Legowisko Taharakie`go

Taharaki

Jego wielki łeb z wolna 'wpełzł' do jaskini, a uważne spojrzenie jasnych ślepi omiotło uważnie ściany jaskini. Niemrawy uśmiech przemknął przez jego facjatę, zaznaczając swoją obecność na krótki moment, po którym odszedł w zapomnienie. Zbyt wiele wspomnień. Plany. Niezrealizowane, porzucone. Swoją drogą ciekawe, jak życie układa się potomstwu naszego Taha. Potrząsnął głową, zrzucając z niej kleistą, cienką pajęczynę. Dawno nikt tutaj nie zaglądał, to całkiem wiele wyjaśnia. Wszedł powoli do środka, jakby nieco obawiając się tego, co może spotkać go wewnątrz. Westchnął, padając twardo umęczony na dawnym legowisku.

EDIT: Znużony siedzeniem w jaskini, uniósł z wolna swoje cielsko, rozglądając uważnie dookoła. Czas na test. Dość już bycia "nikim". Mlasnął, uśmiechając się z sentymentem, po czym opuścił legowisko, podążając w stronę Wiecznej Nocy.

zt.

KOLEJNY EDIT:
Powrócił. Cóż, ta wycieczka nie była... najbardziej udaną wycieczką życia. Liczył, że Carly będzie go pamiętać - plus, pamiętała, tęskniła, czekała, kochała. Jednakże nie do końca było tak, jak się spodziewał. Zapewne kiedy się prześpi, wszystkie zmartwienia miną i humor się polepszy. Rzucił ciężko swe dość potężne cielsko na legowisko i zamknął powieki. Zmęczony był, toteż sen przyszedł szybciej, niż by się nawet spodziewał.

I JESZCZE RAZ
Wypoczął. Z wolna, całkiem niespiesznie, rozkleił powieki. A ciężkie to one były niemiłosiernie! Wstał nieprędko, powracając wspomnieniami do minionego dnia. Nieważne. Przeszłości nie warto rozpamiętywać po wsze czasy. Czyż nie logiczniej skupić się na tym, co ma nadejść? Wyszedł, kierując się nieco ospale w stronę granicy

zt.

___________________________________

6.11.2012.
Markotny opadł niemalże bezwładnie na legowisko. Uroczo. Żyć nie umierać. POstanowił. Będzie utrzymywał spotkanie z Euforią w tajemnicy przed Carly tak długo, jak tylko będzie w stanie. Doskonale zdawał sobie sprawę z tego, iż sprawa niebawem wyjdzie na jaw, niemniej niekoniecznie chciał zaprzątać sobie tym głowę w tym momencie. Był kompletnie wykończony. Nie dość, że dopuścił do zbliżenia z waderą inną, niźli ta, którą naprawdę kochał, to jeszcze urządził sobie spacer po terenach watahy. Nie miał co ze sobą zrobić, nie wiedział, co począć. Zamknął oczyska i - nie wiedzieć, kiedy - zasnął uroczo, niczym małe wilcze dziecię...

Euforia

Euforia przybiegła tutaj, kierowana głównie węchem. Intensywny zapach samca doskonale pasował do woni, którą zapamiętała w co najmniej nie dwuznacznej sytuacji. Rozejrzała się. Ciekawie mieszkał, nie ma co.
Nie zmieniało to jednak faktu, że go tutaj nie było. Rozzłościło to ją i odwróciwszy się na pięcie, wybiegła.

Taharaki

Był, jakże głosi ostatni jego post. Spał w kącie, zatem Euforia mogła go nie dostrzec, co jednakże wcale nie zmienia faktu, że cały czas przebywał w swojej jaskini. Słysząc kroki otworzył gwałtownie ślepia, czujny jak zwykle - ot, zboczenie zawodowe. Wstał i ukryty w mroku obserwował. Widząc Eu, chciał coś powiedzieć, niemniej... nie zdążył. Wybiegł za nią, krzycząć dźwięcznie jej imię. Ale nie miał pewności, czy ta była w stanie go jeszcze usłyszeć...

Euforia

Zaskoczona, przystanęła. Zastrzygła uchem i zamarła w bezruchu, by po chwili odwrócić się niemal leniwym ruchem. Postanowiła zachować obojętność, obserwując go. Nie machnęła nawet ogonem, nie skinęła łbem. Czekała, cokolwiek miałby zrobić, czy powiedzieć.

//Nie zauważyłam tego oddzielonego dopisu, doczytałam tylko dso editów. T.T

Taharaki

/ domyśliłam sie xD było ich tak wiele, że sama się gubiłam. ;3 /

Poruszył uchem, dostrzegając z pewną dozą satysfakcji, że wadera go usłyszała. Ale... dlaczego nie podeszła? No, tak. Zachował się w stosunku do niej nie ładnie i nie był do końca w porządku, widocznie i ona dała się zwieść fochowi czy coś. Niespiesznie zatem, nieco jakby ospale (bo też w sumie został ze snu wyrwanym) podszedł do niej, skinąwszy nisko głową.
- Witaj, Euforio. Coś się stało? - Zapytał, dostrzegając jej niemrawą minę... czy też może bardziej dokładnie brak jakiejkolwiek miny, bo czyż nie z tym właśnie wiąże się nieznośna obojętność oraz ten uderzający od samicy chłód? Poruszył ledwo, ledwo końcówką ogona, jakby niepewnie, siadając naprzeciwko wilczycy i wpatrując się w nią nieco może ponaglająco. Nie wierzył, że urządziła sobie spacerek i ot, przypadkiem, trafiła na ziemię, którą on od jakiegoś już czasu zamieszkiwał. Musiała go szukać, było to więcej, niźli pewne. Uśmiechnął się delikatnie. Bardzo delikatnie... w zasadzie rzec można, że to tylko złośliwy tik nerwowy, który nieopacznie uniósł kąciki jego pyska po to tylko, by zaraz puścić, dopuszczając do tego, by pokerfejs po raz kolejny wpełzł na jego lica.

Euforia

- Miałam wrażenie, że to Ty masz mi coś do powiedzenia.- mruknęła. Był to dźwięk przypominający nieco pomruk wodospadu, który się słyszy kilka sekund przed tym, jak stanie się on przyczyną Twej śmierci. Użytkowniczka prowadząca Taharakiego miała rację; od wadery bił chłód godny takiej persony jak ona. Wyniosła, z lodem w oczach patrzyła na samca.
W niczym nie dało się rozpoznać, jak bardzo roztrzęsiona była. No, może... jednak coś ją zdradzało. Gdyby Taharaki wyraźniej by ją zlustrował, mógłby ujrzeć delikatny połysk fioletu, który jakby był bardziej wypukły na jej znakach, poza ciało.
Była jak naładowana energią, że ta zaczynała niemal z niej wyciekać. Lepiej jej teraz nie denerwować... W ogóle, samic w ciąży się nie denerwuje, da?

Taharaki

Ale Taharaki o ciąży nie wiedział. Nawet nie dopuszczał do siebie myśli, iż mógłby znowu zostać tatusiem. Nie wspominał najlepiej swego raczkowania w tejże właśnie dziedzinie. Jakieś tam fioletowe czary - mary dostrzegł, niemniej dla niego równie dobrze mogłoby to być podniecenie jak i skrajny gniew. Facet jest facet, nie ma, że boli.
- Ja? Euforio, przepraszam. Fakt, poniosło mnie w tym zdradzieckim lesie. Nie wiem, co mnie tak bardzo pchnęło ku Tobie. Nie miało tak wyjść. - Prosto i klarownie. Nie potrafiłby owijać w bawełnę, nie potrafiłby nadal kręcić i prowadzić gier. Kawa na ławę, nie powinni byli przenigdy zbliżyć się do siebie w aż takim stopniu. No, może gdyby nie Carly... sumienie poczynało dawać o sobie znać. Spojrzał na waderę dość poważnym wzrokiem, mrużąc nieznacznie powieki. Najwyżej przegryzie mu kark, co za różnica?

Euforia

- Aaaach. Więc ZA TO przepraszasz...- szepnęła wadera, po czym odwróciła się na pięcie i roniąc łzy, uciekła, byle dalej. Byle szybciej.
Nie ma co pisać, w ułamku sekundy pognała, jakby ją sam diabeł gonił. Nie, nie przegryzłaby karku.
Miast tego przy wejściu do jego legowiska, na granicy snu i jawy zostały po niej dwie, wielkie jak grochy łzy.
Odbiegła.
z/t

Taharaki

Dziwne. Nie zdążył nawet wyjaśnić... Nie wiedzieć, dlaczego, ale łzy samicy poruszyły doszczętnie jego niezbyt uczuciowe dotąd serce. Nie mógł więc usiąść i zapomnieć o tym wszystkim. A jeśli się mylił? jeśli właśnie TAK być musiało? Jeśli przeznaczenie postawiło mu na swej drodze tą istotkę, która właśnie rozpłakała się z jego powodu? Ale... Ale Carls! Uch, okropna gonitwa myśli, straszna mieszanina uczuć, w której ni cholery nie mógł się odnaleźć. Zaklął pod nosem. Odnajdzie ją. Jeszcze nie teraz, teraz wadera zdecydowanie musi ochłonąć. Niech jednak ma pewność, że pewnego dnia jeszcze kiedyś się zobaczą. Pokręcił łbem. Narobił bigosu...
Niczym niepyszny odszedł. Koniec odpoczynku.

zt.