Jaskinia Atrity /oraz jej rodziny/

Euforia

Euforia powróciłą, niczym cień wyprany z uczuć. Zachowywała zimne spojrzenie i prężyła dumnie mięśnie. Kiedy w końcu powróciła do miejsca, gdzie poprzednio stała, zamazała ogonem swoje poprzednie ślady. Nie chciała dać poznać, że była tu już wcześniej.
Przystanąwszy, zapytała cicho:
- Można?

Atrita

Jej długie uszy zadrgały, zaś spojrzenie powędrowało na Betę. Skinęła jej głową na powitanie, podnosząc się niespiesznie.
- Naturalnie, zapraszam - zaprosiła ją do swych skromnych progów, krótko zerkając na milczącą córeczkę. Potem cała jej uwaga skupiła się na Euforii.

Euforia

- Przyszłam zapytać, czy będzie organizowane wspólne polowanie. Łowcy, tropiciele i tak dalej. Czy też lepiej, bym sama uposażała naszą spiżarnię?
Przysiadła na ogonie, by w razie czego szybko odejść, nie przeszkadzając za wiele. Siliła się na maksymalne skupienie. Noc wiele dla niej znaczyła, a teraz, gdy pierwszy raz rzewnie płakała nad sobą, pękły wszystkie więzy krępujące jej "ja". Mogła w końcu działać otwarcie, nie uciekając sama przed sobą.
- Potrzebujemy też wartownika. Bo chyba nie ostał się już żaden w naszych szeregach. - dodała po chwili namysłu.

Atrita

- Chciałam w najbliższym czasie zapolować, więc nie będę miała oporów, jeżeli ktoś zechce dołączyć - odezwała się, po czym zmarszczyła delikatnie nos. - Po za tym, szykuje się misja dla dwóch profesji - przy tej wypowiedzi uśmiechnęła tajemniczo, a w bieli zalśnił mały błysk. - Odnośnie wartownika... Masz kogoś konkretnego na myśli?

Euforia

- Będzie to zaszczyt, jeśli będę mogła zapolować wraz z Tobą. Jak chodzi o wartownika, nie amm na myśli konkretnej osoby. bardziej zastanawiałam się nad ogółem, wartownik jest niezbędny, jeśli mamy w końcu spiżarnię z prawdziwego zdarzenia. Potrzebujemy kogoś, kto jej będzie pilnował.

Atrita

- Hm - mruknęła jedynie, zastanawiając się nad rozwiązaniem zagadnienia. - W najbliższym czasie ogłoszę nabór na wartownika, który strzec będzie naszych zapasów - powiedziała, przyglądając się waderze. - W planach mam nagradzać tych, którzy przysługują się Watasze. Masz jakieś propozycje odnośnie tego?

Euforia

- Uważam, że nagrody powinny być wyjątkowe, tj. takie, jakie danemu osobnikowi najbardziej pomogą, czy przypadną do gustu. W myśl zasady- drobiazg, a cieszy, jeśli ktoś coś lubi. Mam nadzieję, że rozumiesz, co mam na myśli? Pięknotka chciałąby się upiększyć, a nie dostać stalową tarczę do obrony w walce- powiedziała, pozwalając sobie na szerszy i śmielszy uśmiech. Siedziała też już swobodniej. Nie żałowała wprowadzenia Atrity na skałę Alf.

Atrita

Uśmiechnęła lekko na wspomniany przykład.
- Naturalnie, nagrody będą adekwatne do osobowości, umiejętności oraz rangi - przyznała, spoglądając na sufit usłany wieloma kolorowymi, migoczącymi przedmiotami. - Czy masz jeszcze jakieś propozycje, Euforio? - zapytała, chcąc znać jej zdanie, pomysły czy propozycje. Liczyła się z nią i polegała na niej, mając do niej pełne zaufanie.

Euforia

- Hmm... Myślałąm jeszcze nad... zajęciami z młodszymi wilkami. Niekoniecznie szczeniętami, ale z dojrzewającymi, wkrótce dorosłymi członkami watahy. Nie, zajęcia to złe określenie. Bardziej spotkanie i poznanie się. Ty, ja i oni. Nie chciałabym, żeby myśleli, że władza watahy to zło konieczne. Lepiej będzie, gdy nas poznają i sami zechcą współtworzyć watahę z prawdziwego zdarzenia- powiedziała spokojnie, ważąc słowa. Starała się jak najprecyzyjniej formułować zdania. Dotarło też do niej, że pierwszy raz w życiu wypowiedziała do kogoś tak wiele słów. I to do jednej wadery! Mało tego, w niecałe pięć minut! Eu nie mogła się sobie nadziwić. Nie bałą się już jednak zmian.

Atrita

Jej spojrzenie mimowolnie powędrowało na KokuRai, która niedługo wkroczy w starszy wiek. To było nieuniknione i dawało jej względne pojęcie o przyczynie propozycji Euforii.
- Tak, to będzie odpowiednie zagranie - rzekła z zamyślonym wyrazem kufy. - Można stworzyć miejsce, gdzie będą gromadzić się szczeniaki i młodzież i gdzie będziemy dawać im nauki odnośnie życia, przetrwania, Watahy i nas samych.

Euforia

Skinęła łbem Alfie na zgodę.
- Masz jakieś miejsce na oku? - zapytała. Sama zaczęła przeszukiwać myślami tereny watahy Nocy. Miejsce musiało być doskonałe. Obszerne i bezpieczne, gdzie nic nie powinno zakłócać porządku.

Atrita

- Można je ulokować w Mrocznej Głuszy, skąd mieli by blisko do swoich domów - powiedziała, podając podobny argument jak w przypadku Spiżarni. - Albo w Wiecznej Nocy, gdzie odbywają się testy. To byłoby bliższe tematycznie - dodała, przymrużając ślepia i bawiąc się w zamyśleniu jednym z przeźroczystych kryształów.

KokuRai

Koku przez cały czas siedziała za mamusią i słuchała o czym rozmawiają, lecz mało z tego rozumiała. Małą wadera jeszcze się trzęsła, ale chyba tym razem z zimna, ponieważ naglę zrobiło się chłodno. Koku zwinęła się w kłębek i próbowała się ogrzać, ale nie wychodziło jej to, aż tak dobrze.

Atrita

Wtem jej spojrzenie przeniosło się na jej szczenię, które drżało widocznie. Zastrzygła więc prawym uchem, po czym położyła się obok małej i przygarnęła ją do swojego gęstego, ciepłego futra. Dopiero wtedy ponownie przeniosła uwagę na Betę, czekając na dalsze jej słowa.

Euforia

- Myślę, że Wieczna Noc będzie dobrym rozwiązaniem. Gdyby wybrać zróżnicowany geologicznie teren, mogliby z niego korzystać też nauczyciele. Co o tym sądzisz?- zapytała, a oko nawet jej nie drgnęło, gdy patrzyła na tą jawną demonstrację matczynych uczuć.

Atrita

Skinęła łbem, przymrużając delikatnie białe ślepia.
- Zajmę się tym - powiedziała krótko, po czym obdarzyła Euforię czymś, co zdarzało się u niej niezwykle rzadko: lekkim, niemal niewidocznym uśmiechem. - Została jeszcze jakaś kwestia? - zapytała, machając leniwie puszystym, czarnym ogonem.

Euforia

- Obecnie tyle chciałam z Tobą omówić. Dziękuję, że zajmiesz się watahą. Samej kiepsko mi szło, masz większe predyspozycje do tego, Atrito.- powiedziała i nieco uchyliła przed nią łeb, po czym odwróciła pysk i ruszyła w stronę wyjścia. Załatwiła, co jej na sercu leżało i nie chciałą więcej im przeszkadzać.
Odeszła.

Atrita

Ona również skinęła waderze, obserwując jej odejście milcząco. Dopiero gdy wilczyca zniknęła w gęstwinie, odezwała się szeptem:
- Nie musisz dziękować, Euforio, gdyż ty również dużo czynisz dla Stada. - Po tym spojrzała w dół, na córkę, aby następnie skulić się bardziej wokół niej. Ogrzewała ją cierpliwie, trwając na swym miejscu niemal nieruchomo.

Shinra

Delikatny powiew wiatru rozwiał jej grzywkę. Wadera najwyraźniej znów zgubiła się wśród licznych ścieżek Krainy i trafiła na tereny obcej jej watahy. Nie znała jej zapachu, pierwszy raz się z nim spotkała. Niepewnie przystanęła przed jaskinią, przyglądając się badawczo czerwonemu bluszczowi. Nerwowo rozglądała się dookoła, jakby miała zostać przez kogoś zaatakowana. Zastrzygła uchem i wpatrywała się wciąż w wejście jaskini. Ciekawe kto tam był... Ciekawiło ją to, ale też przyprawiało o paraliżujący strach.

KokuRai

Senna wsłuchiwała się na wpół przytomnie w słowa mamy oraz nieznajomej wilczycy, którą rodzicielka nazwała Euforią. Wtulona w czarne, ciepłe futro przysypiała powoli, lecz w pewnym momencie poderwała łepek, węsząc uważnie. Wyczuła bowiem nowy zapach, którego źródło znajdowało się za ścianą bluszczu. Wygramoliła się więc z objęć Atrity i podreptała do wyjścia, aby chwilę później wychylić łepek spomiędzy zwojów roślin. Zamrugała zaskoczona, wpatrując się w, tak jak ona, szczenię.
- Em... cześć - powiedziała nieśmiało, mimo iż była na swoich terenach.