Jaskinia Atrity /oraz jej rodziny/

Atrita

Wyczuła to, iż ktoś przybył do jej leża, toteż zjawiła się tu niezwłocznie. Przymrużonymi oczyma wpatrywała się w brązowego basiora, zbliżając się do niego niespiesznie, wbrew wcześniejszemu pośpiechowi. Wiedziała, iż ten należy do Nocy - jego zapach mówił jej to nad wyraz donośnie. Cóż takiego jednak sprowadzało go do niej? Co takiego pragnął dostać czy przedyskutować?
- Witam - przywitała się swym chłodnawym głosem, przystając w wejściu.

Monroe

Ten tylko przewrócił oczami.
-Chcę odstąpić od watahy. Dlatego tu jestem. - mruknął beznamiętnie. Nie ma czasu na powitania i zadumę - przyszedł tu z jednego, ważnego powodu. Inaczej nic choćby próbowano siły, nic nie przywlokłoby go tutaj. Książę burżuazji w legowisku alfy? Może wyniknąć z tego jeden wielki kogiel-mogiel... Chciał załatwić to jak najszybciej.

Atrita

Usiadła niespiesznie, przyglądając się najróżniejszym rzeczom zawieszonym pod sufitem - kamieniami, kolorowymi płytkami, przeźroczystymi tabliczkami, piórkami. Wiele, wiele rzeczy kołysało się nad głowami, a odbite od nich światło padało różnymi barwami na ściany jaskini. Dopiero po jakimś czasie przeniosła spokojny, acz chłodny wzrok na basiora, przyglądając mu się z uwagą, obserwując i analizując.
- Dlaczegoż to - zaczęła wolno, przeciągając samogłoski - chcesz opuścić Noc?

Monroe

-Nie chcę watahy. I tyle. Prędzej czy później ktoś tu będzie wydawał rozkazy. Nie mam zamiaru się podporządkowywać. - rzucił nawet nie spoglądając na alfę. Dłubał sobie pazurem w zębach. Gdy udawało mu się coś wyciągnąć przyglądał sie temu chwilę po czym wyrzucał to gdzieś za siebie.

Atrita

Zmrużyła bardziej ślepia, przyglądając mu się w długim milczeniu. Machała leniwie puszystym, czarnym niby smoła ogonem, pozwalając delikatnemu szelestowi przejąć inicjatywę, wypełnić skromne pomieszczenie.
- Zdajesz sobie sprawę - rzekła wreszcie wilczyca - iż odejście wiąże się z konsekwencjami? Jesteś gotowy przyjąć je i odejść?
Śmierć? Kalectwo? Zniewolenie? Cóż przyniesie odpowiedź?

Monroe

-Konsekwencje? Nie mam żadnej profesji, cóż moglibyście mi zrobić? - spytał twardo. Zabiją go? To niedorzeczne... Na siłę umieszcza go w innej watasze? I tak by odszedł i z niej... Cóż więc mogą począć? Oderwać mu głowę? Podać do sądu? Zgwał... Nie, to mało prawdopodobne... Raczej.

Atrita

Na jej smukłym pysku pojawił się wolno uśmiech. Uśmiech, który z chłodnego grymasu przeszedł do niemal szalonego, w którym ukazały się lśniące kły.
- Więc twierdzisz, że nie będzie żadnych konsekwencji? - zapytała, z lubością kończąc zdanie cichym mlaśnięciem. Podniosła się mozolnie i podeszła do wilka. - Opuścisz Noc, lecz będziesz winny jej Alfie przysługę, którą będziesz musiał spełnić niezależnie od sytuacji - powiedziała wtem już poważniej, mierząc go białym spojrzeniem. - Musisz mi to przysiąc, Niezależny.

Monroe

-Acha... Dlaczego jestem ci coś winien? No tak, poświęciłaś swoje cenne pięć minut na tę rozmowę... - prychnął sarkastycznie.
-Po to odstępuje od watahy, by nie mieć zobowiązań. - dodał. Już wolałby zostać pobity przez szczunów alfy... O ile takowych posiada. 'Muszę?' - pomyślał. 'A co dalej? Dojdzie do rękoczynów?' - snuł najgorsze scenariusze. Zepchną go z urwiska? Oby tylko...

Atrita

Uśmiechnęła się szerzej, słysząc wypowiedzi basiora. Nie oponowała im, nie zaprzeczała. Jedynie słuchała.
- Nie chodzi tylko o mój czas - odezwała się wreszcie, przerywając dłużącą się ciszę z jej strony. - Składałeś przysięgę, gdy wstępowałeś do Watahy, czyż nie? Nie pamiętasz, jakież to słowa wtedy rzekłeś? - zapytała, nachylając się ku niemu odrobinę.

Monroe

-...również liczę się z tym iż jeśli zdradzę, zhańbię, nie obronię, będę próbowała z niej odejść zginę z łap Alfy lub innego wymiaru sprawiedliwości Watahy. - rzucił beznamiętnie.
-Zdradziłem, zhańbiłem, nie obroniłem? Ja nie próbuję odejść, ja chcę tego. - rzekł, a sarkazm przelewał się między słowami. Kruczek prawny? Jeśli alfie to nie wystarczy znajdzie inna lukę. Nie miał zamiaru się zobowiązywać...

Atrita

- Ależ ja doskonale wiem, że chcesz odejść - odparła spokojnie Atrita, nie rezygnując ze swego uśmiechu. - To jest zamiar, który próbujesz spełnić - dodała z nieokreśloną nutą, a w białych oczach zalśniła iskra rozbawienia.
Basior nie powinien bawić się w prawnika, jeśli chce załatwić to wszystko. Negocjacje są dobre, wykazując również, iż delikwent posiada choć dozę rozumu. Co też postanowi zrobić, jeśli Alfa będzie dalej drążyć?

Monroe

Niech będzie. Jest to zamiar...
-W takim razie mnie zabij. - rzucił z przekąsem. Ma zginąć? A więc zginie. Ale niech ona go zabije. Będzie wolny. Inny wymiar sprawiedliwości? Nie, wydusi ostatnie życzenie - niech alfa go zgładzi. zgwałci xDJako ducha nadal może trwać. Wdzierać się na zebrania, siać postrach... Okryć alfę zła sławą... niech więc tak będzie. Złamał przysięgę - umowa, to umowa.

Atrita

Szeroki uśmiech nie zmalał ani o jotę.
- Trzeba będzie poprawić przysięgę - rzuciła, mijając basiora i podchodząc do skalnej półki, gdzie trzymała nie zawieszone jeszcze przedmioty. Chwyciła niewielkie, sierpowate szkiełko o srebrzystej barwie - jakby zamknięto w niej światło księżyca - i rzuciła je pod łapy wilka.
- Weź to - powiedziała, odwracając się ku niemu. - Niech przypomina Ci, że kiedyś byłeś jednym z nas.
Zabić? Ależ skąd. Jedynie sprawdzić, co brązowy wilk jest w stanie poświęcić dla tego, co uważa za wolność.

Monroe

Ten się skrzywił.
-Czyli nie popastwię się nad wami? No cóż... - westchnął ironicznie. Chwycił srebrzyste szkiełko. Ładne, jak się ma gdzie takie rzeczy trzymać.
-Czyli...? - rzucił niepewnie. Tym razem nie ignorował wzroku wadery - wpatrywał się uważnie, jakby chciał przeszyć jej wzrok na wylot i zobaczyć potylicę. Sytuacja go trochę zmieszała - jest wolny, czy nie? I co z przysługą?

Atrita

Mlasnęła głucho językiem.
- Nie należysz już do Nocy, nie posiadasz jej ograniczeń oraz przywilejów, jej tereny nie są już Twym domem, zaś Alfa oraz Bety nie mogą wydawać Ci rozkazów - odparła, przechylając nieco łeb. - Więzi zostają teraz zerwane i nie ma już odwrotu. Tego własnie chciałeś, czyż nie?
Nie można już zawrócić, można tylko spoglądać za siebie i wspominać. Jednak ten, kto chce coś osiągnąć nie powinien się oglądać, powinien trwać ze spojrzeniem wbitym przed siebie. Monroe własnie na takiego Ricie wyglądał; na kogoś, kto odcina się od stada bezpowrotnie, bez wyrzutów sumienia.

Monroe

-Tak. Właśnie tego chciałem. - odparł sucho.
-Nie zapomnę. - dodał. Chwycił szkiełko w pysk i ruszył w stronę wyjścia kocim krokiem. Przed opuszczeniem legowiska Alfy skinął łbem na pożegnanie i wypełzł z jaskini. Nareszcie jest wolny - nie ma trosk i zobowiązań.

Atrita

Rzuciła krótkie spojrzenie za basiorem, po czym odwróciła się do półeczki i chwyciła leżący tam brązowy kamień ze złocistymi nitkami na powierzchni. Rozejrzała się po jaskini, aby następnie przywiesić odłamek niedaleko wyjścia. Dokładnie tak, aby w letnie dni promienie słońca padały na niego i rozświetlały go swoim tchnieniem. Po tym zabiegu skinęła łbem i wyszła z jaskini. Niedługo potem jej smukła sylwetka zniknęła między zaroślami.

z.t.

12.02.11r.
Przywlokła się w te należące do niej tereny całkiem odmieniona, nieco kołyszącym krokiem wychodząc zza grubych, pokrytych spękaną korą drzew. Zatrzymała się, oglądając za siebie i sprawdzając, czy Karenaj podąża za nią.

Karenaj

Oczywiście, różowo-ucha dreptała, bo w przeciwieństwie do początkowego tępa teraz człapała, będąc tuż za waderą. Zauważyła, że te tereny porastają stare drzewa, co ją zaciekawiło. Na terenie wiatru drzewa zazwyczaj nie liczyły więcej niż 50 lat. Ciekawa różnica. Jednak dłużej nie zawracała sobie tym głowy. Zatrzymała się natomiast dopiero zrównawszy z Kolorową.

Atrita

Skinęła Skrzydlatej, aby zaraz podejść do wejścia do jaskini i odchylić zasłaniający je, gęsty bluszcz o czerwonawej, wręcz rdzawej - cóż za ironia - barwie. Spojrzała na Karenaj i wskazała jej gestem, aby weszła do środka. Deszcz już dawno przekształcił się w burzę - krople zacinały wściekle pod skosem o ziemię, a odległe grzmoty i jaskrawe błyski nazbyt jasno świadczyły o nawałnicy.
- Zapraszam.

Karenaj

Wilczyca skinęła jej głową i wbiegła truchtem do otworu. Co prawda zasłonięte wejście nieco ją zdziwiło, jednak porównując z jej własnym legowiskiem... Nic dziwnego.Weszła do środka. Tam zaś zaskoczył ja widok wiszących piórek i innych, niezidentyfikowanej maści i pochodzenia, zawieszek. Stanęła jednak skromnie z boku, czekając na gospodynię