Legowisko Taharakie`go

Taharaki · Wysłany: Czw 19:09, 17 Mar 2011 Temat postu:

- Lubię? Ja to uwielbiam! Prawie tak, jak Ciebie. - powiedział czule, uśmiechając się uroczo. Tak, tak, nic-nie-robienie to bez dwóch zdań jego ulubiona `czynność`.

Sharera · Wysłany: Czw 19:13, 17 Mar 2011 Temat postu:

-Mogłam się tego domyśleć, jak każdy wilk, lubi leniuchować-rzuciłam luźno do wilka i spojrzałam na niego, i rozmyślałam nad tym co powiedziałam, po prostu taka, jest szczera prawda.

Taharaki · Wysłany: Czw 19:17, 17 Mar 2011 Temat postu:

- Ojjj tam, każdy. - parsknął.
- Ty mnie chyba nie doceniasz. Ja jestem wyjątkowo świetny w te klocki. nie mam sobie równych. I do tego moja skromność wszystkich rozniesie w pył.

Sharera · Wysłany: Czw 19:20, 17 Mar 2011 Temat postu:

Słysząc te słowa, roześmiałam się trochę.-Na pewno jesteś leniwy, ale jak chcesz to potrafisz coś zrobić, i jesteś bardzo pomocny, w niektórych sytuacjach.-Uśmiech rozbawienia nie znikł mi z pyszczka.

Taharaki · Wysłany: Czw 19:27, 17 Mar 2011 Temat postu:

- Pomocny, powiadasz... ciekawe, kiedy ;p . I co niby zrobiłem dobrze, hmmm - Tahi udawał, że nad czymś bardzo poważnie myśli.

Sharera · Wysłany: Czw 19:30, 17 Mar 2011 Temat postu:

-Jesteś moim partnerem, ostatnio złapałeś mi zająca-powiedziałam i liznęłam wilka w pyszczek. Potem zobaczyłam, że nad czymś myśli, ciekawe o czym.-Hej...O czym myślisz?-zapytałam wilka i oczekiwałam z ciekawością na odpowiedź.

Taharaki · Wysłany: Czw 19:38, 17 Mar 2011 Temat postu:

Taharaki wyglądał, niczym w transie. Usłyszawszy słowa Sharery, potrząsnął szybko łbem
- Nie, nic takiego. Tak sobie ... rozmyślam. - orzekł.

Sharera · Wysłany: Czw 19:44, 17 Mar 2011 Temat postu:

-Aha... tak sobie?-powiedziałam tak jakby pytająco, pomyślałam sobie, że zemnie żartuje, albo coś przede mną ukrywa, to była, pewna zagadka, więc sądziłam, że sam mi powie o co mu chodziło.

Taharaki · Wysłany: Czw 19:48, 17 Mar 2011 Temat postu:

Uśmiechnął się.
- Tak, tak sobie. A co, śmiesz mi nie wierzyć? - spojrzał na nią piorunującym wzrokiem, jednak po chwili wybuchnął śmiechem
- Wiesz, za ładna pogoda, żeby siedzieć w domu. Pójdę się przejść. A Ty jak chcesz, możesz tu zostać. Teraz w sumie to też jakby Twój dom.
Taharaki uśmiechnął się, po czym ruszył przed siebie. Chciał zrobić sobie samotny spacer, musiał przemyśleć pare kwestii...

zt.

Sharera · Wysłany: Czw 19:53, 17 Mar 2011 Temat postu:

Spojrzałam na wilka, który nagle znikł szkoda, że mnie tu zostawił nie miałam co robić, nudziłam się. Wstałam i rozejrzałam się dookoła, po czy z powrotem się położyłam, czekałam, aż partner wróci. Po jakimś czasie wyszłam.
zt.

Taharaki

Wrócił do domu, bo dość długiej w miejscu tym nieobecności. Opadł bezwładnie na twarde podłoże jaskini, a opadowi temu towarzyszył głośny, pusty huk. Uderzenie było na tyle silne, iż basior poczuł, jakby z podłogi wyrosły solidne kolce, wbijające mu się głęboko w klatkę piersiową, jednak zupełnie się nie przejął. Rozejrzał się dookoła. Wspomnienia... To tu, całkiem niedawno, spłodził czwórkę wspaniałych brzdąców. Co z nimi? Tak szybko rosły, niebawem kompletnie przestaną potrzebować starego ojca. Jaki w tym wszystkim tak naprawdę sens?

edit:
znużony siedzeniem w jednym miejscu i bezmyślnym wlepianiu ślepi w ścianę wstał, przeciągnął się leniwie. Wiedział już, dlaczego tak mało uwagi skupił na wyglądzie owej jaskini: od początku wiedział, że nie będzie w niej często bywać. Wybiegł, niesiony powiewem wiatru, tarmoszącym jego ciemną sierść.

zt.

kolejny edit. ;3
6.07.2011

Taharaki przyszedł do swej jaskini, uważając podczas całej wędrówki, by pasażer jego grzbietu nie upadł czy nie nabawił się dodatkowych cierpień. Podszedł do miękkiego legowiska, uginając łapy, coby Carly dała radę bez większych problemów zejść z jego pleców.
- Połóż się i odpocznij. Potrzebujesz teraz snu, jak niczego innego. Ja będę tu czuwał, aby zły koszmar nie zmącił Ci spokoju.

Carly

- Dzięki za wszystko - Carly uśmiechnęła się doń i polizała go po pysku, schodząc z jego grzbietu wcześniej. Posłusznie się położyła. Fakt, potrzebowała teraz odpoczynku. Ułożyła się spokojnie, kładąc łeb na wysuniętych łapach, zamykając oczy. Grzywka opadła na jej oczy, ogon otulił łapy. Wyglądała uroczo, to prawda. Nawet nie licząc bandaży.

Taharaki

Spoglądając na nią, mimowolnie się uśmiechnął. Wyglądała niczym małe kocię, zwinięte w kłębek. Takie przynajmniej skojarzenie przywołał jego umysł, który ostatnio płatał coraz to `zabawniejsze` figle. Westchnął ciężko, siadając u wejścia do jaskini, wlepiając ślepia w bliżej nie określony punkt, położony zdecydowanie poza jego mieszkaniem. Oczywiście co jakiś czas odwracał głowę, by upewnić się, że z przyjaciółką wszystko w porządku.

Carly

A Carly spała w najlepsze. Jej zmartwienia, złość i smutek, aktualnie wyparowywały z jej głowy. Teraz siły się regenerowały się, jak i polepszał się jej stan. Spała jak suseł, zupełnie wyłączając się na cały świat. Sen to magiczna rzecz, z pewnością, bezsprzecznie.

Taharaki

Spojrzał na nią po raz ostatni, nim podszedł i położył się obok. Przytuliłby się, tak strasznie go kusiło. Wiedział jednak, że teraz nawet najmniejszy dotyk sprawia jej cierpienie. Nie spał. Czuwał, zgodnie z tym, co obiecał. KOntrolował sytuację, nie chciał, by ktoś teraz wparował do jego jaskini, niepokojąc przyjaciółkę. Sen zdecydowanie jej się należał.

Carly

Skrzydlata pokręciła łbem we śnie, pomamrotała coś niemrawo. Zaraz potem przekręciła się, leżąc na boku, delikatnie przylegając do wilka grzbietem i karkiem. Skrzydła, wpół rozłożone, przykrywały nieznaczną część ciała.

Taharaki

Nie odsunął się. Miał nadzieję, że owa urocza wilczyca nie poczuje z tego powodu jakiegoś dodatkowego dyskomfortu. Wzniósł łeb i przednią część ciała, opierając się na łokciach, obserwując waderę.
- Śpij dobrze, Carly. Ja czuwam. - wyszeptał, po czym spoczął płasko na podłożu, a w jego głowie zrodziła się masa wszelkiego rodzaju marzeń, fantazji, wyobrażeń: każde kolejne bardziej absurdalne, aniżeli poprzednie, coraz bardziej odważne i bezsensowne.

Carly

Wraz z nowym świtem Carly z wolna otworzyła oczy. Gdzie ja jestem? Takie myśli zrodziły się w pierwszej kolejności w jej łebku. Uniosła łeb, rozglądając się dookoła. Legowisko Taharakiego.. I tak oto beztroskie przebudzenie minęło, wraz z przypomnieniem sobie, jak się tu znalazła. Poczuła przy sobie obce ciepło, którego tak jej ostatnio brakowało. Wsparła się na łokcie i ziewnęła, odwracając łeb do wilka. Jej pysk na nowo rozjaśnił uśmiech - Dzień dobry.

Taharaki

Usmiechnął się ciepło, dostrzegając przebudzenie przyjaciółki.
- dzień dobry, Carly. Mam nadzieję, że choć odrobinę odpoczęłaś. - powiedział i przetarł oczyska, których ni na moment nie zamknął. O dziwo nie odczuwał nawet zmęczenia, jedynie ślepia nieco piekły, ale pewnie to z powodu drobin piachu, których na pustyni przecież nie brakowało. Miał nadzieję, że ten dzień będzie dla Alfy watahy Wody lepszym od wczorajszego, przyniesie więcej radości i mniej smutków, aniżeli ten zakończony.
- Jak się czujesz? - zapytał, wciąż zatroskany stanem wilczycy.

Carly

- Już trochę lepiej, dziękuję - uśmiechnęła się do niego - Mimo wszystko, raczej nie powinnam chodzić. To będzie trudne, ale, cóż, postaram się dostosować do rad lekarza - dodała ściszonym głosem, westchnąwszy cicho. Dla tak energicznej wilczycy spokój jest nie lada zadaniem.