Emi

Emilia

Imię: Emilia.
Rasa: Wilk.
Wiek: 2 lata.
Proponowana ranga: Tropiciel.
Ranga: Dojrzewający.
Historia: Emilia urodziła się w normalnej, wilczej rodzinie. Miała dwóch braci, była najmłodsza z rodzeństwa. Już od kiedy nauczyła się chodzić, zaczęła wykazywać coraz większą niechęć do dalszej nauki. We wszystkim była albo najgorsza, albo przeciętna. Mimo wszystko interesowało ją tropienie zwierzyny. Jej tata wziął na siebie obowiązek uczenia jej w tym kierunku, podczas gdy reszta rodzeństwa uczyła się podstawowych rzeczy. Nie posiadła żadnych specjalnych zdolności, samo tropienie nie szło jej perfekcyjnie, lecz starała się. Upierała się, że niczego innego nie chce się uczyć, lecz w końcu musiała rozpocząć nadrabianie tego, co opanowali już jej bracia. I choć niejednokrotnie ją wyśmiewali, starała się. Z poczucia obowiązku. Jak wszystkiego się nauczy, będzie tylko tropić. I polować w razie potrzeby, by nie chodzić z pustym żołądkiem.
I tak minęły jej dwa lata. Gdy osiągnęła ów wiek, zdecydowała się rozpocząć samodzielne życie. Oczywiście, rodzice martwili się o to, czy ich niezdarna i nieco tępa córka da sobie radę sama, ale ostatecznie się zgodzili puścić upartą dziecinę w świat szeroki. Na drogę podarowali jej 50 kości, które schowała w swej sakiewce przyczepionej do chustki(skądś ją wytrzasnęła, zapewne gdy bawiła się w tropienie, w pobliżu osad ludzkich). I tak rozpoczęła się jej podróż.
Emi nie przeżyła żadnych "zapierających dech w piersiach" czy nawet "wielce okropnych i koszmarnych" przygód, lecz samo rozpoczęcie samodzielnego życia było dla niej czymś niesamowitym. Świat okazał się większy niż myślała, jej umysł przestał się ograniczać do wielkiej polany otoczonej jeszcze większym lasem, w którym kryła się nieduża osada ludzka. Polowała, ćwiczyła tropienie zwierzyny i rozpoznawanie śladów, i choć było trochę ciężko, jakoś jej to szło. I tak z grubsza zleciały jej niecałe trzy tygodnie podróży.
W końcu dotarła na dziwne tereny. Były szare i ponure. Z sercem w gardle pokonała je, aż dotarła do jeszcze dziwniejszej, choć sprawiającej przyjemne wrażenie, krainy. I tak postanowiła dołączyć do tej rzeczywistości oraz stać się pełnoprawną członkinią Watahy Ognia.
Charakter: Emi jest skryta i trochę nieśmiała. Unika kontaktu ze światem i z tłumem. Nadmierną pobudliwość pokrywa pozornym chłodem. Nieraz wyhamowuje reakcję do tego stopnia, że zdawać się może nieczuła i obojętna na wszystko. Robi to tylko po to, by nie dać po sobie poznać, że dana sytuacja ją wstrząsa lub wzrusza. Jest osobą o arystokratycznych manierach, nie przepada za nauką. Jeśli ma się uczyć, to jedynie z obowiązku.
Wilczyca ta jest godna, wierna, szanuje przyjęte zobowiązania. Wszystkie swe problemy próbuje rozwiązywać sama, bo "nie chce się narzucać". Przywiązuje dużą wagę do przyjaźni zarówno z samcami, jak i z samicami. Nie próbuje nigdy narzucać komukolwiek swej osoby czy punktu widzenia, gdyż uważa to za co najmniej nietaktowne.
Jest wrażliwa na porażki, w szczególności te uczuciowe. Gdy się do kogoś przywiązuje, to na długo, nawet na całe życie. Wykazuje wiele rezerwy i ostrożności przy wyborze. Łatwo ją zranić czy dotknąć. Poza tym w towarzystwie przyjaciół staje się energiczna, radosna i otwarta. Jest zawsze chętna pomóc innym. Nie potrafi jednak uświadomić sobie własnej wartości.
Emilia bywa spokojna, łagodna i opanowana. Zazwyczaj chodzi z głową w chmurach; jest introwertyczką w niemal pełnym tego słowa znaczeniu. Znacznie łatwiej jednak powiedzieć, że jest w pewnym sensie połączeniem melancholika, flegmatyka, choleryka i sangwinika. Mimo to, jej cechą niezależną od humoru jest upartość. Zdaje jej się też, że nie umie podejmować samodzielnych decyzji. Poza tym jest odrobinę niezdarna i nieinteligentna, w skrócie: tępa.
Ekwipunek: 50 kości i chusta, do której przymocowana jest nieduża sakiewka.
Coś więcej: ---.

Atrybut: Właściwie to żaden, ale niech będzie zręczność.

Alastair

Pamiętaj, nawet głupi "ów" odmienia się przez przypadki ;) .

~ Akcept, baw się dobrze.