Misja Zapomnianej Historii

Athoria

//Spoko :) //

Wilczyca spojrzała na Nagareboshiego. -Proszę, uspokój się... -Powiedziała tym swoim denerwująco opanowanym tonem. Ten wilk był z pewnością zbyt niecierpliwy i porywczy. I czy tak należy wyrażać się do kogoś, kto ma pomóc w misji dając wskazówkę? Raczej nie. -Najpierw niech reszta grupy da odpowiedź. -Powiedziała tym samym spokojnym tonem, który miał chyba przekazać innym ów spokój. Miała nadzieję, że wilk zrozumie swój błąd. A jeśli nie? Chyba nie musi dwa razy powtarzać. Uśmiechnęła się kątem pyska. Zresztą on już i tak zepsuł swoją opinię. Jastrząb... Rozmyślała nad imieniem elfa. Chyba samo, mówiło o sobie wystarczająco wiele. To było godne imię. Wilczyca po chwili namysłu powiedziała: -Jastrząb wyraził się dostatecznie zrozumiale. Nie wszystko zostanie podane na tacy, o większości spraw trzeba się będzie samemu domyśleć... Jeszcze raz spojrzała na grupę, po czym na elfa, tym swoim tajemniczym wzrokiem, lecz był on zarazem pełen szacunku.

Szasta

- Kultura nakazałaby ci milczeć. Nie jesteś tutaj przywódcą ani dyplomatą żeby wypytywać i tym bardziej obrażać osobę, która chcę nam pomóc. - warknął do Nagerboshiego. Spojrzał na At - Wszyscy jesteśmy tu żeby uczestniczyć, pomóc i w rezultacie zakończyć tą misję powodzeniem. Zgadzacie się ze mną? - spytał wszystkie wilki oprócz spóźnionego Nagerboshiego. Odpowiedź na jego pytanie miała być, krótszą odpowiedzią na pytanie At.

Nagareboshi

Nagareboshiego tu niema - wilk zaśmiał się szyderczo. Jego oblicze z nów zamieniło się w niebieskiego nagareboshiego-Z góry przepraszam jeśli zachowałem się źle, nietaktownie lub agresywnie w stosunku którego kol wiek z wa- wilk uklęnoł mówiąc te zdania widać było po nim że żałuje- jeśli trzeba odejdę

Rian

Może i zachowałeś się źle, ale to nie powód byś odchodził. Im więcej wilków tym lepiej-powiedziała wadera... Ja tam chcę uczestniczyć w misji i zrobię wszystko by ją zakończyć-rzekła, spoglądając na elfa.

Nagareboshi

dziękuję rian-skiną głową - to jak co robimy?- spytał bo już nimugł wytrzymac

Szasta

- Czekamy - odpowiedział wilkowi, położył się i zmrużył ślepia obserwując wszystko dookoła. Chłodny wiatr, zmiany klimatyczne związane ze zmianą pory roku mogą utrudnić misję - myślał.

Krik

-Dobrze. Już czas, abyście wyruszyli w drogę.-Stwierdził elf i wskazał na zwój.-Rozwiążcie zadanie w nim ukryte. My, elfy zrobić tego nie możemy, gdyż dla naszych oczu tekst jest niewidoczny.-Powiedział i czekał, aż wadera imieniem Athoria otworzy zwój. Powinni się spieszyć, według przekazu w zimę nie można odnaleźć drogi... .

Athoria

Wilczyca jeszcze raz spojrzała po wszystkich wilkach. Posłała im spojrzenie, które mówiło samo za siebie. Jej wyraz pyska jak zwykle spokojny i opanowany. Skinęła łbem do elfa, po czym ostrożnie wzięła od niego zwój. Wszyscy byli pewni, co do tej misji. Na pysku niektórych wilków widziała zniecierpliwienie. -A więc dobrze... -Powiedziała po chwili z nutką tajemniczości w głosie. -Rozwiążmy razem tę zagadkę... -Dodała, uważnie przyglądając się magicznemu zwojowi. Co w nim było zawarte? Wilczyca złamała pieczęć.

Szasta

Wstał i patrzył na nią z ciekawością - Co tam jest? - myślał. Podszedł trochę bliżej i czekał aż At odczyta wskazówkę lub chociaż powie o co chodzi.

Krik

Elf zniknął, nie pozostawiając po sobie śladu, innego niż zapach.
Gdy wadera rozwinęła rulon ich oczom ukazała się zagadka w starym elfickim języku, dziwnie zrozumiałym i zawiłym za razem. Jej słowa musiały brzmieć dziwni w wilczych uszach, jednak Athoria powinna pokierować grupą tak, by wszystko było w porządku.

Słowa zagadki brzmiały tak:

"O brzasku dnia następnego
Idźcie tam, gdzie Władca Ognia kryje swe promienie
Aż zobaczycie jamę na wysokości
Gdzie wciąż żyje Duch Rudego Rycerza
Broniącego dobytku pana swego, niczym mienia jego.
Niechaj lęk serc waszych zatruć nie potrafi
Byście koła historii zatoczyć nie zrobili
Udowodnicie tedy swą odwagą, żeście godni tego skarbu"

Athoria

Przyglądała się tajemniczemu rulonowi, starając się jak najdokładniej odczytać jego zawartość. Wilczyca na szczęście otarła się kiedyś o elfickie pismo, więc nie było jej ono obce. Po chwili zastanowienia przedstawiła innym treść zagadki. Mówiła wolnym szeptem, który tak wyraźnie zabrzmiał w ich głowach... Lecz chyba nikt poza nimi tego nie słyszał... Wilczyca miała swoją interpretację tej zagadki. Jak inni ją odbierają? Miała wciąż tę sama tajemniczą minę z lekkim równie zagadkowym uśmiechem. Spojrzała jeszcze raz na rulon, chcąc sprawdzić, czy nie ma na nim nic więcej, prócz słów zagadki. Swoje bystre oczy przeniosła na grupę. -Czy mam odczytać jeszcze raz? -Spytała spokojnym tonem. Chwila na zastanowienie. -Chciałabym wiedzieć, jak Wy to odbieracie. -Powiedziała. Znów ten sam opanowany głos...

Nagareboshi

Nie nie musisz, jestem Święcie przekonany że trzeba iść w kierunku zachodu słońca następnego dnia - Powiedział bardzo tajemniczym głosem

Szasta

- Na zachód - jedynie wyszeptał patrząc w niebo. Analizował sam dla siebie słowa wskazówki, acz nie mówił więcej co o tym myśli.

Krik

Zawiał jeden z ostatnich ciepłych wiatrów tego roku. Na niebie zajaśniały pierwsze czerwone łuny, przepowiadając rychły świt. Wilki powinny się pospieszyć, jeśli chciały zdobyć informacje co do następnej zagadki, bo przecież nie bez powodu elf zebrał ich akurat tego dnia....

Nagareboshi

no to co idziemy, kierunek zachód-uśmiechną się figlarnie -chyba już czas na start co

Athoria

Uśmiechnęła się kątem pyska patrząc w niebo. Już czas... Chyba reszta nie miała zamiaru wyrazić swojej opini. Wilczyca jeszcze raz przyjrzała się każdemu wilkowi. Trzeba było się spieszyć... To było pewne. Powtórzyła sobie jeszcze w myślach treść zagadki... -Ja również sądzę, iż trzeba kierować się w zachodnim kierunku. -Powiedziała, tym swoim dziecięcym, niewinnym, melodyjnym głosem. -Jeśli chcemy ukończyć misję, powinniśmy się jednak spieszyć... -Dodała pewnie. Jeszcze raz spojrzała na niebo.
-Ruszajmy, czas nagli. Ja pójdę pierwsza, wy ruszycie za mną... Chciałabym utrzymać dość szybkie tempo. -zrobiła pauzę. -Nie traćcie jednak czujności i w trakcie wyprawy analizujcie jeszcze dokładnie treść zagadki. Starajcie się, by wasze kroki nie były głośne i ciężkie. -Powiedziała spokojnie, powoli krążąc wokół wilków. Niebo już przybiera odcienie szkarłatu... Niedługo całkiem się rozjaśni. Myślała. Zrobiła kilka pewnych kroków w zachodnim kierunku... Obejrzała się za resztą, lustrując ich bacznie swym bystrym wzrokiem.

Nagareboshi

zaczekajmy jeszcze chwilę może się okazać że pójdziemy źle przecież napisane jest że

"O brzasku dnia następnego
Idźcie tam, gdzie Władca Ognia kryje swe promienie
Aż zobaczycie jamę na wysokości"
może powinniśmy pójść na wschód nie sądźmy pochopnie-uśmiechną się lekko.

Mel · Gość

//Można jeszcze pisać czy misja zakończona bo chyba znam odpowiedź...//