Jaskinia Wspaniałej Xerri!

Xerri

Taimi... Czy ona skądś ją pamięta? Albo kojarzy?
-Taimi to... niania?
Wilczyca nie była zła, ze jej partner się w innej na początku zakochał. Teraz kochał ją. I tak chyba zostanie na zawsze. Wadera zawstydzona zapytała:
-A czy ty... za niedługo... chciałbyś mieć ze mną dzieci? Na przykład w naszym legowisku....

Noish

Czyż on ją kochał? Taimi, tak naprawdę? Prawda prawdą, że była jedną z najbliższych mu samic, zwłaszcza iż pojawiła się pierwsza. Ale czy ją kochał? Inne zagadnienie: czy była nianią? Gdy ją poznawał jeszcze nie prezentowała się w tej roli, więc cóż...
- Owszem, wcielenia się w rodziciela musi być piękne - Śliczniuteńka, uśmiechnięta dziatwa, czegóż chcieć więcej? Oj, tak, aż można się do własnych myśli uśmiechnął, czego też samiec nie zapomniał uczynić. Te piękne chwile trzeba pamiętać, zwłaszcza młodzieńcze, nieśmiałe plany. A za kilkanaście lat powspominać, jakie to były czasy.
- Chce byśmy byli tak długo, by za kilkanaście lat mogli usiąść i pomyśleć jacy byliśmy młodzi i narwani - Innymi słowy młodzi i głupi, acz ostatnie słowo miało tak ostry wydźwięk, że wolał go nie użyć. Kiedyś się tak powie, zapewne, ale teraz. Teraz trzeba kwitnąć w przekonaniu o swojej niezniszczalności i sile. Zarzucił kasztanową grzywkę na bok, by nie ograniczała mu pola widoku. Zwłaszcza jeśli ma się widok na kogoś tak urodziwego...

Xerri

Wilczyca wstała. Podeszła do wyjścia jamy specjalnie kręcąc zadkiem, żeby Noish się na niego gapił. Posłała mu zalotny uśmiech. Znów zaczęła kręcić pupcią. Po chwili powiedziała:
-Chodźmy do naszego miejsca.
Zaczęła zalotnie się oddalać i szepnęła tak żeby Noish usłyszał:
-Moje ciało na ciebie czeka...
Wybiegła.
z.t

Noish

Ach, znowu, zdawałoby się, zakończony wątek. Ale cóż, idź za nią, a co będzie to się zobaczy. Takież już życie, że w nim przyszłość zamazana. I tylko leciusieńki uśmieszek broni starych ideałów. Co począć, panie, co począć? Noish energicznie ruszył w ślad za partnerką, pozostawiając wszelkie niedawne wątpliwości. Tup, tup, tup i już go nie było.

z.t

/Tak, klecenie posta mi nie idzie, w głowie mam mętlik/

Karmel

Karmelek przybył tu, śledząc Xerri. Rozejrzał się po wnętrzu. Rozległe, przytulne. Uwagę szczeniaka zwróciło wielkie łoże. Hmmm, najwyraźniej wilczyca po prostu lubiła duże rzeczy.
Pobudzony kokainą szczeniak usiadł, czekając na waderę. Swoją drogą, jak to możliwe, że jest tu pierwszy, skoro szedł za nią?

Xerri

Samica przybiegła tu nosząc nosidełko zawieszone na piersi. Zobaczyła, że basior już tam był. Podbiegła do niego i powiedziała:
- Przepraszam, że musiałeś czekać, ale mam coś dla ciebie... Z mojego sklepu... -
Podbiegła do niego i otworzyła nosidełko. Wyskoczył z niego... mały rudy kotek. Podała go Karmelowi i daa delikatnego całusa.

Karmel

- Dziękuję - uśmiechnął się Karmel - Jest wspaniały.
Do dziś userka nie wie, czy mówił o kotku, czy o całusie.
- Jak się wabi? - zapytał, tym razem na pewno mówiąc o kotku.
Schylił się i pogłaskał kociaka po rudym futrze. Odpowiedziało mu głośne mruczenie.

Xerri

Samica uśmiechnęła się i odpowiedziała:
- Możesz go nazwać... Ma dopiero kilka tygodni. To dachowiec. Będzie z tobą chodził wszędzie! -
Jeszcze raz objęła samca i puściła mu oczko. Przytuliła łeb o jego bark i westchnęła. Jednak życie mogło być wspaniałe!

/brak weny -.-/

Karmel

Karmelek delikatnie objął wilczycę.
- Dziękuję - wyszeptał cicho.
Nie przestając jej obejmować spojrzał na kociątko. Hmmm, imię? Na razie nie miał żadnej koncepcji (z userką podobnie), tym bardziej, że nie znał nawet płci malucha. Pomyśli jeszcze o tym.

Xerri

Samica oprzytomniała i powiedziała cicho:
- To samiec... Jest bardzo energiczny i zabawny. W sam raz dla ciebie, Karmel... -
Wilczyca chciała mu dać jeszcze jednego buziaka, ale nie wiedziała czy wypada. Nie wiedziała także czy samiec życzy sobie w ogóle jej towarzystwa.

Karmel

Karmel uśmiechnął się szeroko, po czym puścił wilczycę.
- Jest wspaniały - oznajmił, jakby to nie podlegało żadnym dyskusjom. - A nazwę go...
W tym momencie szczeniak przerwał wypowiedź, urządzając jednoosobową burzę mózgów, albo w tym przypadku mózgu w liczbie pojedynczej.
- Będzie się zwał Horus, jak taki egipski bóg.

Xerri

Samica uśmiechnęła się i odpowiedziała:
- Bardzo śliczne i ciekawe imię! Ty też masz piękne imię... Piękne imię pasuje do wspaniałego basiora... -mówiła głosem cichym i miłym. Nie chciała mu się narzucać, ale po prostu przy nim się otwierała.
- Cieszę się, że cię poznałam, Karmel. -powiedziała.

Karmel

- Też się cieszę - powiedział cicho - Twój facet musiał być ostatnim idiotą, że cię zostawił...
Oto i słowa podyktowane przez kokainę. Na trzeźwo wilczek z pewnością zachowałby się dyskretniej. Dobrze przynajmniej, że nie wziął jej tak dużo, jak ostatnio...

/brak weny/

Xerri

Wilczyca przytaknęła głową i oznajmiła:
- Na razie nie spotkałam jeszcze tego jedynego. Bój były partner powiedział, że chciał mieć ze mną dzieci i co wyszło?! Zostawił mnie bo jego ojczym naopowiadał mu bzdur. Nie mogłam w to uwierzyć! Teraz już wiem, że Akinorii nie był tym jedynym... -
Miała lekko zbolałą minę, ale nie chciała okazywać Karmelowi, że jest smutna.

Karmel

Dzieci? Male, głośne, wiecznie niegrzeczne, płaczące w środku nocy... Karmelek nie był jeszcze na to gotowy.
- Nie martw się - ponownie ją przytulił.
Wtem do głowy wpadł mu pewien pomysł. To było takie proste! Teraz już wiedział, jak poprawić Xerri humor. Ostrożnie odwiązał z łapy białą sakiewkę.
- Poczęstuj się - zachęcił - Od razu poczujesz się lepiej.

Xerri

Samica popatrzyła na biały proszek uważnie i powiedziała:
- Co to jest? Narkotyk? Nawet jeśli to... co on powoduje? Głupawkę czy co? -
Nie chciała plątać się w jakieś dziwne afery, ale nie zaszkodzi spróbować. Najpierw jednak poczeka na odpowiedź Karmel'a. Wolała nie brać kota w worku.

Karmel

Powoduje? Hmmm, nad tym szczeniak się nie zastanawiał. Teraz przyszedł na to czas. Jak się czuje po zażyciu? Proste - jest szczęśliwy. Odważny. Może zrobić wszystko.
- Wprowadza cię w stan najgłębszego szczęścia, jakie w życiu zaznałaś. - uśmiechnął się - Ułatwia akceptację rzeczywistości, zwłaszcza tej dziwnej. Wspomaga koncentrację. Powoduje relaks. Zwiększa możliwości fizyczne.
Nadal trzymał cenną sakiewkę przed wilczycą.

Xerri

Samica pokiwała głową i powiedziała:
- Dobrze... Wezmę trochę. -
Nachyliła się do samca i wciągnęła trochę proszku nosem. Po chwili zaczęła się bardzo dziwnie czuć. Poczuła narastającą błogość i szczęście. Uśmiechnęła się od ucha do ucha do samca.

Karmel

- I co? Lepiej? - uśmiechnął się - Ten cudowny proszek dostałem od Axela.
Szczeniak szczelnie zamknął sakiewkę, po czym ostrożnie przywiązał do łapy. Ostatnio zrobiła się nieco zbyt lekka... A co tam, teraz szczeniak się tym nie martwił. Kiedy przyjdzie czas pokaże się u kolegi i biały woreczek znów się zapełni. A póki co nie trzeba się jeszcze martwić.
- Jakby co, to zawsze mogę się z tobą podzielić. - oświadczył.

Xerri

Samica uśmiechnęła się jeszcze szerzej i przysunęła się bliżej Karmel'a. Spojrzała na jego wargi i przymknęła oczy. Wyobraziła sobie wesoły świat bez Akinori'ego, Noish'a i Morta... Ten drugi to był jej wcześniejszy chłopak. Dobrze, że Xerri go zostawiła.
- Czuję się o wiele lepiej... Dzięki... Jesteś kochany! -powiedziała pewna siebie.