KP Gekko ^ ^

Gekko

Imię: Pełne imię to Gekko Hotoshi Fer
Wiek: Dojrzewająca
Proponowana ranga: Szaman.
Ranga: Brak >.<
Historia: Czemu mam ci ją opowiadać? Te parę chwil z mego życia jest dla ciebie ważne? Dobrze więc wycisz się i uspokój. [Koniec pisania w pierwszej osobie]
Wyobraź sobie, 2 watahy. Jedna radosna, pełna życia i nieprawdopodobnej energii. Zawsze przyjmie cię gościnnie i nigdy nie zrobi Ci nic co można by uznać za złe. Teraz druga wataha - słońce przestało się tam pojawiać, chmury na dobrze się osiedliły. Dookoła pustka, cisza... gdzie nie gdzie zranione wilki, czekające na śmierć. Nie wchodź tam za nic - Jeżeli chcesz umrzeć to skocz z klifu, jednakże nie wstępuj na ich teren, zwłaszcza nocą - wtedy najwięcej się dzieje. Masz już to w głowie? Świetnie, a zatem wyobraź sobie kochanków - chyba domyślasz się co ich dzieliło? Pochodzenie. Czemu tak często, właśnie ono zaważa nad twoim losem? Przecież mówią, że jesteś wolny... Tsuki i Hikari nie zważali na to, kochali się ponad wszystko. Niedługo potem na świat przyszła mała, puchata kulka zwana wilczątkiem. Na imię miała Gokke, czyli Światło Księżyca. Młoda bardzo cieszyła się z życia już od pierwszych chwil. Nie miała rodzeństwa, tylko ona się urodziła. Wszędzie było pełno tej rozbrykanej waderki. Nie dane jej było się wiecznie cieszyć. Między watahami rozległa się wojna. Walka - Kluczowy element tej bitwy. Honor - coś o co walczyli. Nienawiść - nastrój jaki panował. Ból - gdy na to patrzysz. Krew - lejąca się w okół. Śmierć - wszędzie, gdzie tylko spojrzysz. Łzy - gdy dłużej już nie możesz. Wilki zagryzały się, przegryzały tętnice, wydłubywały oczy. To była naprawdę krwawa walka. W szczelinie skalnej mała Gekko obserwowała wszystko. Nic nie mogła zrobić, mogła jedynie patrzeć. Powoi wszyscy umierali - jej rodzina, przyjaciele, znajomi, ojciec, matka, zostało jeszcze tylko parę wilków toczących zaciekłe boje. Ona już nie mogła, wyskoczyła na środek i skierowała się do wszystkich. - Przestańcie... proszę... - Tylko tyle mogła zrobić mała wilczyca. Z obawy przed atakiem uciekła do lasu. Tam dorastała oraz odkryła swą pasje: szaman. Lekko zdziczała zaczęła uczyć się na temat roślin, wywarów, to pozwalało jej o wszystkim zapomnieć. Zaczęła żyć w zgodzie z naturą, oraz przyswajać coraz więcej wiedzy. Kochała to, nareszcie czuła się wolna, żyła na własną rękę. Lecz nadszedł ktoś, kto zniszczył wszystko. Myśliwy. Był teraz na przeciw wilczycy - on ją widział, ona go widziała. Zaczął do niej strzelać. - Proszę, przestań - Powiedziała tylko [uznajmy, że ludzie i zwierzęta mówią tym samym językiem xD], niestety na tego łowce nie działały słowa. Trafił. Wadera upadła na ziemię. Tutaj film się urywa, obudziła się podczas robienia jej zdjęć do kalendarzu - Największe, leśne łupy - Jakież było zdziwienie gdy wadera uciekła. Ona znowu chciała być wolna. Po niedługim czasie dotarła tutaj. Otwórzcie oczy. Tak, to już koniec historii.
Charakter: Choć jest trochę skryta w sobie i zamknięta, potrafi się uśmiechać, cieszyć. Czasami wręcz śmieje całą godzinę. Jest miła i opanowana. Nie lubi się kłócić i unika walk. Bardzo płaczliwa - to jej największa wada, jej serce wiele wycierpiało więc nowe ciosy przyswajają jej więcej bólu.
Ekwipunek: 50 Kości i 3 naukowe księgi.
Coś więcej: Brak.

Atrybut: Wytrzymałość

Xythuel

Akcept.

Atrita

A ja mam pytanie: skąd ona ma księgi? Nie wyjaśniłaś tego.

Sprawa wyjaśniona.

Akcept.