Jaskinia Atrity /oraz jej rodziny/

Renna

Czy jest gotowa umrzeć za wilki Nocy...
Nie spuszczała wzroku z oczu Alfy. Czy jest gotowa. Odpowiedź była prosta. A jakże trudna.
Czy jest gotowa poświęcić się nawet za tych, których nie darzy zbytnią sympatią? Wszyscy są w watasze jej braćmi. W pewnym sensie jej rodziną.
- Tak.

Atrita

Jej uśmiech poszerzył się, kiedy tylko usłyszała odpowiedź wadery. Wyprostowała się, spoglądając na nią już nieco łagodniej, nie tak bacznie i analitycznie.
- Cieszy mnie to - powiedziała spokojnie, przymrużając lekko szkarłatne ślepia. - Od dziś więc będziesz pomagać z wyższej pozycji. Od dziś będziesz miała większe pole do manewru i więcej opcji w polepszeniu życia naszego stada - zakomunikowała z zadowoleniem.
W tak krótkim czasie znalazła dwie odpowiednie Bety - cieszyło ją to. Naprawdę cieszyło ją to, iż stanowisko to - wreszcie - zajmą wilki, które nie zlekceważą swych obowiązków.

Renna

Skłoniła Alfie łbem.
- Dziękuję. Obiecuję, iż nie pożałujesz tej decyzji - powiedziała poważnym tonem.
Jej złote oczy jeszcze przez chwilę wpatrywały się w postać Alfy. Po kilku sekundach jeszcze raz ukłoniła łeb Alfie i powolnym krokiem, machając końcówką ogona na boki opuściła legowisko.

Tod

- Sądzę, iż się nadaję. Po prostu chcę. chcę być Szpiegiem. I pomagać. Jeszcze rzadnego Szpiega nie widziałem w watasze. Chcę mieć zajęcie, znajdywać członków, podglądać zamiary watah w razie wojny... po prostu zawsze chciałem być szpiegiem. szczególnie dlatego, że to moje marzenie. Lubię szpiegować innych. Potrzenuję wyzwań, a najważneijsze to, iż po prostu nie chcę zaniedbywać watahy. - odpowiedział alfie. Czekał.

Brak weny.

Atrita

Odwróciła się ponownie ku wilkowi, który zapragnął pozycji Szpiega Nocy. Milczała, przypatrując mu się uważnym okiem, jak gdyby pragnąc prześwietlić jego myśli, umysł.
- Czy nie sądzisz, iż jesteś jeszcze za młody? - zapytała, strzygąc pędzelkowatymi uszyma. - Nie sądzisz, iż za mało jeszcze wiesz i za krótko przebywasz w tej krainie?
Tak, basior wydawał się jeszcze niedoświadczony, bardzo młodziutki i zielony w tej wielkiej, wspaniałej Krainie.

Tod

Sandsea zrozumiał jej słowa. - Wiem, iż jeszcze jestem młody. Jednak każdy ma prawo spróbować. Jeśli mu się nie uda, trzeba próbować dalej. Ja jestem wilkiem, który bez względu na warunki chce za wszelką cenę osiągnąć swój cel. Moim celem nie jedynym jest zostanie Szpiegiem. Jestem tu krótko, jednakże tu się urodziłem. Wcześniej od mojego rodzeństwa starałem się wszystko pojąć, co do czego służy i co jest na świecie najważniejsze. - Odpowiedział jej. Nie, nie był już taki zielony. Potrafił żyć w pełni samodzielnie.

Atrita

Wpatrywała się w młodego basiora swoim bacznym wzrokiem, analizując i dalej oceniając. Wreszcie wyprostowała się i mlasnęła głucho, strzygąc uszyma.
- Sądzisz, iż jesteś w stanie skrywać się w cieniach? Że jesteś w stanie zabić za informację? Że zdołasz zdobyć je i dostarczyć mi je? - zapytała wtem poważnym tonem, przechylając łeb odrobinę w bok.
Zastanawiała się, jaką motywację ma ten basior, jakie umiejętności, jakie cele i marzenia. Cóż, zawsze ją to interesowało, gdy przychodziło zrobić komuś test. Taka już jej natura - i już.

Tod

Sandsea uśmiechnął się z lekka. - Tak. Będę się skrywał w cieniach. Będę w stanie zawsze zabić za informację. Zawsze Ci je dostarczę, nawet jeśli ozaczałoby to śmierć. Będę gotowy na wszystko, Alfo. - Obwieścił jej krótko. Wszystkie te odpowiedzi dobrze przemyślał. Nagle jego uśmiech znikł. Jednak tylko na minutę. Przypomniał sobie Chyllinis'a.

Atrita

Uśmiechnęła się lekko, dalej wpatrując się w młodego basiora. Wreszcie mlasnęła po raz kolejny, po czym przekrzywiła jeszcze bardziej łeb.
- Jesteś gotowy współpracować z innymi wilkami, które chętne byłyby na to stanowisko? - zadała kolejne, najprawdopodobniej ostatnie pytanie, choć pewna tego nie była. Zawsze przecież coś może jeszcze wpaść do głowy, zachęcając do dalszego wypytywania.

Tod

Sandsea nie był zły na taką ilość pytań. - Jestem gotowy, Atrito. - Sam podjął tą decyzję. Przecież samotna praca nie tyle co byłaby ryzykowna, ale wtedy by nie dawał szansy innym. I tak ciekawsza jest współpraca. A czuł, że pytań może być kilka. A może nie? Wcale nie był zrdenerwowany. Rozejrzał się raz i znów skupił się na Alfie.

Atrita

Skinęła krótko, posyłając basiorowi lekki, acz zadowolony uśmiech.
- Od dziś więc będziesz jednym z aktywnych Szpiegów - odezwała się poważnym tonem, lecz na przekór temu w jej szkarłatnych oczach widać było iskry ukontentowania. - Twoim zadaniem jest zdobywanie informacji na terenie całej Krainy. Te, które będziesz uważał za najważniejsze przyniesiesz mi w raporcie. Później dostaniesz jeszcze kompanów i razem będzie gromadzić plotki, nowiny i wydarzenia z naszej Krainy, po czym spotkacie się w jednym miejscu, zsumujecie to i jeden z Was mi to zraportuje. - Zamilkła, po czym mlasnęła głucho. - Rozumiesz, Szpiegu?

Tod

Sandsea skinął jej błem. - Rozumiem. A na razie przydzielasz mi jakieś zadanie? - Kiwając głową jeszcze się spytał, gdyż nie był pewny. Cieszył się, że zdał. Jednak nie to najważniejsze. Chciał pomóc watasze. I to się liczyło dla niego najbardziej. Czyli bardziej, o wiele bardziej niż własne życie. Przyzwyczai się szybko do tego życia. Czuł to. Spodoba mu się. To na pewno go bardziej zmotywuje do pomocy watasze. Postara się nie opuszczać nigdy.

Atrita

Skinęła krótko, moszcząc się wygodniej na legowisku.
- Jak wspomniałam powyżej, będziesz nasłuchiwać i znosić mi różne wieści z Krainy - odpowiedziała na jego pytanie, strzygąc pędzelkowatymi uszyma. - Jeżeli usłyszysz coś ciekawego, zaraz przychodź z tym do mnie i raportuj - nakazała nieco ostrzejszym tonem, w którym pobrzmiewała zarówno stanowczość, jak i siła. To nie była prośba, nie tym razem. To był rozkaz, rozkaz szkarłatno-granatowej Alfy.

Tod

Sandsea kiwnął łbem bez namysłu. Nie denerwował się. To ona była Alfą i tu rządziła. - Dziękuję. I do widzenia. - Odpowiedział jej krótko. Cichcem wyruszył przed siebie zaciemnioną ścieżką. Może i nie musiał, jednak wolał. Chciał. Musi się przyzwycaić do życia w cieniu. Mimo wszystko nawet lepiej mu było iść tam, gdzie najciemniej. Między krzakami, chaszczami i drzewami. W końcu opuszczał powoli ten teren.

Caro

Wadera przybiegła tu jak najszybciej trzęsąc swym wielkim, puszystym futrem. Stanęła w progu jaskini i rozejrzała się. Mieszkanko Alfy było całkiem ładne. Uśmiechnęła się lekko. Usiadła spokojnie czekając na zaproszenie. Kończąc oglądanie groty przeniosła wzrok na Atritę.
- Można? - rzekła.

Atrita

Zastrzygła puszystymi uszyma, zwracając szkarłatny wzrok na młodą waderę, która przybyła do jej domu. Skinęła jej krótko, posyłając przy tym lekki uśmiech.
- Ależ zapraszam. - Machnęła łapą na zaproszenie, nie ruszając się ze swego legowiska. - Rozgość się - dodała, zerkając na milczącą, jak gdyby nieobecną Duszę. - Cóż mogę dla Ciebie zrobić? - zwróciła się ponownie do wilczycy o ciemnej grzywie, przechylając łeb odrobinę w bok.

Caro

Caro z małymi brakami odwagi wkroczyła do jaskini, po czym usiadła odgarniając grzywkę wpadającą jej co chwila do oczu.
- Dziękuję - odparła na początek. - chciałabym zostać młodszym szpiegiem, bądź może nawet szpiegiem dla Watahy Nocy - dodała.
Uśmiechnęła się lekko, jednak jeszcze nie pewnie. Można by było nawet powiedzieć, iż wadera bała się swej Alfy.

Atrita

Przyjrzała się waderze uważnym, analitycznym okiem, strzygąc leniwie prawym, pędzelkowatym uchem.
- Na pełnoprawnego Szpiega jesteś jeszcze za młoda, lecz nie widzę problemów, dlaczego nie miałabyś dostać tego drugiego tytułu - odpowiedziała spokojnym, stonowanym głosem. - Powiedz mi lecz wpierw, dlaczego chcesz się nim stać? Jakie posiadasz kwalifikacje do tej pracy? I jak bardzo jesteś w stanie poświęcić się dla Watahy?

Caro

- Chcę stać się szpiegiem, gdyż odkąd pamiętam kochałam podsłuchiwać różne fakty oraz słuchać przeróżnych plotek. Potrafiłam wyłapywać wszystkie skryte tajemnice w mgnieniu oka. Jednak, kiedy przybyłam do krainy robiłam tego coraz mniej i teraz chciałabym do tego powrócić. Mało tego, chciałam również przysłużyć się w jakiś sposób watasze. - odpowiedziała, po czym nabrała więcej powietrza i mówiła dalej - Dla watahy poświęcić się mogę całym sercem. A dla ważnej informacji mogłabym nawet ponieść śmierć. -
Zwróciła swój lekko przestraszony wzrok na alfę i uśmiechnęła się jeszcze bardziej, niż poprzednio.

Atrita

Skinęła ponownie, poruszając leniwie długim, barwnym ogonem. Niektórzy mogliby ją porównać do ukontentowanej lwicy wylegującej się w gorącym słońcu sawanny...
- Cieszę się, iż posiadasz tak ogromną determinację - powiedziała, dalej używając poważnego, niskiego tonu. - Ale czy jesteś pewna, iż zdołasz współpracować z innymi? Jesteś przekonana o tym, iż potrafić będziesz skradać się pośród mroków, zabić dla informacji, po czym przynieść ją tutaj? Naprawdę gotowa jesteś nawet wedrzeć się w środek wrogiego obozowiska po garstkę słów?