Świat zmarłych

Atrita

Rita uśmiechnęła się jeszcze odrobinę szerzej, w dalszym ciągu przyglądając się waderze. Była przekonana, iż ta - jako była Alfa, osoba niegdyś zajmującą się pilnowaniem oraz pomaganiem wilkom - poradzi sobie na tym dziwnym, niezwykłym stanowisku. Mlasnęła krótko, po czym rzekła:
- Od dziś więc zajmujesz stanowisko Pośrednika. - Przerwała, przymrużając uważnie swe szkarłatne ślepia. - Strzeż zbłąkanych dusz, wskazuj im drogę nowego życia i ścieżkę do spokojnych zaświatów, pośrednicz pomiędzy życiem a śmiercią, dawaj im nową szansę do życia - powiedziała poważnie, wymieniając przy okazji obowiązki Pośrednika.

Zorza

Wadera skinęła spokojnie głową notując słowa Alfy w pamięci.
- Dobrze, Alfo. Liczę, że nie zawiodę nikogo... Żywego jak i martwego. - powiedziała i uśmiechnęła się ironicznie. - Miło było cię spotkać... - dodała jeszcze spoglądając na skrzydlatą wilczycę.

Ekke

Ekke, wiecznie niespełniona duszyczka wdarła się na teren Krainy zmarłych. E... wdarła? Cóż, nieważne. Rozejrzała się, tak czy inaczej, za żywą-uch-duszą. Czyżby jednak takowej nie było?

Zorza

- Witaj, zgubiona duszyczko. - powiedziała Zorza z uśmiechem patrząc na jedną ze swych nowych podopiecznych. Była młoda... Zapewne zginęła jako szczeniak, nie rozpoczynając jeszcze dobrze swojego żywota... Ach, losie, czemu zabierasz do tego świata nic nie winne stworzenia? Jednak Pośredniczka długo już nie rozmyślała o niesprawiedliwościach tego świata, a z zainteresowaniem poczęła się przyglądać Ekke. - Szukasz czegoś, moja droga? - spytała.

Ekke

Ekke spojrzała na wilczycę.
-Dżemik. Emanuje od ciebie dziwna energia, czyżbyś była związana ze światem ektoplazmy?-Zapytała, podlatując bliżej.
-Mam cel w tej wędrówce... celem jesteś ty. Jeśli, oczywiście, jesteś osobą, której szukam.-zmrużyła oczy, światła ubyło.

Zorza

Wadera uśmiechnęła się jedynie.
- Nazywam się Zorza, jestem byłą Alfą Wody i aktualną Pośredniczką Dusz. - przedstawiła się. - Czy to mnie w takim razie szukałaś? Czy chciałabyś powrócić do świata żywych w swej własnej skórze? - spytała.

Sarlent

[Ekke]

Uśmiechnęła się.
-A i owszem.-przytaknęła. Czyżby nareszcie mogła stać się tym, kim pragnęła być, choć w połowie? Nareszcie! Tak! Co za radość, co za szczęście, co za euforia! Gdyby nie pewna nienamacalna przeszkoda, podskakiwałaby pewnie na obu chętnych do tańca nóżkach.

Zorza

- Nie wiem jednak, czy zasługujesz na to, żeby powrócić do swego ciała. - powiedziała spokojnie. - Zaczniemy od prostych pytań... Jak zginęłaś, w jakim wieku, jaki czas temu i czy wiesz, gdzie znajdują się twe zwłoki? - zapytała oczekując szczerych odpowiedzi na każde zadane właśnie pytanie.

Ekke

[Rita mówiła, że z powodu braku PD duszyczki mają jakby 'odświeżone' ciała, toteż wygląda na to, że moje jest w stanie soczystym i nienaruszonym... Hm?]

Uśmiech na ułamek sekundy zniknął z jej twarzy.
-Utonęłam.-powiedziała, jakby to była normalna rzecz w jej 'nieżyciu'.
-Gdy byłam szczenięciem, utonęłam, dość niedawno... owszem, wiem. Na cmentarzu mojej watahy.-westchnęła, wspominając, jak to było stąpać po ziemi.

Zorza

To powiedz jak bardzo byś chciała mieć to ciałko odświeżone. :3

Zorza pokiwała głową. Świadomość miejsca spoczynku ciała to podstawa.
- Zdradź mi jeszcze, dlaczego powinnam przywrócić cię do życia. Co takiego pozostawiłaś na tym świecie, że nie możesz spokojnie udać się na spoczynek? - zapytała lekko, możliwe, że było to ostatnie pytanie, na jakie Ekke będzie musiała odpowiedzieć.

Ekke

{To tak, jakby była zakopana około tygodnia temu >.<}

-Przyjaciół. Wspomnienia. Siebie samą. Ja po prostu... nie nadaję się do takiego bezsensownego lewitowania, fruwania to w lewo, to w prawo, bezowocnych prób schwytania materialnego przedmiotu. Na co mi bycie ektoplazmą, kiedy nawet nie rozpoczęłam dobrze życia na ziemi? Owszem, rozumiem, że nigdy już nie będę w pełni należeć do świata żywych, ale choć w małym stopniu...-westchnęła, kończąc swoją mowę. Chyba jeszcze nigdy nie mówiła niczego tak szczerze. Jakoś nie zdążyła zaznajomić się z faktem, że nie żyje.

Zorza

- Dobrze, więc... - wadera uśmiechnęła się lekko do Ekke. - Prowadź, duszo. Prowadź do miejsca, gdzie spoczywa twoje ciało, a pomogę ci je odzyskać. - powiedziała wskazując waderze łapą wyjście ze Świata Zmarłych. Istota która odeszła za młodu, nie zdążyła poznać życia, zostawiła przyjaciół... Czemu miałaby nie okazać jej litości?

Ekke

Duszyna rozświetliła się nieco. Skinęła głową.
-Dziękuję.-odparła swymi trzema głosami i machnęła łapką w geście ,,chodźzamnątocipokażęalechodź''. Odwróciła się i popłynęła energicznie w stronę wyjścia.
Nareszcie będzie mogła chodzić. Ale czy nie zapomniała, jak to się robi? Spróbowała dyskretnie postawić stópkę na podłodze, ale ta zniknęła pod jej powierzchnią, więc szybko uniosła się i jak gdyby nigdy nic poleciała dalej, co chwila oglądając się, czy wybawicielka aby na pewno za nią idzie.

z.t

http://www.wilki94.fora.pl/milczaca-hamada-cmentarz,139/grob-ekke,6197-20.html

Nefär

Do owego miejsca, dobrze znanego wszystkim duszyczkom przyfrunął Nef. Nie mógł znieść tego, że dotyk, smak i węch stały się mu obce. No właśnie, nie mógł nic dotknąć. Duch westchnął głośno. Gdzie też był ten Pośrednik Dusz?
- Pośreeedddniiikuuuu, gdzie jesssteeeeeś!
Wydarł się.

Zorza

A że Zorza stała tuż obok westchnęła.
- Tutaj, zagubiona duszyczko. - powiedziała pojawiając się przed duchem. - W czym mogłabym ci pomóc jako twa opiekunka? - spytała z uśmiechem dobrej ciotki. No, właściwie to czuła się jak dobra ciotka. Ale dobrze było jej z tą rolą.

Nefär

Nefär oparł łeb o ramię pośredniczki. Ha! Udało się! No ale to było oczywistym... Przecież i ona była duchem.
- Chcę żyć, żyć, żyć!
Powiedział smucąc się i pociągając nosem jakby zaraz miał się rozryczeć.

Zorza

Zorza delikatnie strąciła łeb ducha ze swego ramienia.
- Żyć powiadasz... A dlaczego uważasz, że powinnam pomóc wrócić ci do świata żywych? - zapytała wlepiając zaciekawienie spojrzenie martwych oczu w Nefära. - Czemu twoim zdaniem zasługujesz na powrót? - dociekała.

Nefär

- Bo... Kilka spraw... Zostało niewyjaśnionych... i... Muszę... Spotkać się z Zoe, muszę odnaleźć Folk i... Muszę... I chcę chodzić.
Mruknął ponuro krążąc kółka w powietrzu. Zbytnich powodów to on nie miał, ale wiedział, że mimo wszystko musi porozmawiać z Zoe i Folk... No i miłoby było znów chodzić... Jakie to uczucie? Duch zapomniał.

Zorza

- Możesz się spotykać z żywymi także w postaci ducha... A wszystkich odruchów żywych istot brakuje każdemu zmarłemu. - powiedziała Zorza mrużąc delikatnie oczy. - Wysil się bardziej, jeżeli chciałbyś mnie przekonać, kochanieńki. - dodała spokojnie nie odwracając spojrzenia od Nefcia.

Torres

Torres ostrożnie kroczył tędy, szukając pośrednika dusz. Rozpoznał tą posadę w duszyczce z czarną grzywą, więc i śmiało podszedł do niej. - Witam, droga... Pośredniczko. Ja w sprawie powrotu do świata żywych. Mogę się nie dostać, ale spróbuję... Na imię mi Torres. Chcę powrócić, ponieważ pozostało parę niewyjaśnionych spraw... No i muszę się spotkać z przyjaciółmi. Najgorsze to jest, że przez mnie zginęła miłość mojego życia. Również i dopiero teraz zrozumiałem, ile jeszcze mogło być przede mną przygód, ile wzlotów i upadków. Wiem, że jako duch mam więcej możliwości... Choć i dla niego są ograniczone. Choć duch może latać, nie ma serca. Przez wszystko przenika i nie może nikogo uścisnąć, ani się z nim cieszyć... Tęsknię za tym ciepłem, które dawała mi Nicole za życia... W zasadzie to oboje chcieliśmy wrócić do świata żywych. Zrozumiałem, że głupio postąpiłem. Głupiec ostatni ze mnie. Prawda, parę dni temu umarłem, wcale nie tak dawno. Naprawdę mi zależy na tym by wrócić. Jednak będę pewien, że i tak w jakimś stopniu należę teraz do świata zmarłych... Co do Nicole... Ona niedługo się pojawi. Dobrze pamiętam, gdzie są nasze ciała... - Mówił wyraźnie, choć i może nieco chaotycznie. Mówił sobie w myśli, o ile umiał myśleć, słowa "Głupiec ze mnie! Po co ja w ogóle umierałem?! Durniem jestem...". Usiadł. Jednak nic nie czuł. Z westchnieniem wgapił się w suchą glebę. Tęsknił za tym czuciem w łapach, za normalnym biegiem... I czuciem olbrzymiej miłości do Nicole.