Legowisko Alfy Wardress.

Shadow

- Nie płacz kochanie, ja też już nie będę. Będzie co będzie - spotkamy się wszędzie.. - zanuciłem melodyjnie i spojrzałem Ward w oczy.
- Mów. Co słychać, co się działo. Rozmawiajmy.

Wardress

- Działo się dużo. Ale nie warto o tym mówić. - uśmiechnęła się szeroko i spojrzała na Shadow. - Kocham Cię i nigdy nie przestałam! Tęskniłam od momentu kiedy odszedłeś! - pisnęła szybko i nerwowo machając ogonem w górę i w dół.

Shadow

- Nigdy w to nie wątpiłem, aczkolwiek bardzo mi miło z tego zaszczytu... - zachichotałem.
Jednak już po chwili przybrałem poważny wyraz. Na chwilę wbiłem wzrok w podłoże, próbując się skupić, tyle słów chciało wylecieć ze mnie na zewnątrz.
- Pytanie tylko, czy jesteś w stanie mi znów wybaczyć... Widzisz... Ja też Cię kocham. Zawsze liczyłaś się tylko Ty, byłaś jedyna. Ale znasz mnie także na tyle, aby wiedzieć, że potrzebuję trochę wolności. Nie umiałem usiedzieć na tyłku i znikałem co jakiś czas... na jakiś czas. - oznajmiłem.
Wygłosiwszy tę przemowę, posmutniałem trochę. Ale z drugiej strony byłem pewien, że Ward nie będzie w stanie gniewać się na mnie długo.

Wardress

Wstała. Podeszła blisko do wilka i uśmiechnęła się. - Czy miałabym Ci nie wybaczyć? Zawsze wybaczałam, bo zanim znikałeś, starałeś się mnie zawsze uprzedzić. Ale teraz myślałam, że stracę Cię na zawsze. - szepnęła mu do ucha i polizała go po pyszczu.

Shadow

- Tylko podziwiać Twoją cierpliwość. - westchnąłem. - Ja to nie z tych, co znikają na zawsze. - odparłem, uśmiechając się również. Odwzajemniłem 'liźnięcie'.

Wardress

- Kocham Cię. - wyszeptała mu do ucha. - Jesteś moim... jedynym, do konca życia. - dodała. Przewróciła go na ziemię i mocno, mocno, mocno wyściskała. Padła obok. - Kochanie, kopsniesz się dookoła jaskini po jakiegoś zająca? Trochę jestem głodna. - mruknęła i wyszczerzyła kły w uśmiechu.

Shadow

- Nie widzę przeszkód, zaraz coś przekąsisz... - wtuliłem się jeszcze na chwilę w ciepłą sierść Ward i już po chwili nie było mnie przy niej. Wyszedłem z jaskini w poszukiwaniu jakiejś łatwej zwierzyny. Jako, że ukochana przebąkiwała coś o jakimś zajączku, to bez zawahania rzuciłem się na jednego, gdy tylko wszedł w moje pole widzenia. Poczuwszy metaliczny smak krwi, uświadomiłem sobie jak dawno nie zabijałem bez wyraźnej potrzeby. A trzeba było przyznać, był to niezły sport. Stwierdziłem jednak, że jeden mały zając mnie nie satysfakcjonuje i upolowałem jeszcze trzy. Może i ja również zgłodnieję, a Ward z litości mnie poczęstuje. Tak obłowiony wróciłem z powrotem do ukochanej i rzuciłem jej jedzonko przed nos, po czym usadowiłem się obok niej, patrząc na nią z uwielbieniem.

Torazo

Sen. Dlaczego wciąż zasypiam? Gdy się budzę nic się nie zmienia...
Wilk lekko podniósł powieki. Widział teraz tylko niewyraźnie kształty jaskini i innych obiektów. Wstał po cichu i bezszelestnym krokiem chciał udać się w kierunku wyjścia z jaskini. Teraz wymknął się cichutko mówiąc sobie w myślach ,,przepraszam mamo".

Wardress

Zjadła dwa zajćzki, ostatniego podsunęła pod nos Shadow. Uśmiechnęła się lekko. - Zajmij sie moją jaskinią podczas mojej nieobecności. - mruknęła. Pocałowała go delikatnie w pyszczek. Spojrzała na Torazo. Uśmiechnęła się. - Kocham CIęShadow. - mruknęła i wyleciała. [zt]