Dom na wietrze Star'a

Star

Trochę ziemi pokrytej trawą, ktoś powiedziałby, że polana. Nie jest jednak wcale w lesie, tylko na otwartej przestrzeni. Każdym, kto tu przebywa, targa potężny wiatr. Nie da się tu latać, ciężko ustać na nawet czterech łapach.

Tutaj siedzi samotny już Star. Tylko on porusza się w takim wietrze bez problemów, tylko on jest w stanie tu zasnąć.

Karenaj

Przyszłam z Starem u baku, rozstawiłam skrzydła zasłaniając się od wiatru i idąc spokojniej

Star

- Trzymasz się jakoś na łapach? - zapytał swobodnie stawiając kroki.

Karenaj

Jak widac tak, skrzydła nie służą tylko do latania-powiedziałam i puściłam oczko do Stara. Polubiłam tego wilka, był bratniom duszą...

Star

- Uznajmy, że sobie średnio radzisz- powiedział z szelmowskim uśmiechem.
- Inaczej nie powinienem robić tego- dodał i przytulił wilczycę z lewej strony, niby to ją podpierając, ale i łaskocząc swą miękką sierścią.

Karenaj

Zaśmiałam sie i przewrócilam wilka lewym skrzydłem, sama przez to tracąc równowagę-no to leżymy oboje-przewróciłam się i zaczęłąm śmiac wesoło

Star

Szybko podniósł się i stanął nad leżącą wilczycą. Uśmiechał się, stał pewnie, łapy miał wokół jej ciała. Popatrzył jej w oczy i westchnął.

Karenaj

Dostrzegłam spojrzenie wilka i również spojrzałam w jego oczy. Wręcz zatopiłam sie w ich ciemnym brązie. Ich piękno było wręcz zniewalajace...

Star

Wspomnienia, które do niego wróciły odrzucił szybko. Zamiast tego nie spuszczając wzroku z wilczycy uwolnił ją. Usiadł z boku i zwiesił łeb w dół.

Karenaj

Wstałam, gdy wilk zerwał kontakt wzrokowy i mnie uwolnił-hej, co jest-szturchnęłam go delikatnie w bok. Wydawał się nagle czymś zasmucony

Star

- Będziesz bezpieczna, jeśli się dowiesz się, co mi się przypomniało. Przeszłość.- Nie podniósł na nią wzroku. Trwał tak dłuższą chwilę.

- A co Ty o mnie sądzisz? Jak myślisz, kim jestem?- zapytał, unosząc lekko łeb, wciąż odwrócony do niej tyłem.

Karenaj

Jesteś rudym wilkiem, którego bardzo lubie-powiedziałam i spojrzałam mu w oczy-naprawdę Cię lubię-wyszeptałam ostatnie słowa.

Star

- Tylko tyle? Wymień mi wszystko, czego już się dowiedziałaś o mnie Karenaj- również szeptał. Teraz już musiał wiedzieć na czym stoi.

Karenaj

Jesteś w watasze wiatru i jesteś jej dyplomatą, czyli dobrze gadasz-powiedziałam cicho, zbita nieco z pantałyku- wiem, że bogę Ci ufac.-zrobiłam małą przerwę i westchnęłam
-Nic więcej..

Star

Odetchnął. Naprawdę głośno i szczerze. Odwrócił się do niej z szerokim uśmiechem.
- Karenaj, ja...

Karenaj

Tak?-zapytałam patrząc na wilka, nie wiedziałam co miał na myśli, niech to dokończy. Śnieg roznoszony przez wiatr był przyjemnie chłodny

Star

- Chyba lepiej będzie, jeśli na tym poprzestaniemy. Chodzi mi o wiedzę Twoją o mnie. Nie wypytuj o mnie innych, nie próbuj się dowiedzieć kim byłem. Kiedy nadejdzie taki czas, dowiesz się ode mnie tego. Dobrze?- Spojrzał na nią swymi brązowymi oczyma. Łagodnie, z iskrą.

Karenaj

Nigdy nie miałam zamiaru nikogo o Ciebie wypytywac, nie jestem taka-powiedziałam i zwróciłam wzrok w stronę gwiazd...

Star

- Wiem jaka jesteś. Chcę mieć jednak zapewnienie, bo jest to rzecz wielkiej wagi Karenaj... - patrzył na nią. Czekał.

Karenaj

To jaka to jest rzecz?-spytałam znów zbita z tropu. O co tym razem moze chodzic? Rzecz wielkiej wagi, może t było zwiazane z watahą? Nie, to nie o to chodziło-zamyśliłam się, wolałąm, zeby sam mi to powiedział...