Podziemne korytarze Ravena

Hiretsuna Shinigami

Basior sie zastanowił.
- Hmm...Nie, kiedyś miałem ale to już przeszłość - powiedział i sie uśmiechnął.
- A ty? - spytał i upił kilka łyków herbaty.

Debra

Ferine westchnęła ciężko i odłożyła kubek.
-No miałam... Ale później stało się coś takiego. Poszłam z przyjaciółką nad przepaść. ,,Nie, stój!" krzyczałam, ale ona mnie nie posłuchała i wpadła do przepaści. Moja rodzina myślała, że to ja ją zepchnęłam. Uciekłam. I tak oto jestem tu.-powiedziała.

Hiretsuna Shinigami

Ten sie zamyślił.
- No cóż jej wina...-powiedział tylko i upił znów kilka łyków. Pustą miske po potrawce odłożył na tace.
- A może idziemy do głównego pokoju? - spytał z uśmiechem.

Debra

Ferine zdumiona otworzyła oczy.
-To jak wielki jest twój dom?-spytała w szoku i wpatrywała się w wilka.-Ale chętnie pójde.

Hiretsuna Shinigami

Basior sie zastanowił.
- Szczerze to nie pamiętam ile mam pokoi bo robiłem te podziemne korytarze jak i pokoje 3 lata temu. - powiedział i wskazał jej schody prowadzące lekko w dół.
- Chodź - powiedział i wziął tace na grzbiet. Schodzącpo schodach obróciłsie czy Fer i dzie, uśmiechnął sie do niej po czym wszedł do pokoju 10mx10m. Pokój był może duży lecz użądzony tak jak powinno być czyli kilka kamiennych półek, podłoga która była pokryta futrami zwierząt i kilka foteli oraz 4 kanapy. Basior odstawił na stół przy jednej kanapie tace po czym wskoczył na kanape. Była miękka jak i pozostałe.
- Wskakuj gdzie chcesz - powiedział.

Debra

Ferine weszła do kolejnego pomieszczenia i rozglądała się badawczo. Kanapy były naprawde duże. Wskoczyła na jedną obok Ravena i uśmiechnęła się.
-Naprawde tu ładnie.-powiedziała.

Hiretsuna Shinigami

Ten rozejrzał się.
- Ja tam nie wiem. Dla mnie dom jak dom...tylko że pod ziemią - powiedział i puścił do niej oczko. Uśmiechnął sie po czym coś mu się przypomniało.
- Tyyy...Chyba wiesz kim ja...no...jestem? - spytał.

Debra

Ferine spojrzała na Ravena, czekając na odpowiedź.
-No kim? Wilkiem?-spytała i zaśmiała się wesoło. Wpatrywała się w Ravena, czekając na odpowiedź.

Hiretsuna Shinigami

Basior podrapał sie po łbie.
- Oj nie rób sobie żartów - powiedziałi sie zaśmiał.
- Nie znaczy pytam sie czy wiesz jaką funkcję pełnie w watasze - spytał. No ładnie czyli że ona nie wiedziałą o jego Opętaniu.

Debra

-Tropiciel? Łowca? Wojownik? Nie wiem! W końcu prawie nic o tobie nie wiem.-jęknęła, udawając załamaną i patrząc na wilka.

Hiretsuna Shinigami

Ten spojrzał na nią. Miał nadzieje że sie nie pszestraszy czy coś.
- Mam nadzieje że nie wylecisz z tąd z krzykiem albo coś ale jestem...emm... Demonem - powiedział patrząc czyta sie przestraszy czy jak.

Debra

-Naprawde?-spytała unosząc brwi.-To lepsze, niż gdybyś był duchem.-powiedziała i uśmiechnęła się, nie bojąc się ani nie dygocąc.

Hiretsuna Shinigami

Basior odetchnął.
- A myślałem że uciekniesz z krzykiem lub zrobisz coś podobnego - powiedział i sie zasmiał. No cóż czasami pozory mylą więc trzeba sie martwić.

Debra

-Ja?! No coś ty! Ja się zadaję z tuzinem duchów! A poza tym, prędzej czy później musiałabym się z tym pogodzić.-powiedziała i zarechotała.

Hiretsuna Shinigami

Basior sie uśmiechnął. No cóż przynajmniej dobrze że nie uciekła bo jemu na niej zależało. Ciekawe czy wie że ma czasami taki okres że musi sie na czymś lub kimś wyrzyć i nic go nie powstrzyma. Hmm...

Debra

-Jak to jest być Demonem?-spytała nieśmiało, odwracając głowę. Zawsze była tego ciekawa.
-A może ja też nim zostane?

Hiretsuna Shinigami

Ten sie zamyślił.
- Jak? Czujesz sie normalnie tylko nie wiesz kiedy wybuchniesz furią niespodziewanie. Wiesz czasami czujesz że jakiś mały demonek jest w tobie - powiedział z uśmiechem.
- No i masz kilka plusów bo inni się ciebie moga bać lub cie nie lubieć jak jest w moim przypadku - powiedzial z uśmiechem. Kurde kiedy on się zbierze i jej to powie?! nie no zaraz zdzieli sie sam po pysku.

Debra

Ferine spojrzała na Ravena.
-Aha, to fajnie.-powiedziała.-Ale coś dziwnie się zachowujesz. To przez to, że jesteś Demonem? Wszystko dobrze?-spytała.

Hiretsuna Shinigami

Basior spojrzał na nią.
- Nie nic tylko...- zawachał sie. Powiedzieć jej czy nie?
- Chyba ci musze coś powiedzieć - powiedział i sie uśmiechnął.

Debra

-To mów.-powiedziała, poprawiając grzywkę i uśmiechając się. Ciekawe, co się tak ważnego stało, że Raven się tego boi?! Może to... Nie. To nie to.