Jaskinia Stelli.

Stella

Stella spojrzała na mamę. Cały czas się trzęsła, przez te płacz.
-J-ja nie ch-hciałam cię urazić. Ale bałam się ci powiedzieć. Bałam się, że wtedy cię zauważy. Bałam się o ciebie. A on uciekł i teraz wyszłam na podłą, wstrętna, rozpieszczoną wilczycę.-powiedziała cicho.

Elena

- Na drugi raz mów mi wszystko Stello. Po to masz matkę. - pogłaskała ją po łebku i dodała - A poza tym twoją mamę nie tak łatwo zabić. - zaśmiała się wesoło i ucałowała córkę w czoło. - No i powinnaś przeprosić Retesa. - powiedziała gładząc wilczycę po łopatce. - I nie płacz, już wszystko dobrze.

Stella

-Tak, przeproszę Retesa. Ale on chyba nigdy mnie nie lubił.-powiedziała i wstała.-Ale cieszę się, że wszystko się wyjaśniło. Może się czegoś napijesz?-Stella weszła od srodka i ruszyła do mini kuchni.

Elena

- A co masz dobrego? - zapytała wchodząc za córką. - A tak uprzedzając. Jeśli kiedykolwiek ktoś powie, że mnie zabije, a nie zna mnie to bądź pewna, że to tchórz. Kiedy go znów zobaczysz daj mi znać to mu przetrzepie kuper. - powiedziała siadając ponownie na pufie. - Tacy to pozerzy. Gdyby na prawdę chciał mi coś zrobić to skrzywdziłby ciebie. Bo mnie by to rozjuszyło i miałby mnie jak w banku tam, gdzie by chciał.

Stella

Stella zaśmiała się i uśmiechnęła do mamy.
-Mam sok pomarańczowy, lemoniadę, wodę, herbatkę i inne tam takie.-powiedziała spokojnie, otwierajac szafeczki.

Elena

- Poproszę lemoniadę, bardzo mi smakuje ta, którą robisz. - powiedziała spokojnie i zaśmiała się - A ty czego kwiczysz z matki? Nie jestem taka stara żeby nie uganiać za cwaniakiem. W końcu jestem wojowniczką, mam to we krwi. - ponownie się zaśmiała i puściła oko do Stelli.

Stella

-Ja?! Wolne żarty! Ja nie kwiczę!-powiedziała Stella uśmiechając się i nalewając do dwóch szklanek lemoniady.-Ja się tylko śmieje. Ale nie sądze, by tamten wilk miał odwage tu wrócić.-powiedziała podajac mamie szklankę.

Elena

- A co się stało, że nawiał? - zapytała wypijając łyk ze szklanki. Ciekawiło ją co spowodowało jego ucieczkę. Czyżby ktoś go napastował? Nie ważne. Teraz najważniejsze jest to, że z córką załatwiła ową trapiącą sprawę.

Stella

-Bo w końcu, gdy całe moje życie się zawaliło i wtedy ty już wyszłaś ze śmiertki, ja mu powiedziałam, że mnie to nieobchodzi i że ty jesteś Wojowniczką. Wtedy nawiał.-powiedziała i zaśmiała się.

Elena

- I bardzo dobrze, że nawiał. A twoje życie córuś ani na chwilę się nie zawaliło. Pamiętaj mnie nigdy nie stracisz. Czegokolwiek byś nie zrobiła. - uśmiechnęła się i znów popiła napoju ze szklanki.

Stella

Stella uśmiechnęła się do mamy i usiadła obok niej, pijąc troszke lemoniady.
-Mamo, a test na Wojownika jest bardzo trudny? Chciałabym do niego za jakiś czas przystąpić.-powiedziała spokojnie.

Elena

- Cóż, w zasadzie to jak dla kogo. Nie wiem czy jesteś dosyć przygotowana, ale jeśli przebrniesz przez część teoretyczną to z walką dasz sobie radę. Może sprawdzimy czego się nauczyłaś? - powiedziała wesoło i zaczęła wypytywać. - Jakie cechy powinien posiadać wojownik i co do niego należy?

Stella

Stella jęknęła. Głowa zaczęła ją okropnie boleć.
-Wybacz, mamo ale dzisiaj nie mam siły na testy. Lepiej pójdę do Lecznicy. Pa.-powiedziała i uśmiechnęła się do mamy, po czym wyszła.

Elena

- Dobrze córuś. Ale lepiej pójdę z tobą. - powiedziała i ruszyła za córką. Nie wiele czasu minęło jak dopędziła białą waderę i szła obok niej by w razie potrzeby jej pomóc.

[zt]

Stella

Stella powróciła do swojego dawnego legowiska. Łapą pchnęła drewniane drzwi, których i tak nigdy nie zamykała na klucz. Rozejrzała się po zaniedbanym pomieszczeniu. Gdzieniegdzie pająki zdąrzyły już uwić sieci, za to większość rzeczy była pokryta cienką warstwą kurzu. Stella powoli przeszła po swoim puchatym, pomarańczowym dywanie, podchodząc do starego kredensu. Wyjęła z niego czerwoną torbę, ze złotym smokiem. Otworzyła ją i pokolei wyrzuciła z niej na podłogę wszystkie przedmioty. Przejrzała je starannie. Na jedną kupkę odłożyła parę drobnych kolczyków w kształcie kółek, mały notatnik, pędzelek, ołóweczek z gumką, trzy pluszaki: kotka, pieska i króliczka, kluczyk z zawieszką z kształcie jednorożca oraz małą fiolkę-serduszko. Resztę odłożyła na drugą kupkę. Przedmioty z pierwszej włożyła do torby, rzeczy z drugiej schowała do kredensu.
Stella podeszła do swojej kanapy. Wzięła z niej dwie pomarańczowe puchate poduszki, które udało jej się wcisnąć do torby. Rozejrzała się uważnie. Chwyciła jeszcze paletę z obrazem i wyszła przed domek.
Westchnęła ciężko, wyciągając drobny kluczyk z troby. Wsadziła go do zamka, a następnie przekręciła niechętnie. Chwilowo musi pozostawić domek tak bliski jej sercu w takim stanie.
Wilczyca odeszła powoli z opuszczoną głową.

zt.

***

Stella wróciła. Musi wziąć jeszcze parę rzeczy do mamy. Po drodze dużo się zastanawiała i zmieniła trochę zdanie co do rodzeństwa. Będzie fajnie. Będzie mogła sie nimi opiekować, bawić się, a może jeśli będą chcieli zostać Wojownikami, będzie razem z mamą ich uczyć. Jednak nadal nie oswoiła się z myślą, że Elena jest z Hiretsuną.
Weszła do środka. Podniosła poduszkę z wyhawtowanym czerwonym smokiem.

Elena

Biała wbiegła do domu zaraz za Stellą.
- Córciu... - powiedziała wystraszona i zmartwiona. Podeszła do swojego dziecka i przytuliła ją mocno do siebie.
- Co się dzieje Słonko?- zapytała odchylając łeb by spojrzeć wilczycy w oczy.

Stella

Stella uśmiechnęła się lekko, wypuszczając poduszkę z łap. Zrozumiała, jak głupio się zachowała. Ale taka już była. Impulsywna. Przytuliła swoją mamę z radością.
- Nic. Poprostu cieszę się, że będe miała młodsze rodzeństwo. Mam nadzieję, że je szybko zobaczę i poznam.- powiedziała.

Elena

Uśmiechnęła się pogodnie z takiego obrotu sprawy.
- Jeśli chcesz to zaraz poznasz rodzeństwo. Są w jaskinie Hiretsuny, możesz tam wpaść kiedy chcesz. - odparła z czułością patrząc na Stelle. Bardzo ją kochała i nie chciała jej stracić. Miała rodzinę i była szczęśliwa, nie chciałaby to się zmieniło.

Stella

- Ale z pustymi łapami to tak nie wypada... Chyba coś mam.- powiedziała, odwracając się i podchodząc do brązowej skrzyni ze złotymi zdobieniami. Otworzyła ją i wyciągła dwie maskotki smoki. Czerwonego i białego.
- Mogę im je dać? Zachowałam je dla moich dzieci, ale sądze, że ucieszą się z nich. Poza tym, dla swoich dzieci mam jeszcze dwa.

Elena

- Oczywiście, że możesz córeczko. - powiedziała z radością - Na pewno się ucieszą. Coś ci powiem. Jedna jest dzieckiem gwiazdą i spadła z nieba. - dodała puszczając oko do wilczycy. Bardzo się cieszyła, że Stella tak podchodzi do nowego rodzeństwa.