Legowisko Clawdeen

Clawdeen

Nie, nie uraziło to jej. Raczej dało sporo do myślenia, bo to raczej nie było zbyt... normalne, by wilk nie wiedział gdzie szukać pożywienia. Do tej pory żyła na padlinach. A znalezione zostawały one w przeróżnych, czasem nawet bardzo nietypowych miejscach. Cóż, może tak powinno być? Może dalej powinna utrzymywać się na resztkach łupów innych? Może taki jest już jej los? Może...
- Noo... Do lasu - odparła, choć to było raczej oczywiste. Chyba... Nie podejrzewałaby Artemisa iż ten fakt jest mu obcy. Ale o.k.e.j...

Artemis

- No, tak - potrząsnął lekko łbem, a jego hebanowa grzywka zatrząsła się i splątała, zupełnie jakby zatliła się, jak czarny ogień - Ale gdzie szukać lasu? - spytał trochę głupawo, bo dziwnie to brzmiało z ust dorosłego, ogromnego wilka. Stał wciąż i czekał, aż mała zaprowadzi go w dogodne miejsce. Nagle wpadł mu do głowy pomysł. - Wiesz, może ja cię wezmę na kark i pobiegniemy tam, a ty mi będziesz mówić, gdzie? - uśmiechnął się kącikami warg leciutko.

Clawdeen

- Hmm, nie wiem dokładnie... - tu zastanowiła się chwilę, po czym mlasnęła nagle. - Too... To może by tak metoda prób i błędów? - zaproponowała, delikatnie przekrzywiając łebek. Taki odruch, ot co. - Las z pewnością gdzieś jest. Wystarczy... poszukać - odparła, lekkim krokiem idąc w kierunku wujka. Jednym ruchem wskoczyła mu na kark, zaliczając do tego lekkie lądowanie, by przypadkiem nie uszkodzić którejś z metalowych części jego ciała. - Ja jestem gotowa! - oznajmiła, chwytając w swe małe łapki garść sierści Artemisa. Nie bardzo było się czego złapać, a więc zbytniego wyboru nie miała.

Artemis

- W porządku, więc biegniemy. Gdy będziemy blisko, uda się z pewnością złapac zapach tych pachnących lasów - wpadła mu owa optymistyczna myśl do głowy, więc zerknął na niebo, z którego błyskało blade już słońce - był wczesny ranek, a nawet zimą w ów czas słońce daje we znaki. Poczuł zatem od razu przypływ energii i szybkimi, długimi susami zniknął z terytorium Wiatru, zmierzając szybko przed siebie.

z.t -> Jagodowy Las

Clawdeen

A ona, usadzona na grzbiecie wujka wypatrywała tylko najbliższego skupiska drzew, które można by osądzić za las. Marnie jej to szło, przed sobą widziała jedynie rozległe pole. Nic typowo leśnego. Ale jednak starała się dalej. Patrzyła, patrzyła... Aż wraz z Artemisem opuściła tereny swego stada i zniknęła za linią horyzontu...

z.t