Jaskinia Atrity /oraz jej rodziny/

Atrita

/Taka prośba - wyjdź z legowiska Kaji i idź do Wesołej Śmiertki. Kajeczuleczuniuczkuczka rzadko przebywa u siebie w domu ^^"/

Mlasnęła głucho, strzygąc swym prawym uchem w zastanowieniu. Wreszcie wyprostowała się i, spoglądając na młodą waderę z góry groźnym na pozór wzrokiem, rzekła spokojnie, acz z przestrogą w głosie:
- Musisz przysiąść te same rzeczy, co Twa poprzedniczka: służysz stadu, dbasz o nie, bronisz go, strzeżesz jego sekretów, jesteś wierna jego zasadom, wartościom oraz władzy.
Mlasnęła raz jeszcze, tym razem odrobinę głośniej, czemu towarzyszył kraczący śmiech czarnego ptaka.

Eskarina

// Dobrze //
- Oczywiście Alfo, będę się starać ze wszystkich sił, jak tylko będę umiała. - powiedziała.
Stanęła w bez ruchu, czekając na odpowiedź Atrity. Lodowatym spojrzeniem spoglądała na jej legowisko. W głębi siebie była zadowolona, lecz nie dała tego po sobie poznać.

Atrita

Przyglądała się jeszcze przez chwilę młodej waderze, po czym odetchnęła lekko i skinęła jej głową.
- Ayano, w takim razie - rzuciła już pogodniejszym, acz dalej neutralnym tonem.
Dziwne to były czasy, kiedy serce jej najpierw odmarzało, aby później znowu pokryć się warstwą szronu. Naprawdę, dziwne było jej życie, z którego co chwilę uciekały życia, i co chwilę również nowe się pojawiały.
- Czy coś jeszcze potrzebujesz?

Eskarina

- Dziękuję, lecz nie, słyszałam, że rozpoczęła się obrada. Tam więc teraz się udam. - powiedziała spokojnie.
Wystarczyło mrugnąć i już jej nie było. Tak, to typowe dla niej. W końcu kto wie, może zostanie szpiegiem, choć osobiście wolałaby być magiem. Wracając do poprzedniego tematu, Eskarina teraz była już daleko stąd.

Z.t

Atrita

Spojrzała za odchodząca wilczycą, aby po chwili wzruszyć lekko ramionami, odetchnąć, po czym ruszyć wolnym krokiem w stronę wyjścia z jaskini. Rozkazała jeszcze tylko krukowi, aby pozostał w tym miejscu i poinformował ją w razie czego o nowych gościach - ptaszystko fuknęło krótko, aby następnie wzbić się w powietrze i wylądować na najbliższej skalnej półce. Rita zerknęła jeszcze na niego jasnymi ślepiami i wyszła ze swego legowiska. Miała przecież kilka spraw do załatwienia, nie mogła trwać tutaj zbyt długo.

z.t.

Ohme

No, cel podróży zakończony. Ohme klapnęła przed jaskinią i zajrzała do środka. A gdzie jest Atrita? Ech, chyba trzeba poczekać. Spojrzała to na otaczający ją teren, to na niebo. A gdzież to się podziewa Alfa kiedy jest potrzebna? Młoda westchnęła. Pozostało jej tylko czekanie...

Atrita

Spomiędzy dwóch konarów wyłoniła się niespiesznie, cicho ciemna sylwetka wilczycy. Jej jasne ślepia natychmiast spoczęły na młodej waderze, która siedziała przed jej jaskinią i kontemplowała otoczenie. Rita zastrzygła uchem, nie zwracając zbytniej uwagi na siedzącego na jej ramieniu kruka.
- Witam - rzuciła, podchodząc do gościa. Nie zatrzymała się jednak, a przeszła zaporę z czerwonego bluszczu pełniącego rolę swoistych, naturalnych drzwi.
Znalazłszy się w 'domu', rozsiadła się w legowisku i zwróciła swe spojrzenie na wejście do jaskini.
- Zapraszam - odezwała się normalnym, nieco niskim tonem, strzygąc przy tym spiczastym, prawym uchem.
Ciekawa była wizyty młodej wilczycy. Czegoż chciała? Cóż, pewnie za niedługo się dowie celu, w jakim przywędrowała do niej Wieczna.

Ohme

Ohme uśmiechnęła się szeroko. No, nie musiała długo czekać. Wkroczyła spokojnie z Alfą i rozejrzała się po jaskini. Mhm, faaajnaaa.
- Dzień dobry, droga Alfo - rzekła spokojnie, jednocześnie patrząc z fascynacją na wiszące pod sufitem ozdoby.

Atrita

Przyglądała się spokojnie młodej wilczycy, niespiesznie poruszając swym puszystym, czarnym ogonem. Nie spieszyła się - po zachowaniu gościa wywnioskowała, iż nie była to sprawa życia i śmierci. I dobrze, gdyż takowych ostatnio było zbyt wiele. To może być zaskakujące, ale Rita była... zmęczona. Przez te kilka dni, nie wspominając o tygodniach, tyle się wydarzyło, że wydarło to z niej niemal wszystkie siły. Westchnęła wewnętrznie, skupiając się ponownie na rzeczywistości.
- W jakiej sprawie do mnie przybyłaś, Wieczna? - odezwała się neutralnym tonem, wpatrując się w Ohme jasnymi ślepiami.

Ohme

Ohme uśmiechnęła się delikatnie.
- Otóż usłyszałam, że Radni Sojuszu Noc - Ogień z Naszej Watahy są nieobecni. Podobno Berenika została zastąpiona pani córką. Pozostaje jeszcze Wilczur. No i ja... chciałabym zająć jego miejsce. Jestem już długo w Watasze. Ostatnio tylko wybyłam z Krainy... Musiałam sobie wszystko poukładać... Jednak wracając. Po woli dowiaduję się co się wydarzyło pod moją nieobecność. Chcę nadrobić straty - powiedziała swym cieniutkim i słodkim głosikiem.

Heroine

Wilczyca powoli weszła do jaskini Alfy swojej watahy. Schyliła łeb przed Atritą, a gdy go podniosła powiedziała spokojnie:
-Ayano.-powiedziała spokojnie, podchodząc trochę bliżej wilczyc.
-Jestem tu w sprawie Radnych.

Eskarina

Eskairna z obrady przybyła do jaskini Alfy.
- Ayano. Jestem tu w sprawie miejsca na radnego sojuszu ON, jeżeli nikim nie zastąpiłaś Wilczura, to ja chciałabym zostać radną, oczywiście jeśli mogę... Z tego co wiem Her, nie było bardzo długo w krainie i Ohme też. - powiedziała.
Eska spojrzała w oczy Atrity z nadzieją i entuzjazmem.

Atrita

Wysłuchała uważnie Ohme, lecz nie odezwała się po tym, jak ta skończyła wyjaśniać sprawę, z jaką przyszła. Rita mlasnęła, spoglądając na chyboczące się pod sufitem rzeczy i otworzyła pysk, ażeby się odezwać, ale... nie zdążyła. Do jej jaskini weszły - bez zaproszenia - dwie wilczyce, również chętne na stanowisko w Radzie. Alfa Nocy zmarszczyła delikatnie nos, wpatrując się w trzy wadery uważnym, analitycznym spojrzeniem białych ślepi.
- Adeptka Kaji Meyit słusznie wskazała, iż Ty, Wieczna oraz Ty, była Tropicielko długo wędrowałyście poza granicami Krainy - rzekła wreszcie, podnosząc się lekko i strzygąc prawym uchem. Jej jasne ślepia skoncentrowały się teraz centralnie na Ohme. - Radnymi nie zostaje się po to, aby nadrabiać zaległości i dowiadywać się, co też takiego stało się pod nasza nieobecność - rzuciła do niej niskim tonem, po czym przeniosła wzrok na Eskarinę. - Ty natomiast, Uczennico Magiczki, jesteś jeszcze zbyt młoda, aby podjąć się tak odpowiedzialnego i ważnego zadania.
I cóż ona miała teraz z tym fantem zrobić? Mlasnęła głośno, przechylając lekko głowę i nie zważając na ciche krakanie siedzącego na jej ramieniu ptaszyska o ciemnych piórach.
Tak... cóż ona miała z tym fantem uczynić?

Eskarina

- Właśnie wchodzę w wiek dorosły (czyt. zgłosiłam się po dorosłego.). - powiedziała. - Myślę więc, że jednak mogłabym. Chcę służyć swej watasze, jednak nie tylko jako mag. W przyszłości pragnęłam zostać Betą, jednak miejsce to już jest zajęte. Rozumiem jednak, że jestem młoda i mogę nie koniecznie zostać przez to zaakceptowana. Skoro nie dziś to być może kiedyś moje rodzeństwo dojrzewa znacznie wolniej niż ja. Stąd też wnioskuję, że drzemię we mnie dorosła i kiedyś znów się tego podejmę. - dodała.
Spojrzała na Alfę i jej jaskinię, miała nadzieję, że jednak ją przekona.

Heroine

Heroine jedynie pokręciła głową.
-Nie. Nie mam zamiaru zgłaszać się na stanowisko Radnego. Ale chciałam się dowiedzieć na temat Radnych. Słyszałam o nich, ale ponoć większości nie ma w krainie.
Her spojrzała jedynie na samicę, która chciała objąć to stanowisko. Jak zwykle, wielka bitwa o to, kto będzie kim i kto będzie ważniejszy od innych. Może właśnie dlatego odeszła stąd na tak długi czas?

Ohme

Ohme spojrzała na Eskarinę i Heroine, które wparowały do Jaskini Atrity. Żadnego pukania! Żadnego witania! Żadnych manier! Wieczna spojrzała na Alfę.
- Wiem, że Radnym nie zostaje się po ty by nadrabiać straty. Jednak patrząc na kandydatki - westchnęła - trudno jest wywnioskować, która z Nas jest najodpowiedniejsza. To znaczy ja, czy Uczennica Kaji. Wiem, że opuszczanie Krainy i Watahy wcale nie jest odpowiednie, lecz chciałabym o... o wszystkim zapomnieć - pociągnęła noskiem. - Chciałabym zatracić się w czymś bez pamięci. Zostałam sama... Cała ma rodzina... odeszła z Krainy... A H-helios... Mój ex... o-on mnie zostawił. To znaczy... już mnie nie pamięta... A do tego stał się Hybrydą... Przepraszam, emocje - kolejny raz pociągnęła noskiem i przetarła łapką policzek.

Eskarina

Żadnego powitania? A Ayano, to co? Wilczyca najwyraźniej była nie na czasie.
- Ayano Ohme. Widać wcześniej się nie poznałyśmy jestem Eskarina. - rzuciła z kąta jak najmilej.
Błękitne futro czmychnęło obok wiecznej, a uśmiech pojawił się na twarzy Eski. Tak, była opanowana i spokojna, więc powolnie czekała na decyzję Alfy

Atrita

Westchnęła mentalnie, podnosząc łapę i głaszcząc narzekającego kruka po główce. Wciąż przyglądała się trzem waderom analitycznym, badawczym spojrzeniem i rozmyślała nad rozwiązaniem tej sprawy.
W końcu jej wzrok skoncentrował się na Eskarinie, która pragnie zostać w przyszłości Magiem.
- Dopiero co wkroczyłaś w wiek dorosły i nie posiadasz jeszcze zbyt wielkiego doświadczenia, Adeptko Magiczki. Nie mogę posadzić w Radzie kogoś, kto ledwo wyrósł ze szczenięcego futra. Przykro mi - odezwała się wreszcie cichym, nad wyraz łagodnym głosem. Jej białe ślepia powędrowały do Heroine. Westchnęła mentalnie raz jeszcze. - Rada podejmuje decyzje związane z sojuszem, jak również te, które dotyczą poważnych zmian w naszych stadach. Zasiadają w niej wilki, które zgłosiły się po to stanowisko i spełniły kryteria narzucone przez Alfy. Czy to zaspokoiło Twą ciekawość, była Tropicielko? - zapytała na koniec, po czym przeniosła spojrzenie na Ohme. Czuła się nieco zmęczona, niemniej nie dała tego po sobie w żaden sposób poznać. - Jak zamierzasz podejmować decyzje, skoro życiem Twym żądzą emocje? Skoro nie znasz ostatnich wydarzeń Krainy oraz Nocy? Skoro nie bierzesz udziału w wydarzeniach związanych z nasza Watahą, zebraniach oraz naszym życiu? Zapach Nocy w Twej sierści niemal całkowicie się ulotnił.
Zamilkła, podnosząc wzrok i zaczynając przyglądać się zawieszonym pod sufitem świecidełkom.

Ohme

Wieczna powąchała swe futerko. Alfa miała rację.
- A więc wybacz mi, droga Alfo, że zawróciłam Ci głowę. To prawda, że jestem nie na czasie... Postaram się to wszystko nadrobić i na pewno będę aktywna w Watasze. Obiecuję - rzekła z uśmiechem. - Jednak mym życiem nie żądzą tak bardzo emocje. Po prostu mam uczucia. Czy Alfa jeszcze nigdy nie czuła bólu rozstania? - zapytała spokojnie, jak dziecko. Bo była dzieckiem. Ale tylko ciałem. Mentalnie była już dorosłą wilczycą. Jak jej brat. Przecież była niewiele od niego młodsza. Ale już zaczynam pisać o niczym...

Heroine

Wilczyca ze zrozumieniem pokiwała głową, wpatrując się cały czas w Alfę.
-Dziękuje za informacje.-powiedziała-Przepraszam za kłopot. Dowidzenia.
Odwróciła się, poczym potruchtała do wyjścia.

zt.