Kawiarenka - Biszkoptowa Oaza.

Renna

Podreptała do Shire'a i Yuki. Usiadła obok Shire'a, który znalazł się pomiędzy Yuki i Renną. Odetchnęła siadając i oparła się o kanapę. Zmrużyła oczy leniwie. Ziewnęła szeroko. Chciało jej się spać? Możliwie. Ale miała zapewnienie, że wróci do dwa razy większego legowiska, niemalże dwuosobowego. I nie będą ją dręczyły wspomnienia.

Shire

Shire podłapał ziewnięcie od Renny i wkrótce jego paszcza także otworzyła się szeroko. Wilk rozłożył się na kanapie, a że nie był tak mały jak Yuki zajął nieco więcej miejsca, jednak starczyło go dla Renny, gdyby i ona chciała się położyć w ten leniwy, zimowy wieczór.

Renna

Leniwy, zimowy wieczór. Renna znów szeroko ziewnęła i usadziła się w pozycji półleżącej. Długo szukała miejsca do oparcia głowy. Oparcie na ramię było zbyt nisko, a to normalne zbyt niewygodnie. Widząc iż nie ma wyboru, poklepała Shire'a po barku i ułożyła się na nim.
- Będziesz uniwersalną poduszką - zaśmiała się cicho, mrużąc oczy.
Ta. Ważne jest, aby zawsze móc wybrnąć z sytuacji.

Shire

Shire poczuł na swoim barku łeb Renny, więc rozluźnił mięśnie, żeby było jej wygodniej. Westchnął cicho i zmrużył zmęczone całym dniem oczy. Po chwili jego oddech stał się spokojny i równy, a całe ciało rozluźnione. Spał.

Renna

Samiec spał? Uroczo. W publicznej kawiarence, nie ma to jak zająć całą kanapę i zasnąć. Ale czy jest zasada ,,Na jednej kanapie ma siedzieć jedna osoba nie dłużej niż pięć minut" ? Nie ma.
- Miłych snów - mruknęła jedynie.
Podciągnęła się nieco wyżej, by przybrać wygodniejszą pozycją. Przechyliła łeb na bok, wydmuchując powietrze w stronę wejścia do kawiarenki, a tym samym zahaczając strumieniem powietrza o sierść Shire'a. Już po chwili jej oczy się zamknęły. Czy spała? Była raczej na pograniczu snu i rzeczywistości.

Elena

Powoli weszła do kawiarenki. Ukłoniła się Koku.
- Witaj. - podeszła do jednego ze stolików i u siadła wygodnie. - Niedługo przybędzie tu Veli. Co mi polecisz moja droga?

Shire

- Nawzajem... - mruknął Shire częściowo śpiąc, częściowo czuwając. Jego sen był bardzo spokojny, nie nękały go koszmary, ani problemy. Nie śnił o niczym. Po prostu odpoczywał. I było mu bardzo dobrze.

Renna

Uniosła jedną powiekę i zerknęła na przybyłą. Przyjdzie Veli? Jakiś facet zapewne. No cóż, na kanapie sobie nie posiedzą, kanapa jest zajęta.
- Sza , nieznajoma - syknęła szeptem przez zęby do Evany.
Wątpliwe była to, iż Evana to w ogóle usłyszała. Renna powierciła trochę głową, jak to miała w zwyczaju, zanim sobie ,,uklepała" miejsce leżenia jej głowy. Zamknęła oko. Jej ogon leżał swobodnie, przepleciony przez łapę Renny. Mimo senności, zmęczenia nie zasnęła. Odprężała się i tyle.

Veli-Matti Onni

Przybył tu krótko po Evanie. Stanął obok partnerki i kiedy w oko rzuciła mu się właścicielka tej kawiarenki, zmarszczył lekko nos. KokuRai? Veli-Matti nie wiedział, jak ta wadera zareaguje na jego widok. Mógł jednak mieć nadzieję, że już jej przeszło.

Elena

Ona obróciła łeb w jego stronę i liznęła czule po pysku. Widząc jego minę zdała sobie sprawę, że to chyba nie najlepsze miejsce.
- Słonko, może chcesz zmienić miejsce stołowania się? - zapytała i spojrzała pytająco na ukochanego.

Renna

Fuj. Tylko to Rennie przyszło na myśl, obserwując spod zmrużonego oka liźnięcie. Ale siedziała cicho. Odwróciła łeb w kierunku Shire'a , ba, właściwie, to przesunęła go o jakieś pięć centymetrów. Teraz mogła spokojnie obserwować uroczą miłosną scenkę. Machnęła ogonem, niby na przywitanie. Jej czarna sierść wyróżniała się na tle kanapy. Trudno było Renny nie zauważyć. Jednym zmrużonym okiem miała widok na wszystko.

Veli-Matti Onni

- Nie, nie. Zostańmy tutaj - odpowiedział a na jego pysk znów wstąpił uśmiech. Delikatniejszy niż poprzedni, ale jednak. Veli-Matti nie mógł przecież przez całe życie uciekać przed KokuRai, musiał w końcu spotkać nie z nią, należeli do tej samej watahy.

Elena

Otarła pysk o policzek basiora i uśmiechnęła się do niego promiennie.
- W takim razie... na co masz ochotę? - zapytała chwytając w łapę menu i podała Veliemu.

Veli-Matti Onni

Dokładnie przyjrzał się menu, omijając jednak wszelkie kawy. Cóż, Veli-Matti nie przepadał za smakiem tego czarnego napoju, za słodyczami też nie...
- Ograniczę się do zielonej herbaty - powiedział i spytał. - A ty, co sobie życzysz?

Elena

- hmmm... cóż, jako że jestem nieco głodna... to eklerka. A potem polowanko na kolację? - zapytała z figlarnym uśmiechem na pysku.

Veli-Matti Onni

- Hm, czemu nie? - odpowiedział, zdobiąc pysk lekkim uśmiechem. Veli-Mattiemu zdecydowanie bliższe były polowania od zamawiania jedzenia w restauracjach czy kawiarniach. W końcu był wilkiem, jego natura to zdobywanie pożywienia własnymi łapami.

Elena

- Ale przyznaj, lubisz ze mną polować. - zaśmiała się wesoło ale też niezbyt głośno. - Wiem, że lubisz.
Spojrzała na niego prostując się i zatrzepotała zalotnie rzęsami. Długo tak nie wytrzymała i znów zaczęła chichotać. Tym razem był to nie do powstrzymania atak głupawki, więc Evana krztusiła się ze śmiechu co musiało wyglądać przekomicznie. Fakt ten jeszcze bardziej ją rozśmieszał, więc tylko zasłaniała łapą pysk by nie ryknąć śmiechem.

Shire

Shire ze względu na to, że Renna chyba nie mogła znaleźć sobie wygodnej pozycji nie spał od dłuższego czasu.
- Ale się wiercisz... - mruknął w ucho wadery, jednak nie wrednie, a sympatycznie. Udając obrażonego sam zaczął się przekręcać w poszukiwaniu wygodnej pozycji, aż w końcu zległ w miarę znośnej pozie i począł oglądać ckliwą scenkę między basiorem i rudą wilczycą.

Veli-Matti Onni

- Oczywiście, że lubię - odpowiedział. - Ale jeszcze bardziej lubię twój rozbawiony uśmiech.
I po jego słowach, niemal jak na prośbę Veli-Mattiego Evana zaczęła zanosić się śmiechem jak wariatka. Niestety, nie działało to na niego zaraźliwie, ale mimo to miło mu było patrzeć, jak ukochana chichocze. Tak długo, przez prawie całe życie nie widział, żeby ktokolwiek się uśmiechnął... Evana chyba postanowiła nadrobić te jego zaległości.

Elena

Evana powoli zaczęła się uspokajać, choć przychodziło jej to z niemałym trudem. Po chwili wyprostowała się i tylko od czasu do czasu jej spokój przerywał krótki chichot.
- Kto by pomyślał, że którykolwiek wilk będzie znosił moje wygłupy, a już w szczególności nie taki wyjątkowy jak ty. Wiesz, że jesteś najlepszym co mnie w życiu spotkało? - zapytała wyciągając do ukochanego łapę.