawe, ty ocenisz obiektywniej. Wtedy był Początek, tak jak będzie kiedyś Kres. Dobrze było, jak to czasem w życiu nielicznych bywa. Nad wszystkim unosił się aromat Ciepła i Miłości. Tedy też w rozkoszy życia jedna decyzja zmieniła wszystko, choć nie bezpośrednio. Przez jej podjęcie Abbey do dziś żyje, co jednocześnie docenia i czego żałuje. Decyzja, coby wybrać się nad zbiornik wodny, zaznać ochłody. Głupia decyzja…
Wróciła gdy już nie było do czego wracać. Gdy śmierć z podłym uśmieszkiem pochłonęła wszystko co było ważne, przy lekkiej pomocy wrogich istot, które ofiarowały bilet na drugi świat. Pytanie, które przed sobą postawiła było dość oczywiste: Dlaczego je tam nie było?
W poszukiwaniu pytania wędrowała poza granice własnej znajomości ziemi. Z rodzinnych Włoch nie chciała wynosić żadnej pamięci, wyrzucić wszystko. Weszła w posiadanie, z pewności niezbyt legalną drogą, pewnego przedmiotu, który w nieznacznym stopniu pozwalał ukoić jej nerwy na króciutką chwilę, lepszą niż nic. Potem na jej drodze pojawił się nowy punkt.
Zaznała kilku miłych chwil, poznała kogoś z sensowną siłą pchającego ją na właściwy tor. Była Ino, była Taimi, była Carly. One wywierały na niej presje życia bez emocji, którego przy patrzeniu nań żałowała. One sprawiały, że chciała się zmienić. Gdzie one są teraz, gdy chce je zobaczyć? Gdy tęskni?
Charakter: Byłaby z niej postać raczej tragiczna – jak sama, z prawdziwym zamiłowaniem istotki marzącej, by się nad nią rozczulać, stwierdza – ale pod pewnym względem dałoby się o niej rzec, że karciara. Gdyż pewne braki osobowości to istny raj, niezawodny sposób na życie w myśl słów „hulaj dusza, piekła nie ma”. Czego zatem brak u niej? Nie szukając daleko, nie posiadła sztuki brania odpowiedzialności w swoje łapy, zamiast tego wyćwiczyła się w ucieczkach, najwyśmienitszych unikach wobec życia, wprost majstersztyk.
Zapłaciła za to instynktem, który zazwyczaj każe brać ster życia i skręcać w wymarzoną stronę. Przy tym przypadku – null; życiem swoim cieszy się jak nieco oddalony obserwator, tyle dobrego, iż bez lęku o rozwój akcji. Niemniej także nauczyła się podkreślać własną osobę pesymistycznym słówkiem lub klasycznie niemiłym, spojrzeniem swą pustką błagającym o litość, pobłażanie, choćby fałszywy szacunek. Bo atrapa lepsza niźli nicość. Ma pod sercem trochę egoizmu, a jakże, przecież uwagi chce dla siebie, bardzo mocno i z mocnym ukierunkowaniem tylko na nią, czego gotowa strzec zazdrośnie, stanowi to taką samą część jej charakterku, jak szczery smutek, żal, radykalna rozpacz, poczucie osamotnienia oraz klęski, szczątkowa nienawiść tu czy tam; innymi słowy - i teatr, i natura.
Ekwipunek: 50 kości, gitara elektryczna.
Coś więcej: -

Atrybut: Wytrzymałość

Atrita

Masz drobne błędy w historii. Popraw ją trochę, to akceptnę.

Abbey

Błędów w wyrazach nie widzę, chyba że chodzi Ci o przecinki lub źle sformułowane zdania.

Atrita

O pozjadane literki również.

Nah, dobra. Mam dobry humor x)

Akcept.