Jagodowy las ~ polowanie Tweety

Tweety

Wchodząc do lasu nie widać nic nadzwyczajnego. Las jak każdy. Drzewa, krzewy i zwierzęta. Jednak wchodząc głębiej mija się coraz więcej jagodowych krzewów. Jagody na nich są olbrzymie, a mają w sobie tyle słodkiego soku jak żadne inne.

Twee weszła do lasu podśpiewując sobie pod nosem swoją ulubioną piosenkę. Zawędrowała tu przez przypadek. Z nudów wyszła z domu i szła gdzie ją łapy niosły. Będąc tu lisiątko postanowiło sprawdzić swoje umiejętności polując na coś.

Mu

Jagód raczej teraz nie znajdziesz ^^"

Ślepia małej lisicy nie natrafiły na nic podejrzanego, drobny nosek nie wykrył żadnych interesujących zapachów, a uszy nie wychwyciły jakichkolwiek dźwięków, które przyciągały uwagę. Las był cichy. Na pierwszy rzut oka mógł wydawać się nawet pusty, martwy. Gruba warstwa śniegu skrzypiała pod łapami drobnego lisiątka, które czuło na swoim ciele potężny ryk wiatru. Mogło ono zostać przez wściekły żywioł porwane, gdyby wiatr wiał jeszcze mocniej. Wichura już utrudniała utrzymanie się na łapach, a wśród tysięcy płatków śniegu, których przybywało z każdą chwilą, niewiele można było zobaczyć. Zapowiadało się trudne polowanie.

Tweety

Się czepiasz ;] Ale rzeczywiście. Musze w końcu wbić sobie do łba, ze na forum jest coś takiego jak pogoda ;/

Lisiątko nie miało zamiaru się poddać. `Obniżyło` trochę swoje ciało. Teraz szło sunąc brzuchem po zimnym śniegu. Mimo tego wciąż szła jeden krok do przodu, a dwa do tyłu. Twee chciała wejść głębiej w las. Miała bowiem nadzieję, że tam aż tak nie wieje. Zamknęła swoje ogromne ślepka, do których powpadało już mnóstwo płatków śniegu.

Fari

Wilczyca patrzyła na lisiątko. Było a przynajmniej wyglądało jak bezbronne. Fari usiadła przed nią i znalazła w krzaku jagódek, jedną jagódkę. Dała lisiątku jako prezent. - Zwą mnie Fari. - przedstawiła się i ułożyła małej na nosku tą kuleczkę.

Mu

W końcu......mam ten podpis x]

Lisiątko powoli stawiało kolejne kroki, na oślep czołgając się po ziemi. Okazało się to jednak skutecznym manewrem, bowiem teraz szczenię nie było tak targane przez wiatr. Jednak tak nigdy nie znajdzie się żadnego zająca. Nic nie widząc idąc powoli, spędzi się w lesie sporo czasu.
Drobne ciało lisiątka poczuło na sobie dotyk zimna. Początkowo były to tylko lekkie dreszcze, jednak z czasem przerodziły się w potworne dygotanie i drganie. Małe ciałko trzęsło się z zimna, a ruchy były coraz trudniejsze. Ciało zaczęło drętwieć, a każdy krok był niezmiernie trudny.

A TY CO TU...?! A PUDZIESZ TY, DUSZO NIECZYSTA!!!
Ignorujemy...

A właśnie mówimy o tym, że jagód nie ma >.< Co za ludzie...

Fari

// Nie ignorujcie :-(//
Patrzyła na liski, bo chciała się zaprzyjaźnić :-(
- Jak się nazywacie? - pytała, ponieważ była ciekawa.

Tweety

Fari jak chcesz popisać to przyjdź nad urwisko a nie przeszkadzaj mi w polowaniu

Lisiątko było bardzo uparte i po trupach zawsze dochodziło do celu, które sobie wyznaczyło. Tym razem było znalezienie i zabicie szaraka. Twee otworzyła ślepka. Zmrużyła je by zminimalizować wpadanie do nich płatków śniegu. Już wyobrażała sobie jak goni zająca, jak wbija w jego szare futerko swoje białe, ostre kiełki.

Mu

Jakie liski? Mu to wilk i go tu nie ma! >.<

Drobna istotka zamyśliła się i nawet nie zauważyła, że coraz bardziej zapada się w śnieg. Po chwili nie mogła już nawet z niego wyskoczyć. Gruby puch mógł zawsze sunąć się i przysypać ją tak, by już nie mogła się ruszyć. Teraz Tweety musiała zachować niezwykłą ostrożność. Ale czy strach nie ogarnie małego lisiątka?

Tweety

Twee wróciła do świata żywych. Wiedziała, że jej fantazje kiedyś wprowadzą ją w kłopoty ale nie myślała, że przez nie zasypie ją śnieg. Lisiątko spjrzało swoimi wielkimi, przerażonymi ślepkami na biały puch. Jej malutkie serduszko zaczęło bić jak oszalałe, a sama zaczęła się trząść jak tak zwana osika. Wiedziała jednak, że jeśli kolejny raz strach przejmie nad nią kontrolę to polowanie zakończy się niepowodzeniem. Tweety wzięła głęboki oddech i znów spojrzała na puch. Zaczęła rozsądnie analizować swą sytuację i wpadła na pomysł. Nie mogła wyskoczyć z puchu lecz mogła się z niego wykopać. Nie czekając już ani chwili dłużej zaczęła kopać. Nie była pewna czy jej się uda wyjść ale musiała spróbować.

Shinra

Biały puch rozgarniany drobnymi łapkami zsypywał się na dół, jeszcze bardziej osypując drobną istotkę. Po chwili ze śniegu wystawały tylko wielkie uszy Tweety. Musiała wymyślić coś innego.
...Jednak nie. Z nieba zaczął spadać deszcz, roztapiając w mig większość śniegu. Pogoda zmieniła się diametralnie przez krótką chwilę. Teraz dookoła Tweety znajdowała się zimna, wilgotna trawa i liście. Mogła iść dalej.