R.I.P. Brenda

Brenda

Ciemnoczerwony feniks nareszcie odnalazł Cmentarze. Najpierw WN, potem WO, na końcu ten, do jakiego zmierzał - samotnych. W łapach ściskał coś silnie. Małe, drobne ciałko, twarz skrywała kurtyna czarnych włosów. Od razu było wiadomo, kto to.
Złożył ostrożnie ciało wilczycy w uprzednio wykopaym, głębokim grobie. Obok leżała kupa ziemi, stracił ją ogonem na zimne zwłoki. Dobił ogonem, a ziemia zmieniła się w kamień. Napisane ta było:

Brenda.
13, pechowy dzień. Sierpień, liście spadają. 2011, wedle ludzkiej rachuby.

Zabiła się z nudów, bez powodu. A z resztą, kto wie, co jej serce skrywało.

Ułożył się obok grobu, niczym milczący strażnik, nie pozwalający na zbeszczeszczenie...

Marco

Marco przybiegł tutaj. Co na zrobiła?! Czemu fakt, iż umarła tak nim wstrząsnął?! Po jednej rozmowie!!! Marco podbiegł do grobu, próbując uniknąć ptaka. Przeczytał tabliczkę.
-Brenda...-szepnął, przejeżdżając łapą po kamieniu.

Brenda

Slaughter spokojnie obserwował swymi błękitnymi oczyma wilka. Zdążył się do niego przyzwyczaić.
- Brenda - powiedział głęboko, wszak domyślił się, że ona jest tu chętniej widziana niżby demon. Sługa, nic nie warty, przypominający sfinksa... Sfinksa feniksa, krwiścieczerwonego. Odwrócił głowę przed siebie i zamar, niczym posąg zmieniony w kamień.
- Hm? - zapytałam, wychylając się zza pleców feniksa. Odczuwałam już konsekwencje bycia duchem, na przykład ciągłe zapadaie się w inne rzeczy, czasem w ziemię. To denerwowało. Rozgądałam się naokoo grobu, dopiero po wnikliwszych obserwacjach dojrzałam Marco. Jego ciemna sylwetka była trudna do zauważenia.
- Ach, to Ty... - mruknęłam., unosząc brew, a przynajmniej cześć twarzy, na jakiej powinna być. W zasadzie, nie wyglądałam inaczej niż za życia... Z tą różnicą, że ręce zapadały się w nagrobki... Ciała wilków... Rośliny...

Marco

-To ja.-powiedział spokojnie, siadając na przeciwko Brendy-Skąd taka decyzja? Coś się stało?-spytał unosząc brew i spoglądając na duszyczkę.-Z groźnego Demona w spokojnego ektoplazmatycznego ducha. Bardzo, ale to bardzo dziwna przemiana droga Brendziu.

Brenda

Odrzuciłam włosy na plecy, wszak już mi przeszkadzały. Może je zetnę? Ale nie teraz.
- To bardzo ciekawe pytanie. Sama nie wiem. Zabiłam się, bo nie miałam po co żyć, i tak zabiliby mnie prędzej czy później. Nie rozumiem, po co się tak tym przejmujesz. Przecież ledwo się znamy, eh? - zapytałam, nieco zgryźliwie. Stałam, starając się opierać rękę na boku feniksa, lecz, jako, że stworzenie oddychało, cały czas zapadała się. To było co najmniej dziwne. Jako duch poza tym, z własnego ciała mogłam uformować sobie skrzydła, które po ożywieniu znikną. Ale na ten czas, wolałabym je mieć. Nawet nie zamykałam oczu, białe, a może lekko pożółkłe skrzydła po prostu wystrzeliły mi z pleców, rwąc koszulę. Zdarza się.
Piękne, jak u anioła.

Marco

-No cóż, wszyscy traktowali mnie jak małego bachora, nikt nawet ze mną nie rozmawiał, a z szczeniakami nie miałem ochoty się zadawać! Od kilku miesięcy dopiero z tobą rozmawiałem!-powiedział Marco, niby poirytowany.

Brenda

- Nie miałam po prostu dla kogo żyć - żekłam, opuszczając nieco dwa długaśne uszy. Oczywiście, wyglądały jak żywe. Wyglądały. Ale nie były. Slaughter jakby nieco drgnął na dźwięk tego zdania.

Marco

-Rozumiem.- Dasim westchnął cicho. Ściągnął z głowy kapelusz i położył go na grobie.
-Śpij dobrze madame.-wyszeptał i zanucił jakąś hiszpańską melodyjkę pogrzebową. Spojrzał na Brendę i cicho westchnął.
-No cóż, teraz jesteś wolna moja droga.-powiedział z nikłym uśmiechem.

Brenda

Na moim kufie zagościło coś na kształt uśmieszku. Ukazałam kilka swoich ostrych ząbków.
- Onichaan, zawsze byłam wolna. Zrobiłam to tylko dla siebie. - westchnęłam głośno. Nagle zniknęłam i pojawiłam się tuż obok Marco. - Nie mówmy o mnie. Znasz może Hatsune Miku?

Marco

-Tak.-mruknął, spoglądając na leżący na grobie kapelusz. Zamruczał jeszcze jedną melodyjkę i spojrzał na Brendzię.-Brendi, przebywa ona aktualnie w marmurowym pałacu w górach, madame.-powiedział, kłaniając się przed nią. Co go zmuszało do takich zachowań?

Brenda

Slaughter wypuścił z dzioba płomień ognia rozświetlający cmentarz pogrążony w ciemności.
- Całkiem niedawno ją torturowałam. Zabawna była. Ciekawe jak się miewa. - Mruknęłam. Przypomniałam sobie jak cięłam nożem jakieś nieokreślone wyrazy na jej wypalonej skórze. Prawie przy tym zdechła. Ale tak już bywa na tym świecie. - Wycięłam jej na plecach wielkie "B". Ma je jeszcze? - Tak naprawdę to miałam to głęboko w poważaniu, ale jakoś tak teraz przyszło mi gmerać na takie tematy.

Marco

-Tak, teraz możesz zbadać każde, nawet najskrytsze wilcze tajemnice. Jeśli bałaś się czegoś komuś powiedzieć, możesz przez niego przelecieć i umieścić to w jego umyśle. Nieograniczone możliwości.-powiedział, padając na ziemię i wzdychając cicho.

Brenda

- Uh, niedługo znów wrócę do żywych. Jednak lepiej jest być żywym niż martwym. Cóż, człowiek uczy się na błędach. - Mruknęłam zataczając koło wokół własnego nagrobka. Nagle mój ubiór się zmienił. Teraz zamiast białej, renesansowej sukni miałam na sobie stary żołnierski płaszcz. W końcu wypędziłam stąd ostatniego wilkołaka i teraz byłam tu ostatnim przedstawicielem tegoż gatunku.

Marco

-No tak, wrócisz w postaci Zombie... Niewiadomo nawet, czy twoje struny głosowe będą w całości i czy będziesz potrafiła mówić.-wymruczał Marco, gestykulując przy tym skomplikowanie łapami.