Jaskinia Crystal.

Crystal · Wysłany: Śro 16:16, 16 Mar 2011 Temat postu: Jaskinia Crystal.

Jest to dość spokojne miejsce, oddalone od innych legowisk. Jest nim dość duża jaskinia, wyścielona suchą trawą. Znajduje się ona na górskiej polanie, ze stałym dostępem do niewielkiego jeziorka. Nieco dalej znajduje się ogromny i ciemny las. Wracając do jaskini - to właśnie ona jest legowiskiem Crystal.

Fari · Wysłany: Sob 10:21, 19 Mar 2011 Temat postu:

Wadera weszła do jaskini, lecz nikogo nie zastała. Pech...
Popatrzyła na jeziorko, las i wszystko dookoła. Było jakoś dziwnie, dlatego Fari zdziwiła się na pierwszy widok.
- Czas już iść. - powiedziała i odeszła znikając w lesie.

z.t

Crystal

Crystal weszła do swojego starego legowiska i westchnęła.
Ahh... Jak ja tu dawno nie byłam-powiedziała sama do siebie i uśmiechnęła się. Przetarła wszystko ogonem, było tu tyle kurzu..
Trzeba będzie zrobić porządki-pomyślała i krokiem pełnym gracji i dostojności wyszła stamtąd. Poszła sobie, tak po prost, jednak po co?

zt.

Armina

Armina zobaczyła skalną grotę. Weszła do niej, by odpocząć po spacerze. Nagle zobaczyła waderę.
- Witaj. - Armina przywitała się. - Mogę tu przenocować? Za oknem już ciemno, a moje legowisko nie jest zbyt blisko.

Kematian

Ten idiota o małym mózgu postanowił odwiedzić mame Crystal. Tak ją nazywał w swoich myślach, ponieważ dla niego była zawsze taka dobra i kochana. Nigdy nie mógłby sobie wybaczyć gdyby coś ją spotkało. Nigdy! Zaczekał przed wejściem i zawołał. Kto wie? Może ona ma teraz gości, a on tu ni z gruszki ni z pietruszki tak sobie wchodzi jakby to był jego dom.
- Crystal! Jesteś tu?

Crystal

Nagle zjawiła się tutaj Crystal, łuh.. Dawno jej tu nie było. Uniosła łeb ku górze i uśmiechnęła się. Podbiegła do malca i uścisnęła go.
- Cześć Kematian!- rzekła z uśmieszkiem i odłożyła wilka na ziemię.

Kematian

A jednak jej nie było! No patrzcie panowie i panie! Uścisnął ją również, a Lessa na jego ramieniu zaprotestowała cichym jękiem. Chyba ją prawie zmiażdżył. Gdy wadera odstawiła go na ziemie łasica zeskoczyła i uciekła w krzaki. Pewnie jest głodna. Pomyślał basiorek. Spojrzał na Crystal i uśmiechnął się pokazując białe kiełki.
- Zmieniłaś się.

Crystal

- Ty również się zmieniłeś.- rzekła radośnie i przysiadła na zadzie.
- Dawno cię nie widziałam.- dodała po chwili, przechylając lekko łebek na bok. Nawet nie zauważyła zwierzaka, które uciekło w krzaki.

Kematian

Zaśmiał się i zastrzygł tymi dużymi uszami. Usiadł na przeciw mamy Crystal i zaczął opowiadać.
- Byłem w wielu, oj w wielu miejscach! Byłem nad wielką wodą, która na dodatek była słona! Fe! I do tego mnie wszyscy ignorowali. - dodał urażonym tonem, ale zaraz poweselał. - Wcześniej byłem nad jeziorem i poznałem na prawdę ładną waderkę. Ona miała kota, który został stworzony przez rzeźbiarza.
Przez chwile się zadumał przypominając sobie gdzie jeszcze bywał.
- Zapomniałbym! Byłem po raz pierwszy w restauracji, ale nikt mnie nie chciał obsłużyć więc sobie poszedłem, a poza tym nie lubię gdy ktoś mnie obsługuje. Nie, że jestem zbyt dumny czy co...

Crystal

- Oj to miałeś przygody!- powiedziała z uśmiechem.
- Nikt cię nie obsłużył!? Jak chcesz, to możemy się do jakiejś teraz przejść, bo u mnie w domu jest mały nieład.- dodała, lekko machając ogonem i wpatrując się swymi jasnymi ślepiami w wilka.

Kematian

Spojrzał na nią zachwycony.
- Na prawdę? Z przyjemnością!
I już wstał i przytulił ją. Szepnął jej cicho do ucha "Dziękuje, Crystal. Za wszystko..." Spojrzał jej prosto w oczy z wdzięcznością i dziecinną ufnością.

Crystal

- Cóż.. Więc, nie zwlekajmy i chodźmy!- rzekła z entuzjazmem i wzięła młodego na grzbiet.
- Trzymaj się mocno.- dodała, uśmiechając się cwaniacko. W pewnej chwili ruszyła przed siebie. Ona dobrze wiedziała, gdzie się wybiorą, oj wiedziała. Nim się ktokolwiek spostrzegł, już ich tu nie było.

zt. oboje. Zapraszam tutaj c;

Amiru

Tego zapachu nie zapomniała nigdy. To przecież właśnie ta wilczyca wyciągnęła do malutkiej Amiś łapkę wtedy, gdy jako szczenię najbardziej tego potrzebowała. Teraz, kiedy jej ojciec odszedł a ona pozostała kompletnie sama, jaskinia Bety Wiatru była jedynym miejscem, w którym mogła znaleźć ciepło i oparcie. Przynajmniej liczyła, że tak może być..
- Hop, hop? - zawołała, wchodząc niepewnie do środka. Kiedy zorientowała się, iż nie zastała nikogo w domu, zwinęła się w kłębek w jakimś tam kącie. Zakwiliła cicho. Co teraz z nią będzie? Matka opuściła krainę z jakimś wilkiem, ojciec został pochłonięty przez Upiora, z bratem nie ma kontaktu, a znienawidzonej siostry Maiko wieki już nie widziała. Zasnęła.

Crystal

W podskokach i z cichym, radosnym chichotem, do jaskini powróciła Crystal. Dawno nie pokazywała się w krainie, ale teraz musi się jakoś ogarnąć, no!
- Hej ho! Hej, ho! Na-na-na-na-na-naa! Hej ho! - Śpiewała sobie co jakiś czas.
Kiedy przekroczyła próg jaskini, do jej nozdrzy dostał się miły zapach. Taki słodki i... Znajomy? Tak, nawet bardzo znajomy.
Weszła w głąb legowiska i zmrużyła ślepia. Ej no, chwila moment. Tam ktoś leżał!
Beta westchnęła cichusieńko, powoli podchodząc do istotki. Pamiętała tę wilczycę, w ogóle, nie dałaby rady jej nie pamiętać.
- Oj, ciekawe co ją tutaj sprowadziło. - Przeszło jej przez myśl, gdy siadała obok Amiru. Uśmiechnęła się lekko i opatuliła młodą ogonem, tak po prostu.

Amiru

Czując ciepło Crystalowego ogona, uśmiechnęła się mimowolnie, wtulając w niego mocno pyszczek oraz obejmując łapkami. Ciepło innego, wilczego istnienia - jakże jej tego brakowało!

Jednak by nie było, że ta sobie śpi, a Beta czuwa nad jej bezpieczeństwem, po chwili otworzyła oczka i ujrzała ogon, w który wbiła przecie pyszczek. Odsunęła nieco głowę od niego, aby spojrzeć do kog należy (bardziej było to związane ze swego rodzaju formalnościami, albowiem tak aksamitnie miękki i pachnący ogon miała tylko jedna, jedyna istota na całej Ziemi). Wstała zaraz, delikatnie odwijając się z ogona, coby nie skrzywdzić Łowczyni jakimś nieuważnym gestem.
- Dzień dobry, Pani Crystal. Mam nadzieję, że... że nie jest pani zła? Ja muszę... znaczy... chcę porozmawiać... - powiedziała niepewnie, zwieszając smętnie łebek. Choć na widok wadery na pyszczek młodej wkroczył serdeczny uśmiech, powód jej przybycia na tereny Wiatru kompletnie zepchnął go w zapomnienie.

Crystal

Ta w ciszy przyglądała się młodej, śpiącej wilczycy. Była taka urocza, że na pewno uganiały się za nią tłumy chłopaków.

- Oh słonko, za co miałabym być zła? Możesz przychodzić do mnie kiedy chcesz, nie ma problemu. No i mów po prostu Crystal, albo jak tam chcesz, byle nie "Pani". - Powiedziała radośnie, uśmiechając się od ucha do ucha. Co ją tak cieszyło? No oczywiście, że odwiedziny Amiru.
- Dobrze, o czym chcesz porozmawiać? Zamieniam się w słuch. - Dodała, siadając wygodniej. Przyglądnęła się jej jeszcze raz. Urosła, straaasznie urosła. No, ale chyba nie będzie wiecznym dzieciakiem, czyż nie?
Poza tym, Crystal również odpowiadało towarzystwo młodej. Wiecie, stała się tak strasznie samotna, po tym jak Oskar, jej syn... Odszedł na stałe z krainy, a po jej partnerze, nie ma śladu. Raz się pojawia, a raz znika. Beta miała mieszane uczucia.

Amiru

- Ciociu? Mogę Cię traktować jako Ciocię Crystal? - spytała, wlepiając w nią nieduże jeszcze, choć niesłychanie już smutne, oczka. A w spojrzeniu jej powaga, której niejeden dorosły mógłby pozazdrościć. Zaraz jednak zwiesiła spojrzenie, uciekając nim gdzieś w podłoże, zupełnie, jakby rozmowa sprawiała jej trudność. Poniekąd tak właśnie było. Nie tyle rozmowa nie była dlań łatwa, o ile powrót do wspomnień, które pchnęły nastoletnie ciałko do jaskini Crystal.
- Ja już nie mam nikogo, ciociu... - szepnęła, cudem chyba nie roniąc przy tym żadnej łzy. Czuła, że cisną się do oczu, jednak nie chciała. Nie chciała, by ktokolwiek aż w takim stopniu widział jej słabość. Spojrzała znów na Betę Wiatru.
- Ojca pochłonął Upiór, jakiś paskudny, nieczysty duch przejął jego ciało... Przez te cholerne cienie, które wiecznie za nim łaziły! - uniosła nieco ton, dopiero po chwili dotarło też do niej, jak nieładnego słowa właśnie użyła.
- Znaczy... te chorobliwie nieprzyjemne cienie... One mi go zabrały. A najgorsze jest to, że on nie wygląda na szczęśliwego, nie tak miało być... - wyrzuciła z siebie słabym, łamiącym się głosikiem, zupełnie, jakby kosztowało ją to resztę siły. Bo może poniekąd tam było? Podczas snu zregenerowała bowiem siły fizyczne, jednakże co z psychiką młodej?
- Ciociu, mogę dołączyć do Wiatru? Z tego co pamiętam, podczas naszego ostatniego spotkania rozmawiałyśmy o tym. Ja odeszłam już z Ognia, już nawet nie ma Morta, nie ma jedynego ogniwa, które mnie z watahą łączyło... - wlepiła w Crystal błagalne spojrzenie.

Crystal

- Oczywiście, że możesz! - Odpowiedziała, wciąż się uśmiechając.
Beta słuchała całej historii, a w jej główce rodziły się dziwne wizje. Z mety zaczęła nienawidzić tego całego Upiora, co przejął ciało Mort'a, którego nie znała, ale cicho! W końcu przygryzła lekko wargę i przysunęła się do Amiru. "Objęła" ją ogonem i uśmiechnęła szeroko.
- Tak szczerze, to bardzo Ci złoto współczuję. Jesteś taka młoda, a na swym koncie takie przeżycia. Nie do pomyślenia. Wiesz, mogłabym porozmawiać z tym... Upiorem, ale nie wiem, czy coś wskóram. Jeżeli jednak będziesz chciała, to oczywiście, że się zgodzę. - Powiedziała spokojnie, przywierając swym bokiem, do boku wilczycy.
- Też mi pytanie! Jeżeli tego chcesz, to... Witam Cię w skromnych progach Watahy Wiatru! - Rzekła, uśmiechając się promiennie i wypinając lekko pierś ku przodzie.
- No i... Możesz u mnie siedzieć ile chcesz, przychodzić kiedy chcesz. Ogólnie, możesz tu zamieszkać. Nie będzie mi to przeszkadzało, wręcz przeciwnie. - Dodała po krótkiej chwili ciszy.
No, ten Upiorek, to niezłe ziółko... Nie mógł sobie innego ciała znaleźć?

Amiru

- Nie, ciociu, rozmowa z nim nie przyniesie skutku. NIe chcę, żeby coś Ci się stało, z nim nie da się normalnie rozmawiać... Ja po prostu widziałam jako dziecko, jak bardzo ojcu zależało na potędze, tylko... myślałam, że skoro mu tak na tym zależy, kiedy to uzyska będzie szczęśliwy... - powiedziała szczerze, mocniej wtulając się w ogon wadery. Niczym malutkie dziecko, którym - notabene - zdawało się, iż nadal jest. Jest, albo być zwyczajnie chce. Kiedy jeszcze usłyszała, że od teraz może mianować się członkinią Wiatru oraz może odwiedzać Crystal, kiedy tylko będzie miała ochotę, rzuciła jej się na szyję, mocno obejmując niewielkimi łapkami.
- Tak bardzo Ci dziękuję... - szepnęła.