Podzienme jaskinie Siomhy i Sethy

Helmi

- Tak, tylko troszkę kręci mi się w głowie - powiedziała i usiadła na ziemi, a raczej oklapła na nią jakby opadła z sił. Może jak chwilkę posiedzi, to jej przejdzie? - Jestem Helmi - dodała pospiesznie. Niegrzecznie byłoby się nie przedstawić.

Siomha Lorcan

- Ładne imię.- pochwaliła.- Wiesz co? Blado wyglądasz. Może zejdziemy niżej, tam mam legowisko i podziemny strumyk. Odpoczniesz i się napijesz.- przekrzywiła łeb, by uważniej przyjrzeć się młodej.- Pomogę Ci zejść, jeśli chcesz. To w końcu moje schody Cię zaatakowały.- zażartowała, ale na prawdę czuła się głupio.

Helmi

Niżej? Czyli kolejne schody?!? Trudno... - Ale nie będę przeszkadzać? - zapytała. Nie chciała czuć się tu jak nieproszony gość. Ponownie dźwignęła się na łapki.

Siomha Lorcan

- Przestań.- szczeknęła krótko, co było oznaką rozbawienia. Podeszła do młodej i delikatnie położyła ją sobie na plecach. Mimo niewielkiej postury, byłą silną wilczycą, a Helmi leciutka.- No to trzymaj się!- zawołała i pobiegła szybko do przodu. Nagle w oddali zamajaczyła wyrwa, już bez schodów. Wilczyca podbiegła do niej, wyskoczyła w górę i.... nagle znalazły się w strumieniu powietrznym, który bezpiecznie sprowadził je na dół. -Oto dolne piętro...- wskazała łapą wielką komnatę z ogniskiem na środku i legowiskiem.

Helmi

Kiedy wilczyca puściła się biegiem, Helmi objęła łapkami jej szyję, bojąc się, że spadnie. Rozglądała się nieustannie, a jej fioletowe oczka ciągle błyszczały. Wszystko tu było takie ciekawe... długie schody, pochodnie... Kiedy w powietrznym strumieniu opadały powoli, mała mruknęła coś pod nosem. Po słowach Siomhy chciała zeskoczyć z jej grzbietu, ale po chwili wahania tego nie zrobiła. Wciąż kręciło jej się w głosie i sama nie wiedziała, czy to wciąż od spadnięcia ze schodów czy z nadmiaru wrażeń.

Siomha Lorcan

Nie strząsnęła z siebie małego ciałka, tyko podeszła do płynącego w cieniu strumyka i tam się położyła, by Helmi mogła zejść bez żadnych niespodzianek.- Napij się, może poczujesz się lepiej.- uśmiechnęła się łagodnie.

Helmi

Spełzła ostrożnie z grzbietu Siomhy i stanęła tuż przy brzegu strumyka. Spojrzała na wilczycę i powiedziała. - Dziękuję - po tych słowach zanurzyła czubek pyszczka w chłodnej wodzie i zaczęła chłeptać ją powoli.

Siomha Lorcan

Obserwowała młodą wilczycę. Pomyślała przez chwilę, o swoim małym synku... Odgoniła jednak te myśli.- I jak, lepiej?- spytała ze szczerą troską.

Helmi

Oderwała się w końcu od wody. Była chłodna, orzeźwiająca... po zaspokojeniu pragnienia, Helmi udało się troszkę dojść do siebie. Znów usiadła na poobijanym zadku. - Tak, tak... już mi trochę lepiej - odpowiedziała.

Siomha Lorcan

Uśmiechnęła się promiennie, ale z lekką powagą.- To dobrze.- owinęła łapy ogonem.- Jak tu w ogóle trafiłaś?- spytała z uśmiechem.- Myślałam, że otwór jest widoczny.

Helmi

- Ja... - zaczęła, by urwać po sekundzie. Stuliła uszy. Aż głupio jej się było przyznać do swojej nierozwagi. Atrita zawsze uczyła ją, że trzeba być rozważnym. Dokończyła cicho, spuściwszy łebek. - Zagapiłam się.

Siomha Lorcan

Przechyliła zadziornie łeb.- To nic.- zniżyła głos do szeptu.- Ja mam problemy z utrzymaniem się na lodzie.- wyznała.- A pochodzę z terenów całkowicie nim pokrytych. Ba, nawet nimi, można tak powiedzieć, władałam.- uśmiechnęła się ze zrozumieniem. -Biję do tego, że takie rzeczy zdarzają się nawet wilkom, które myślom że dane zdarzenie im się nie przytrafi.- dodała widząc minkę Helmi.

Helmi

Z powrotem podniosła łebek, przyglądając się wilczycy. - "Do dziury w lodzie pewnie by nie wpadła" - pomyślała. Nie chciała ciągnąć tego tematu. Siomha mogłaby się dowiedzieć, ile razy Helmi coś zepsuła, zniszczyła, pomyliła... wiecznie przytrafiały jej się jakieś dziwne wypadki.

Siomha Lorcan

Uśmiechnęła się szeroko.- Może podejdziemy do ogniska?- zasugerowała.- Tam będzie trochę cieplej.- cieszyła się z poznania Helmi.

Helmi

- Ognisko? - powtórzyła. Wcześniej była zbyt zajęta swoją głową, w której wszystko wirowało, żeby uważnie rozejrzeć się po legowisku Siomhy. Dopiero teraz dostrzegła duży ogień płonący pośrodku pomieszczenia. - Łaa... - mruknęła pod nosem. Po raz pierwszy w życiu widziała tak duże i bogato urządzone legowisko. Wszystkie tego typu miejsca, które dotychczas odwiedziła, były zwykłymi norami, tylko czasami wyścielanymi zwierzęcymi skórami.

Siomha Lorcan

- Czasami jest mi bardzo zimno...- szepnęła na usprawiedliwienie.- Z resztą tak jest przyjemniej.- uśmiechnęła się.- To jak?

Helmi

- Chętnie - odpowiedziała, a na jej drobnym pyszczku zawitał szeroki uśmiech. Dźwignęła się na łapki i jeszcze raz rozejrzała z zaciekawieniem po legowisku, by upewnić się, czy to rozległe pomieszczenie ze strumykiem, ogniskiem, wejściami do różnych komnat nie było tylko złudzeniem spowodowanym spadnięciem ze schodów.

Siomha Lorcan

- Podoba Ci się?- spytała idąc w kierunku ognia. Stanęła w bezpiecznej od niego odległości i położyła się na skórach zwierząt. Przyjemne ciepło wypełniła ją od wewnątrz. Klepnęła łapą miejsce niedaleko siebie.

Helmi

Ośmielona gestem Siomhy podeszła do ogniska i usiadła dokładnie tam, gdzie wskazała wilczyca. - Po raz pierwszy w życiu widzę tak ogromne legowisko - powiedziała, wciąż się rozglądając. Tak, Helmi była wyjątkowo ciekawskim stworzonkiem.

Siomha Lorcan

- Miałam duuużo wolnego czasu.- powiedziała z przekąsem. ,,Za dużo"- dodała w myślach.- Lubie przestrzeń. A Ty?- wskazała łbem na Helmi.- Gdzie mieszkasz?